 |
|
|  Τετάρτη 8/11
ΚΡΟΥΑΖΙΕΡΑ ΤΡΟΜΟΥ
Εκατό τραυματίες,οταν πλοίο με 1.000 επιβάτες έπεσε σε καταιγίδα στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό
The News,protothema.gr
Τον χάρο με τα μάτια τους είδαν 1.000 επιβάτες του κρουαζιερόπλοιου Saga Spirit of Discovery, το οποίο είχε αναχωρήσει από το Ηνωμένο Βασίλειο στις 24 Οκτωβρίου για μία κρουαζιέρα διάρκειας δύο εβδομάδων στα Κανάρια Νησιά. Σύμφωνα με βρετανικά μέσα ενημέρωσης, περίπου 100 άνθρωποι τραυματίστηκαν, κάποιοι από αυτούς αρκετά σοβαρά, όταν ο καπετάνιος του πλοίου αναγκάστηκε να κάνει ελιγμό ασφαλείας επειδή έπεσε σε σφοδρή καταιγίδα στον Βισκαϊκό κόλπο ( βρίσκεται στον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό, στα δυτικά της Γαλλίας και βορειοδυτικά της Ισπανίας).
Μια αυτόπτης μάρτυρας 58 ετών, διηγήθηκε τις τρομακτικές σκηνές που εκτυλίχθηκαν στο πλοίο, στο οποίο επέβαινε μαζί με τον σύζυγο και τους γονείς της. «Ακούγαμε τα πάντα να σπάνε και στη συνέχεια ο καπετάνιος ουρλιάζοντας ανακοίνωσε πως το πλοίο έπαιρνε κλίση. Ο πανικός που είχε στη φωνή του μας έκανε να τρομοκρατηθούμε», είπε η γυναίκα στην εφημερίδα The News.
«Οι γιατροί άρχισαν να τρέχουν. Άνθρωποι είχαν σπάσει τα πλευρά τους, άλλοι ήταν πάνω σε φορεία, κάποιοι έκλαιγαν, συμπεριλαμβανομένου και του πληρώματος, το οποίο έτρεχε μανιωδώς προσπαθώντας να βοηθήσει τους πάντες. Ήταν τρομακτικό. Οι άνθρωποι φόρεσαν σωσίβια και έγραφαν μηνύματα στα αγαπημένα τους πρόσωπα σε περίπτωση που δεν επιστρέφαμε. Είμαστε ευτυχείς που είμαστε ζωντανοί».
Το πλοίο έμεινε ακίνητο στο έλεος των πανύψηλων κυμάτων για 18 ώρες, με τους επιβάτες να ισχυρίζονται ότι τα κύματα έφταναν τα 16 μέτρα- ψηλότερα από τρία διώροφα λεωφορεία. Και άλλοι επιβάτες διηγήθηκαν το χάος που επικρατούσε στο πλοίο καθώς το πλήρωμα προσπαθούσε να αντιμετωπίσει την κατάσταση. «Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε πόσο ψηλά ήταν τα κύματα όταν μας χτυπούσαν. Άνθρωποι προσπαθούσαν να σηκωθούν από το πάτωμα», δήλωσε ένας 76χρονος.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
