 |
|
|  Σάββατο 8/10
Τέσσερις γυναίκες ( η μία «φρεσκοπαντρεμένη») θα ζήσουν απομονωμένες για πέντε μήνες στην Ανταρκτική
Guardian,marie claire
Παραδοσιακά, η κοινωνία περιμένει από ένα νεόνυμφο ζευγάρι να περνάει όσο μπορεί περισσότερο χρόνο μαζί μετά το γάμο. Όμως η παράδοση και τα ήθη αλλάζουν και κάπως έτσι βλέπουμε περιπτώσεις όπως αυτή της Natalie Corbett η οποία νεόνυμφη, στα 31 χρόνια της, ετοιμάζεται για μια απαιτητική αποστολή στην Ανταρκτική, όπου θα περάσει πέντε μήνες μακριά από το σύζυγό της.
Η Corbett είναι μια από τις τέσσερις Βρετανίδες που επιλέχθηκαν για να διαχειριστούν μια απομονωμένη βάση, την παλαιότερη μόνιμη που έχει εγκαταστήσει η Βρετανία στην παγωμένη ήπειρο. Μια από τους 6.000 υποψήφιους που ανταποκρίθηκαν σε ασυνήθιστη αγγελία η οποία αναζητούσε πρόσωπα διατεθειμένα να ζήσουν για σχεδόν μισό χρόνο σε ένα ακατοίκητο νησί, παρέα μόνο με πιγκουίνους. Τουλάχιστον θα περάσουν εκεί το καλοκαίρι της Ανταρκτικής, όταν οι θερμοκρασίες είναι σχετικά ήπιες και το φως της ημέρας διαρκεί σχεδόν ένα 24ωρο.
Θα κληθεί να μοιραστεί τον περιορισμένο χώρο της βάσης με τρεις ακόμα τυχερές (;): την 30χρονη Mairi Hilton, με PhD στη Βιολογία, τη 40χρονη Lucy Bruzzone, η οποία έχει υπάρξει στο παρελθόν επικεφαλής επιστήμονας σε αποστολή στην Αρκτική, και την 23χρονη Clare Ballantyne, που μόλις ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό της στις επιστήμες της Γης.
Η Natalie, η μόνη χωρίς επιστημονικό υπόβαθρο, θα αναλάβει τη διαχείριση του gift shop της βάσης, η οποία υποδέχεται ετησίως περίπου 18.000 τουρίστες. Οι νέες συνάδελφοί της θα επιφορτιστούν με το καθήκον να καταγράψουν τον πληθυσμό των πιγκουίνων που ζουν στο νησί Goudier, όπου βρίσκεται η βάση. Και οι τέσσερις θα κληθούν να επιβιώσουν σε θερμοκρασίες σταθερά κάτω από το μηδέν, χωρίς ηλεκτρισμό και καζανάκι, και θα κοιμούνται σε κουκέτες. Παρ’ όλα αυτά, δηλώνουν ενθουσιασμένες.
«Είναι η πρώτη μας φορά στην Ανταρκτική και είμαι ιδιαίτερα ενθουσιασμένη που θα βρεθώ στη λευκή ήπειρο», σχολίασε η Hilton στον «Guardian», προσθέτοντας: «Δεν έχω ιδέα τι να περιμένουμε όταν φτάσουμε εκεί: πόσο κρύο θα κάνει και αν θα πρέπει να σκάψουμε δρόμο στο χιόνι για να φτάσουμε στη βάση μας».
Η Bruzzone αντιμετωπίζει με χιούμορ την αποστολή της: «Ανυπομονώ να πατήσω το πόδι μου στο νησί και να βρεθώ ανάμεσα στην παραφωνία και τη διαπεραστική μυρωδιά των πιγκουίνων, με φόντο τους παγετώνες και τα όρη Fief, και να μπορώ να τα αποκαλώ σπίτι μου για τους επόμενους μήνες».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
