 |
|
|  Πέμπτη 22/12
΄Αρθρο
Χριστουγεννιάτικες αντιθέσεις και συνθέσεις
Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Αθήνα.-
Κάθε χρόνο, τέτοιες μέρες, λίγοι παλιοί φίλοι, από το σχολείο οι περισσότεροι, συναντιόμαστε για ένα μεσημεριανό περίπατο στο κέντρο της Αθήνας. Παραμονή Χριστουγέννων, περιδιαβάζουμε εδώ και ΄κει, στο κέντρο της πόλης, αποζητώντας ίσως μια γιορτινή ατμόσφαιρα, παρόμοια με αυτήν που περιγράφονταν με εικόνες και λόγια σε βιβλία του Δημοτικού. Βέβαια η Σταδίου δεν είναι πια ο δρόμος που ένωνε το Σύνταγμα με την Ομόνοια με στολισμένα μαγαζιά, αλλά μια νεκρή ζώνη με λίγη ζωή γύρω από τα δύο άκρα της. Στην Πανεπιστημίου διατηρούνται ακόμα λίγα κλασικά κτίρια, μόνο που ο δρόμος δεν χαρακτηρίζεται πια από τα κτίρια αυτά, αλλά από το αναίτιο σκάψιμό της, τα άχρηστα και άσχετα σιδερένια παγκάκια και τα «εμβόλιμα» φοινικόδεντρα που έχουν ήδη ξεραθεί σε όλο της το μήκος. Και ο γνωστός καστανάς στην γωνία της Ακαδημίας με την Κανάρη δεν είναι πια στη θέση του, ίσως επειδή η ΑΑΔΕ έκρινε σκόπιμο να αρχίσει από αυτόν την πάταξη της φοροδιαφυγής. Ενώ, λίγο πιο πάνω, σε εμπορικούς δρόμους που κάποτε δεν έβρισκες επαγγελματική στέγη αν δεν πλήρωνες απίθανα ποσά για «αέρα» βρίσκεις άστεγους να κοιμούνται στις εισόδους ξενοίκιαστων μαγαζιών. Όλα αυτά, εφέτος ακόμα πιο παράξενα με τις πολύ ψηλές θερμοκρασίες για την εποχή (ευτυχώς από άποψης κόστους θέρμανσης) να επιμένουν ότι τα Χριστούγεννα δεν είναι εδώ!
Όλες αυτές οι αντιθέσεις είναι εδώ και μάλιστα για να μείνουν. Και να τις συζητάμε οι παλιοί συμμαθητές σΆ αυτήν την, εθιμική πια, αθηναϊκή μας συνάντηση. Και σαν παράδοση μέσα στην παράδοση, να διαφωνούμε για το χρώμα της εποχής, στην Αθήνα, στην Ελλάδα, στις μέρες μας: είναι άσπρο ή μαύρο; Με τον καθένα μας να το βλέπει μέσα από τα δικά του, προσωπικά του γυαλιά. «Κοίτα πόσο καλά πηγαίνουμε, καρφίτσα δεν πέφτει» να λέει ο ένας. «Μην σε ξεγελάει η σημερινή εικόνα, υπάρχει πολύς κόσμος που δεν έχει θέση στο κάδρο αυτό» να απαντάει ο άλλος. Χωρίς να αφήνει κανείς «να πέσει κάτω» το παραμικρό και καταλήγοντας αποκαμωμένοι στην μια ή την άλλη πλατεία για καφέ. Και μετά από την ολιγόλεπτη σιωπή την ώρα που μεσολαβεί ανάμεσα στην παραγγελία και την άφιξη των ροφημάτων μας (άντε και κανένα κρουασάν από δίπλα), η κοινή συνείδηση ότι όλοι μπορούμε να έχουμε την δική μας, διαφορετική οπτική για τα πράγματα, αλλά μόνον η σύνθεση τους μπορεί να απεικονίσει αξιόπιστα την πραγματικότητα.
Όλα υπάρχουν στο κέντρο του κρατιδίου των Αθηνών, όπως και παντού αλλού, είναι η αλήθεια. Από οικογένειες με σχετική ξεγνοιασιά να ψωνίζουν, μέχρι φτωχούς και άστεγους που η παρουσία τους στοιχειώνει τη ζωή μας. Και εμείς βέβαια που δεν έχουμε κανένα λόγο να είμαστε χαζοχαρούμενοι είτε αισιόδοξα, είτε απαισιόδοξα. Αρκεί να συμφωνήσουμε ότι τα Χριστούγεννα, η ίδια η ζωή μας θα γίνει πολύ καλύτερη με λιγότερες ανισότητες ανάμεσά μας. Στην πραγματικότητα χαρά, ευτυχία, ολοκλήρωση μπορούμε μόνο με κάθε συνάνθρωπο να διαθέτει στέγη, τροφή, περίθαλψη, ευκαιρίες, δηλαδή… ελπίδα! Και βέβαια, αν πραγματικά πιστεύουμε ότι περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη βελτιώνει τις ζωές όλων μας… αξίζει να προσπαθήσουμε γιΆ αυτό.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
