 |
|
|  Κυριακή 27/4
Πέθανε ο Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι, συνιδρυτής των Ερυθρών Ταξιαρχιών
La Repubblica,zougla.gr
Ο Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι – ο οποίος είχε ιδρύσει τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» μαζί με τον Ρενάτο Κούρτσιο και τη Μάρα Καγκόλ – απεβίωσε στις 11 Απριλίου, αλλά η είδηση του θανάτου του έγινε γνωστή χθες, Σάββατο . Ήταν 78 ετών και είχε γεννηθεί στο Ρέτζιο Εμίλια της βόρειας Ιταλίας.
Το 1974 συνελήφθη από τους καραμπινιέρους σε αγροικία κοντά στο Τορίνο και στη συνέχεια καταδικάσθηκε σε πάνω από 60 χρόνια φυλάκισης για τρομοκρατία και συμμετοχή σε απαγωγή και δολοφονία.
Στη συνέχεια, το 1982 αποκήρυξε την ένοπλη δράση και το 1992 αποφυλακίσθηκε. Εργάσθηκε σε συνεταιρισμό που είχε ως κύριο αντικείμενο την ένταξη μεταναστών και πρώην φυλακισμένων στην αγορά εργασίας. Πέρυσι, είχε πάρει μέρος σε κινητοποίηση στο Μιλάνο, υπέρ του Ρώσου αντιφρονούντα και πολιτικού Αλεξέι Ναβάλνι.
Η κηδεία του πραγματοποιήθηκε σε στενό, οικογενειακό κύκλο και το μόνο που διέρρευσε είναι πως εδώ και αρκετό καιρό αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα υγείας.
Ανάρτηση για τον θάνατο του Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι, έκανε η ιταλική ιστοσελίδα La Republica, όπου εκτός από την είδηση παραθέτει κι ένα μικρό βιογραφικό από τη δράση του.
«Πέθανε ο Αλμπέρτο Φραντσεσκίνι, ιδρυτής των Ερυθρών Ταξιαρχιών μαζί με τον Ρενάτο Κούρτσιο. Ήταν 78 ετών. Ο θάνατος σημειώθηκε στις 11 Απριλίου, αλλά η είδηση διαδόθηκε μόλις σήμερα (σ.σ χθες). Καταγόμενος από τη Ρέτζιο Εμίλια και μαχητής στις τάξεις του FGCI στα νιάτα του, καταδικάστηκε για πολυάριθμες τρομοκρατικές ενέργειες, συμπεριλαμβανομένης της δολοφονίας δύο μελών της MSI στην Πάντοβα τον Ιούνιο του 1974. Την ίδια χρονιά οργάνωσε και συμμετείχε στην απαγωγή του δικαστή Mario Sossi, ο οποίος απήχθη στη Γένοβα στις 18 Απριλίου 1974. Ο Φραντσεσκίνι το 1970 ίδρυσε τις Ερυθρές Ταξιαρχίες με τον Ρενάτο Κούρτσιο. Στην αρχή, όπως είπε, εκπαιδεύονταν στα βουνά, με όπλα που τους έδιναν πρώην παρτιζάνοι, μετά ξεκίνησαν οι πρώτες ενέργειες τους στην πόλη, δολιοφθορές και πυρπόληση των αυτοκινήτων στελεχών της Sit-Siemens».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
