 |
|
|  Τετάρτη 13/9
Πάνω από 330 εκατομμύρια παιδιά σε κατάσταση ακραίας φτώχειας παγκοσμίως
AΠΕ-ΜΠΕ
Η πανδημία του νέου κορονοϊού επιβράδυνε τον αγώνα κατά της φτώχειας των παιδιών και 333 εκατομμύρια από αυτά ζουν υπό συνθήκες ακραίας φτώχειας σε παγκόσμια κλίμακα, αποκαλύπτει έκθεση που συνέταξαν η UNICEF και η Παγκόσμια Τράπεζα και δίνεται στη δημοσιότητα σήμερα.
Με άλλα λόγια, ένα παιδί στα έξι σε όλο τον κόσμο ζει με λιγότερα από 2,15 δολάρια την ημέρα, σύμφωνα με την έκθεση, που υπογραμμίζει πως αν δεν είχαν ενσκήψει οι συνέπειες της πανδημίας, θα μπορούσαν να είχαν βγει από τη φτώχεια επιπλέον 30 εκατομμύρια παιδιά.
«Οι επιδεινούμενες κρίσεις, εξαιτίας των συνεπειών της πανδημίας, των ένοπλων συρράξεων, της κλιματικής αλλαγής και των οικονομικών σοκ, εμπόδισαν τις προόδους αφήνοντας εκατομμύρια παιδιά στην ακραία φτώχεια», τόνισε η γενική διευθύντρια της UNICEF, η Κάθριν Ράσελ, στο δελτίο Τύπου που δόθηκε στη δημοσιότητα μαζί με την έκθεση.
«Ένας κόσμος στον οποίο 333 εκατομμύρια παιδιά ζουν στην ακραία φτώχεια -στερούνται όχι μόνο την κάλυψη των πιο βασικών τους αναγκών, αλλά και την αξιοπρέπεια, τις ευκαιρίες, την ελπίδα- είναι απλά αφόρητος», πρόσθεσε η ίδια.
Η ακραία φτώχεια πλήττει το 40% των παιδιών στην υποσαχάρια Αφρική· πρόκειται για το υψηλότερο ποσοστό στον κόσμο.
Αντίθετα με άλλες περιοχές του κόσμου, οι οποίες κατέγραψαν τα τελευταία χρόνια μείωση της φτώχειας των παιδιών, η υποσαχάρια Αφρική την είδε να αυξάνεται, εξαιτίας της ταχείας δημογραφικής ανάπτυξης, της πανδημίας του νέου κορονοϊού και των λεγόμενων φυσικών καταστροφών.
Η Παγκόσμια Τράπεζα και η UNICEF καλούν τις κυβερνήσεις να δώσουν προτεραιότητα στον αγώνα κατά της παιδικής φτώχειας και να υιοθετήσουν σειρά μέτρων, ιδίως την επέκταση των καθολικών προγραμμάτων οικογενειακών επιδομάτων.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
