 |
|
|  Δευτέρα 4/9
Φόρεστ Σίτι, η κινεζική ιδιωτική πόλη-φάντασμα αξίας 100 δισ. δολ. στη Μαλαισία
AΠΕ-ΜΠΕ
Πλησιάζοντας στην είσοδο της Forest City, επένδυσης για την οποία δαπανήθηκαν κάπου εκατό δισεκατομμύρια δολάρια στη Μαλαισία από κοινοπραξία με επικεφαλής την κινεζική εταιρεία ακινήτων Country Garden, γέφυρα έχει καταρρεύσει, οι οδηγοί αναγκάζονται να κάνουν παράκαμψη.
Στην πόλη, γεμάτη με φοίνικες, οι δρόμοι, τα διαμερίσματα, τα καταστήματα παραμένουν απελπιστικά άδεια.
Η Φόρεστ Σίτι, που οικοδομήθηκε με σκοπό να προσελκύσει κινέζους επενδυτές της μεσαίας τάξης, μέχρι στιγμής επιζεί, παρά την έλλειψη εμπορικού ενδιαφέροντος, παρά τους ελέγχους κεφαλαίων της Κίνας, παρά τα lockdowns εξαιτίας της πανδημίας, και παρά την οργή στην κοινή γνώμη στη Μαλαισία για την αύξηση της κινεζικής επιρροής.
Όμως το μέλλον της επισκιάζουν ξανά οι οικονομικές δυσκολίες της Country Garden, που μέσα σε μερικά χρόνια έγινε η μεγαλύτερη ιδιωτική εταιρεία ακινήτων της Κίνας, αλλά έχει φορτωθεί πλέον γιγαντιαία χρέη, που πλησιάζουν τα 200 δισεκατομμύρια δολάρια.
Στοίχημα
Χτισμένη πάνω σε τεχνητό νησί, στο στενό του Τζοχόρ, αντίκρυ στην ευημερούσα πόλη-κράτος της Σιγκαπούρης, η Φόρεστ Σίτι είναι ένα από τα πολλά μεγάλα στοιχήματα της Country Garden.
Το έργο, στο πλαίσιο των λεγόμενων νέων δρόμων του μεταξιού, φιλόδοξου σχεδίου οικοδόμησης υποδομών για να αυξηθεί η επιρροή της Κίνας σε διεθνές επίπεδο, ανήκει εν μέρει σε ισχυρό μαλαίο σουλτάνο.
Η ιδιωτική πόλη δεν αριθμεί παρά 9.000 κατοίκους - τάξεις μεγέθους κάτω από τον στόχο, που ήταν να φθάσει τους 700.000.
Καθώς πέφτει το σκοτάδι, όταν φεύγουν οι εργάτες που δουλεύουν στα εργοτάξια, επικρατεί απόλυτη ησυχία στην νησιωτική πόλη με τους αυτοκινητόδρομους τεσσάρων λωρίδων. Στις πελώριες πολυκατοικίες και στους ουρανοξύστες, πολύ λίγα παράθυρα είναι φωτισμένα.
Στα έρημα πεζοδρόμια βλέπει κανείς το ένα μετά το άλλο κλειστά καταστήματα, κάποια με θυροκολλημένες δικαστικές διαταγές πληρωμών οφειλών που δεν θα γίνουν ποτέ. Στο εσωτερικό, σκουπίδια σκορπισμένα στα δάπεδα.
Σε ακίνητο 45 ορόφων, μόλις δυο όροφοι χρησιμοποιούνται κι οι υπόλοιποι πωλούνται, εξομολογείται υπεύθυνος.
Οι περισσότεροι ιδιοκτήτες ακινήτων στην πόλη δεν ζουν εκεί, εξηγεί φύλακας: τα αγόρασαν απλά ως επένδυση.
Μακέτες των τεσσάρων τεχνητών νησιών που θα αποτελούσαν την πόλη αφού ολοκληρωνόταν το έργο -κάτι που απέχει πολύ- βρίσκονται ενθρονισμένες στο χολ εκθεσιακού χώρου για δυνητικούς αγοραστές, τους οποίους κατευθύνουν πινακίδες στα μανδαρίνικα κινεζικά, στη μαλαϊκή γλώσσα και στα αγγλικά.
Ο μαλαίος πρωθυπουργός Ανουάρ Ιμπραήμ κάνει προσπάθειες προκειμένου το έργο να μη ναυαγήσει. Ανήγγειλε τη δημιουργία «ειδικής οικονομικής ζώνης» και κίνητρα όπως χαμηλούς φόρους εισοδήματος για τους μόνιμους κατοίκους και διάφορες βίζες.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
