 |
|
|  Tετάρτη 24/5
Οι πιο δυστυχισμένες χώρες του κόσμου
Tις τρεις πρώτες θέσεις καταλαμβάνουν η Ζιμπάμπουε, η Βενεζουέλα και η Συρία
pr
Στις 160 χώρες που βρίσκονται στη «λίστα της δυστυχίας» τις τρεις πρώτες θέσεις καταλαμβάνουν η Ζιμπάμπουε, η Βενεζουέλα και η Συρία. Διαβάζοντας κανείς τον κατάλογο που δημοσίευσε για ακόμη μια χρονιά ο καθηγητής του πανεπιστημίου Johns Hopkins, Στιβ Χάνκε, γίνεται αντιληπτό ότι τόσο η ανέχεια και ο πληθωρισμός όσο και οι εμπόλεμες συνθήκες κρίνονται καθοριστικές για την τοποθέτησε των κρατών στη συγκεκριμένη κατηγορία.
Όσον αφορά στην Ελλάδα βρίσκεται πιο κάτω από το μέσον της λίστας, στην 84η θέση, ενώ όσον αφορά στα κράτη-μέλη της ΕΕ που βρίσκονται πριν από αυτήν στην κατάταξη συγκαταλέγονται, μεταξύ άλλων, η Λετονία και η Ουγγαρία.
Λίγο πιο κάτω η Ισπανία, στην 90η, και η Ιταλία στην 92η θέση, ενώ στις τελευταίες θέσεις του δείκτη, 135η είναι η Γερμανία και η Γαλλία εμφανίζεται στο νούμερο 117 της λίστας.
Ξεκινώντας από τη λίστα, η Ζιμπάμπουε είναι η πιο δυστυχισμένη χώρα στον κόσμο, ξεπερνώντας τη Βενεζουέλα, την Κούβα και την εμπόλεμη Συρία.
Η διακυβέρνηση της Ζιμπάμπουε από τον Ρόμπερτ Μουγκάμπε βύθισε τη χώρα στη διαφθορά, τη βία και την οικονομική κρίση δημιουργώντας μεγάλο κύμα φτώχειας.
Παρόλο που ο εκλιπών πρώην πρόεδρος ανατράπηκε το 2017, η πλούσια σε ορυκτά χώρα εξακολουθεί να ζει υπό τη βαριά σκιά που δημιούργησε η επί 37 έτη περίοδος της βασιλείας του.
Την πρώτη δεκάδα απαρτίζουν ακόμη ο Λίβανος, το Σουδάν, η Αργεντινή, η Υεμένη, η Ουκρανία, η Κούβα και η Τουρκία, χώρες δηλαδή που βρίσκονται στη δίνη των συρράξεων και της βαθιάς οικονομικής κρίσης.
Μέσα στην 20άδα συναντά κανείς χώρες της Αφρικής όπως επίσης και το Ιράν και τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη.
Η Βρετανία είναι πιο δυστυχισμένη από πέρυσι, δηλαδή ανέβηκε από την 153η στην 129η θέση της κλίμακας.
Αντίθετη πορεία ακολούθησαν οι ΗΠΑ, που από την 102η έπεσαν στην 134η θέση.
Η ανεργία ήταν ο μεγαλύτερος παράγοντας επίδρασης, καθώς μόλις το 3,4% των Αμερικανών (5,7 εκατομμύρια) ήταν άνεργοι τον Απρίλιο – το χαμηλότερο επίπεδο των τελευταίων δεκαετιών.
Η πιο δυστυχισμένη χώρα του περασμένου έτους, η Κούβα – η οποία υπέστη ραγδαία αύξηση του πληθωρισμού το 2021, η οποία τροφοδοτήθηκε από την πτώση της αξίας του πέσο, του νομίσματός της, κατά 95% μόνο εκείνη τη χρονιά – βρίσκεται τώρα στην ένατη θέση, ακριβώς πίσω από την Ουκρανία.
Στην 76η θέση βρίσκεται, εν τω μεταξύ, η Ρωσία.
Η Ελβετία, από την πλευρά της, παρέμεινε στον πάτο της λίστας.
Η κεντροευρωπαϊκή χώρα είναι μία από τις πλουσιότερες στον κόσμο και συγκαταλέγεται μεταξύ των καλύτερων όσον αφορά το προσδόκιμο ζωής, τον χρόνο που δαπανάται στην εκπαίδευση και τους μέσους μισθούς, σύμφωνα με τον τελευταίο Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης του ΟΗΕ.
Μετά την ευρωπαϊκή χώρα στον πάτο της κατάταξης ακολουθούν το Κουβέιτ, η Ιρλανδία, η Ιαπωνία και η Μαλαισία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
