 |
|
|  Τετάρτη 15/2
Σεισμός σε Τουρκία και Συρία
Tούρκος φοιτητής ζήτησε να απεγκλωβίσουν πρώτα τη γατούλα του από τα ερείπια και μετά εκείνον...
marie claire
Αυτές τις μέρες, μέσα στη φρίκη του θανάτου δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων στον σεισμό 7,8 Ρίχτερ της Τουρκίας και της Συρίας, λάμπουν κάποιες ιστορίες διάσωσης, ιδιαίτερα μικρών παιδιών και βρεφών. Τι συνέβη όμως με τα κατοικίδια ζώα στις σεισμόπληκτες περιοχές;
Αναμφίβολα περισσότερη τύχη από πολλά από αυτά είχε μια γατούλα, η Φράουλα, που είχε υιοθετηθεί από έναν φοιτητή Ιατρικής, τον 20χρονο Kerem Çetin, ο οποίος όχι μόνο φρόντισε να είναι ασφαλείς και οι δύο, στη διάρκεια του εγκλωβισμού τους, αλλά επιπλέον όταν έφτασαν εκεί τα σωστικά συνεργεία, ζήτησε πρώτα να απεγκλωβίσουν τη Φράουλα και μετά εκείνον.
Το όνομά του ειναι Kerem Çetin, είναι 20 χρονών και σπουδάζει στο πανεπιστήμιο, την επιστήμη της Ιατρικής. Την στιγμή του σεισμού ήταν άτυχος και παγιδεύτηκε ανάμεσα σε ενα τοίχο που κατάρρευσε και την οροφή στον δεύτερο όροφο ενός κτιρίου, κάπου στο Hatay. Πάνω στην ατυχία του βέβαια ήταν τυχερός, γιατί δεν καταπλακώθηκε και ταυτόχρονα είχε μια εκλεκτή συντροφιά δίπλα του – την επίσης άτυχη γάτα του Τσιλέκ (που στα ελληνικά σημαίνει.. ‘Φράουλα’).
Ο Κερέμ ήθελε να βεβαιωθεί ότι η Φράουλα ήταν ασφαλής και την είχε αγκαλιάσει αφού πρώτα την είχε τυλίξει στο ύφασμα μιας κουρτίνας. Όταν μια τοπική ομάδα διάσωσης (ομάδα Έρευνας και Διάσωσης του Akşehir – AKAK) έφτασε κοντά του ο Κερέμ απαίτησε να απεγκλωβίσουν πρώτα εκείνη και μετά αυτόν.
Χρειάστηκαν άλλες 5 ώρες ασταμάτητων προσπαθειών για να καταφέρουν να απεγκλωβίσουν και τον Κερέμ! Για να μπορέσουν να απεγκλωβίσουν τους δύο φίλους οι διασώστες χρειάστηκαν να σπάσουν με βαριοπούλα τα τσιμέντα από τους τοίχους, αλλά το αποτέλεσμα ήταν ευτυχές.
»Οι πληροφορίες λένε οτι η υγεία του Κερέμ και της Τσιλεκ είναι ικανοποιητική, αν και ο Κερέμ χρειάστηκε νοσηλεία! Τα θαύματα συνεχίζονται...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
