 |
|
|  Tετάρτη 6/12
UNICEF
1 στα 5 παιδιά ζουν στη φτώχεια στις πλούσιες χώρες
AΠΕ-ΜΠΕ
Μολονότι σημειώθηκε κάποια βελτίωση τα τελευταία χρόνια, πάνω από 69 εκατομμύρια παιδιά ζουν στη φτώχεια στις 40 πλουσιότερες χώρες του κόσμου, με άλλα λόγια η φτώχεια πλήττει πάνω από το ένα παιδί στα πέντε, σύμφωνα με τη UNICEF, που επισημαίνει κενά ιδιαίτερα στο Ηνωμένο Βασίλειο και στη Γαλλία.
Κατά τις περιόδους 2012-2014 και 2019-2021, ο αριθμός των παιδιών που ζουν στη φτώχεια μειώθηκε κατά περίπου 8% στις περίπου 40 χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΟΟΣΑ (σ.σ. του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης) που εξετάστηκαν. Ποσοστό που αντιπροσωπεύει «περίπου 6 εκατομμύρια παιδιά» τουλάχιστον από τα 291 εκατομμύρια παιδιά συνολικά, εξηγείται σε έκθεση που δημοσιοποιήθηκε χθες Τρίτη το βράδυ από την UNICEF Innocenti, το τμήμα έρευνας του Ταμείου των Ηνωμένων Εθνών για την Παιδική Ηλικία.
Αλλά «απέμεναν ακόμη πάνω από 69 εκατομμύρια παιδιά στη φτώχεια» στα τέλη του 2021.
«Για τα περισσότερα παιδιά, αυτό σημαίνει πως αντιμετωπίζουν κίνδυνο να μεγαλώσουν με έλλειψη θρεπτικής τροφής, ρούχων, σχολικών ειδών και ζεστού σπιτιού», σχολίασε ο Μπο Βίκτορ Νίλουντ του UNICEF Innocenti, τονίζοντας τις δυνητικές επιπτώσεις για «τη σωματική και ψυχική τους υγεία».
Η UNICEF βασίζει τους υπολογισμούς της στη «σχετική» φτώχεια, επίπεδο εισοδήματος το οποίο αντιστοιχεί στο 60% του μέσου σε εθνική κλίμακα - πρόκειται για δείκτη που χρησιμοποιείται συχνά στις ανεπτυγμένες χώρες για να προσδιορίζεται το όριο της φτώχειας.
Η έκθεση επιμένει στην ανάγκη να δημιουργηθούν συγκεκριμένα εργαλεία κοινωνικής προστασίας για να εξασφαλιστεί η ευημερία των παιδιών και στην «πολιτική βούληση» στις υπό εξέταση χώρες, υπογραμμίζοντας ότι το να βγαίνουν τα παιδιά από τη φτώχεια δεν είναι κάτι που συμβαίνει αυτόματα όταν αυξάνεται ο πλούτος μιας χώρας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
