 |
|
|  Σάββατο 13/1
ΙΤΑΛΟΣ ΟΔΗΓΟΣ...100 ΕΤΩΝ
... ανανέωσε το δίπλωμα οδήγησης του και συνεχίζει
ακάθεκτος στους δρόμους
carandmotor
Παρά το γεγονός ότι μετρά πλέον περισσότερο από έναν αιώνα ζωής,
Iταλός οδηγός ανανέωσε με επιτυχία την άδεια οδήγησης του.
Σύμφωνα με την ιταλική ιστοσελίδα ilrestodelcarlino, ο Aroldo
Beltrambini, ο οποίος έκλεισε πρόσφατα το 100ο έτος της ηλικίας του,
είναι ένα πραγματικό θαύμα της φύσης.
Ο Beltrambini, ο οποίος είναι κάτοικος του Rimini, μιας περιοχής της
Ιταλίας με ολοένα και αυξανόμενο αριθμό υπεραιωνόβιων, δηλώνει
φανατικός της οδήγησης και το αποδεικνύει με το δίπλωμα οδήγησής του,
το οποίο κατάφερε να ανανεώσει με επιτυχία τον περασμένο Οκτώβριο.
Ο Ιταλός είναι πεπεισμένος ότι μπορεί να συνεχίσει να οδηγεί έως και
τα 102 του χρόνια, μέχρι δηλαδή να περάσει η τριετής ισχύ τής
ανανεωμένης άδειας οδήγησης, ενώ κάθε φορά που βρίσκεται πίσω από το
τιμόνι παίρνει τα κατάλληλα μέτρα, για τη δική του ασφάλεια αλλά και
εκείνη τών υπόλοιπων χρηστών τών δρόμων τής περιοχής του.
Οπως λέει , δεν οδηγεί πια στον αυτοκινητόδρομο και κάνει κυρίως
μικρής διάρκειας και απόστασης βόλτες γύρω και έξω από το χωριό
Santarcangelo, όπου γεννήθηκε, μεγάλωσε και κατοικεί.
Όταν οδηγεί ειναι μόνος του, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις και με τις
κόρες του (η γυναίκα του πέθανε το 2022), οι οποίες, σύμφωνα με τον
ίδιο, του έχουν τυφλή εμπιστοσύνη γιατί είναι πολύ προσεκτικός.
Εκτός από τον αυτοκινητόδρομο που θεωρείται πλέον απαγορευμένος για
τον ίδιο, ο Beltrambini δεν οδηγεί το απόγευμα, ούτε φυσικά το βράδυ.
Αυτές τις απαγορεύσεις μάλιστα τις έχει επιβάλλει ο ίδιος στον εαυτό
του.
Ο υπεραιωνόβιος Ιταλός έχει μια πραγματική σχέση αγάπης με το
αυτοκίνητο αφού του αρέσει να οδηγεί το δεύτερης γενιάς Fiat Punto που
έχει στην κατοχή του -δεν το κάνει μόνο για αγγαρείες- και οδηγώντας
νιώθει και περισσότερο ανεξάρτητος.
Η ευχαρίστηση κατά την οδήγηση δεν παρασύρει τον 100χρονο οδηγό σε
παρατυπίες ,ενω δηλώνει ότι είναι πάντα πολύ προσεκτικός, υπακούει
ευλαβικά και σέβεται τον ΚΟΚ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
