 |
|
|  Τετάρτη 5/10
Πρώην Σκωτσέζος βουλευτής τρέχει μαραθώνιο στα βουνά της Πελοποννήσου, φορώντας το κιλτ του
iefimerida.gr
Ο Χιου Ο’ Ντόννελλ, ο πρώην Φιλελεύθερος Δημοκρατικός βουλευτής του κοινοβουλίου της Σκωτίας, στα 70 του χρόνια, έχει αποφασίσει να ακολουθήσει μια μάλλον αντισυμβατική –για πολλούς- ζωή.
Πιστός στις αρχές και στις αξίες του, που το 2011 τον οδήγησαν σε μια ηχηρή παραίτηση από την πολιτική σκηνή της χώρας του και με μόνο κίνητρο την ενίσχυση των αυτιστικών παιδιών, ξεκίνησε την Δευτέρα από τη Στεμνίτσα τον δικό του «υπερ-μαραθώνιο» στο Μαίναλο.
Μόνος του, με ένα backpack που ζυγίζει 22 κιλά και φορώντας το παραδοσιακό κιλτ, διανύει το Μονοπάτι του μυθικού βουνού (γνωστό διεθνώς ως Menalon Trail) με τελικό προορισμό τη Σπάρτη. Συνολικά, μια απόσταση 90 χλμ (!) μέσα στην άγρια φύση της Πελοποννήσου.
Ενθουσιασμένος σαν μικρό παιδί, ο φιλέλληνας Χιου αναφέρεται στη νέα του περιπέτεια που γίνεται για καλό σκοπό και συμπίπτει με τα 70α γενέθλιά του. «Το 2012 όταν έγινα 60 ετών έτρεξα στους Αγώνες της Νεμέας. Αποφάσισα λοιπόν να βρω μία νέα πρόκληση για τα εβδομηκοστά μου γενέθλια. Η ιδέα να διασχίσω το Μονοπάτι του Μαινάλου μου άρεσε εξαρχής γιατί πάνω απ’ όλα είναι η Ελλάδα και οι Έλληνες που αγαπώ εδώ και πολλά χρόνια», λέει ο Χιου Ο’ Ντόννελλ με μία δόση συγκίνησης.
«Με τον τρόπο μου μπορώ να βοηθήσω, κατά ένα μικρό τρόπο, την τοπική οικονομία και να δείξω σε όλους ότι η Ελλάδα δεν είναι μόνο ήλιος και παραλίες», συνεχίζει ο πρώην πολιτικός που είναι ενεργός στα social media και καθημερινά μεταφέρει μέσα από τους λογαριασμούς του όμορφες εικόνες από την περιπέτειά του στην ελληνική φύση.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
