 |
|
|  Τετάρτη 22/10
Διονύσης Σαββόπουλος
Η γενναία εξομολόγησή του για τη μάχη του με τον καρκίνο
protothema.gr
«Σάς την έσκασα» συνήθιζε να λέει, με παιδική σχεδόν αφέλεια και πονηρό χαμόγελο, ο Διονύσης Σαββόπουλος όταν έκανε κάτι απρόσμενο. Αυτή τη φορά όμως, το έσκασε, από την ίδια τη ζωή, στα 81 του χρόνια. Λίγες ημέρες μόλις μετά την εισαγωγή του σε ιδιωτικό νοσοκομείο, με καρδιακά προβλήματα, κι ενώ βιαζόταν να πάρει εξιτήριο για να γιορτάσει στο σπίτι την επέτειο του γάμου του με την αγαπημένη του Άσπα, η καρδιά του, σταμάτησε να χτυπά...
Μάς την έσκασε, λοιπόν, ο Νιόνος, παίρνοντας μαζί του μια ολόκληρη εποχή, γεμάτη αναμνήσεις, σημαντικά γεγονότα και τραγούδια, πολλά τραγούδια…Φόρεσε το αγαπημένο του καπέλο, υποκλήθηκε για τελευταία φορά και πέταξε «μακριά, σε ξένα μέρη…»
Ήταν έτοιμος γι’ αυτή τη μεγάλη αποχώρηση; Και ναι και όχι. Γνώριζε καλά πως η υγεία του ήταν επιβαρυμένη την τελευταία 5ετία, αλλά είχε μεγάλη όρεξη για ζωή και δημιουργία. Ήθελε να τον νικήσει τον θάνατο αλλά δεν τον φοβήθηκε. Τον κοίταξε κατάματα και δεν τού επέτρεψε να τους κλέψει στιγμές από τη ζωή του.
«Παραμέρισα τη σκιά της αρρώστιας» έγραφε, ποιητικά, στη συγκλονιστική αυτοβιογραφία του με τίτλο «Γιατί τα χρόνια τρέχουν χύμα» που κυκλοφόρησε στις αρχές του 2025. Ένα βιβλίο, χειροποίητο στο οποίο εμφανιζόταν βαθιά εξομολογητικός, όσο δεν είχε υπάρξει ποτέ, ασκώντας σκληρή αυτοκριτική για τα πάθη του και τα λάθη του, στην επαγγελματική αλλά και στην προσωπική του ζωή, και αποκαλύπτοντας το αληθινό πρόσωπο πίσω από τον ρόλο που ο ίδιος έπλασε για τον εαυτό του.
Κι η απρόσμενη, αυτή ωμή και γενναία ειλικρίνειά του εξέπληξε πολλούς. Γιατί ο Σαββόπουλος ήταν πάντα ανεβασμένος σε ένα βάθρο, άπιαστος, και γεμάτος αντιθέσεις που γεννούσαν εύλογες απορίες: Οικείος αλλά και απόμακρος την ίδια στιγμή, δυναμικά παρών αλλά και ακριβοθώρητος, ευγενής αλλά και ιδιόρρυθμος, εξαιρετικός συνομιλητής αλλά και δογματικός στις κατά καιρούς απόψεις του. Το γεγονός λοιπόν ότι συνειδητά επέλεξε να κατέβει από αυτό το βάθρο, να βγάλει την «πανοπλία» του μύθου του και να εκτεθεί δημόσια, αποδεικνύει όχι μόνον το θάρρος του αλλά και τη βαθιά επιθυμία του να ζητήσει τον «λογαριασμό» της ζωής του και να τον εξοφλήσει.
Με έναν εξαιρετικά γενναίο αλλά και βαθιά ανθρώπινο τρόπο μοιράστηκε, για πρώτη φορά δημόσια, τη μάχη που έδωσε τα τελευταία χρόνια με τον καρκίνο. Μπορεί η σοβαρή περιπέτεια της υγείας του να ξεκίνησε στα μέσα του 2020, ο ίδιος, ωστόσο, είχε επιλέξει να συνεχίσει κανονικά τις καλλιτεχνικές του δραστηριότητες δίχως να κάνει καμία απολύτως δημόσια αναφορά στον αγώνα που έδινε για τη ζωή του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
