 |
|
|  Τρίτη 26/9
Ναγκόρνο Καραμπάχ
Η κόλαση επί Γης - Ορδές Αρμενίων ξεσπιτώνονται παίρνοντας μαζί τους μία βαλίτσα
Politico,CNN,protothema.gr
Εξαθλιωμένοι, πεινασμένοι και διψασμένοι, χιλιάδες Αρμένιοι εγκαταλείπουν τις εστίες τους στην περιοχή του Ναγκόρνο Καραμπάχ αναζητώντας ένα ασφαλές καταφύγιο, την ώρα που κονβόι από το Αζερμπαιτζάν και την Αρμενία μεταβαίνει στις Βρυξέλλες για να βρει μία «λύση» με στόχο των τέλος των εχθροπραξιών.
Η κατάσταση που εξακολουθεί να επικρατεί στον θύλακα, ο οποίος αποτελεί «μήλον της έριδος» για το Αζερμπαιτζάν θυμίζει κόλαση. Πολλές ανθρώπινες ιστορίες που κάνουν το γύρο του διαδικτύου είναι πράγματι ανατριχιαστικές.
Βίντεο και φωτογραφίες που έχουν ανέβει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δείχνουν τους κατοίκους του Στεπανακέρτ, της πρωτεύουσας του Ναγκόρνο Καραμπάχ, να μαζεύουν τα υπάρχοντά τους και να τα φορτώνουν σε αυτοκίνητα και φορτηγά ψάχνοντας να βάλουν βενζίνη.
Η περιοχή είχε αποκλειστεί από ακτιβιστές που υποστηρίζονταν από το Αζερμπαϊτζάν επί εννέα μήνες, προκαλώντας χρόνιες ελλείψεις σε τρόφιμα, φάρμακα και καύσιμα, όπως αναφέρει ο ιστότοπος Politico.
Οι περισσότεροι από αυτούς που εγκατέλειψαν άρον - άρον το Ναγκόρνο Καραμπάχ ήταν γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι, δήλωσε χθες στο ειδησεογραφικό δίκτυο «Armenpress» η αντιδήμαρχος της αρμενικής πόλης Γκόρις, η Ιρίνα Γιολιάν.
Το Γκόρις βρίσκεται μία ανάσα από τα σύνορα Αρμενίας -Αζερμπαϊτζάν, κοντά στον δρόμο Λατσίν που συνδέει τον θύλακα με την Αρμενία. Ένας διάδρομος έχει ανοίξει για να επιτραπεί στους πολίτες να αποχωρήσουν από την εμπόλεμη ζώνη, υποστηρίζει η Πογκόσιαν.
Η Νόνα Πογκόσιαν «προσπαθούσε επί ώρες να αποφασίσει ποια είναι τα σημαντικότερα πράγματα που μπορούν να χωρέσουν στη βαλίτσα της».
Τα εννιάχρονα δίδυμα παιδιά της ήταν στον επάνω όροφο και αποφάσιζαν ποια από τα υπάρχοντά τους θα έπρεπε να αφήσουν πίσω. «Κλαίνε για κάθε παιχνίδι που αποχωρίζονται», όπως αναφέρει στο CNN η Πογκοσιάν, συντονίστρια προγράμματος τού Αμερικανικού Πανεπιστημίου τής Αρμενίας στην πρωτεύουσα Στεπανακέρτ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
