 |
|
|  Δευτέρα 1/8
΄Αρθρο
Για τις εθνικές εκλογές και την επόμενη κυβέρνηση
Γράφει ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ,πρώην υπουργός
Σίφνος
Η φημολογία περί πρόωρων εκλογών (προκλήθηκε πρόσφατα από κυβερνητικές πηγές και φούντωσε με την εμπλοκή της αντιπολίτευσης στη συζήτηση) έχει πια κοπάσει. Αφού βέβαια εγκατέστησε ως ερωτήματα στην κοινή γνώμη το «ποιος θα συνεργαστεί με ποιόν μετεκλογικά», «αν θα αποφύγουμε την ακυβερνησία», «αν θα χρειαστούν δεύτερες εκλογές» και άλλα συναφή. Απορίας άξιο βέβαια είναι πως τα ερωτήματα αυτά τίθενται στον ελληνικό λαό από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, ενώ είναι του οφείλουν τις απαντήσεις οι ίδιοι. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν ξεχάσει ότι τους πληρώνουμε από τους φόρους μας για να λύνουν δικά μας προβλήματα και όχι να μας τα επιστρέφουν άλυτα, ως ερωτήματα. Είναι δική τους υποχρέωση να μην προκύψει ακυβερνησία.
Το αν ασκείται διακυβέρνηση εν γένει και από ποιους, εδώ και κάποια χρόνια, είναι μια άλλη συζήτηση, την οποία οφείλουμε στον εαυτό μας. Όσο πιο γρήγορα, τόσο καλύτερα! Μιας και, ακόμα και σΆ αυτήν την πρόσφατη, άτοπη εκλογολογία οι αυτουργοί της ούτε έθεσαν, ούτε πολύ περισσότερο απάντησαν το «τι θα κάνει η όποια μετεκλογική κυβέρνηση για να ζήσουμε καλύτερα». Και να συνδέσουν με αυτή την διερεύνηση ενδεχόμενη συμμετοχή τους σε κυβέρνηση συνεργασίας. Προσοχή! Δεν αναφέρομαι ούτε σε πολυσέλιδα κομματικά κυβερνητικά προγράμματα (τα οποία, ως συνήθως, θα συνταχθούν, αλλά δεν θα τηρηθούν), ούτε σε προσχηματικές προσκλήσεις σε διάλογο (κουφών). Αναφέρομαι σε καθαρές πολιτικές απαντήσεις στα ερωτήματα όλων μας για τις συνθήκες της ζωής μας. Αυτές που παραμένουν στην, προ της εκλογολογίας, κακή κατάστασή τους.
Τι συμβαίνει γύρω μας
Η πραγματικότητα είναι εδώ και «κουνάει το δάχτυλο» στους επίδοξους γητευτές μας: ο πόλεμος στην Ουκρανία συνεχίζεται, η πανδημία COVID είναι πάντα ενεργή, η ακρίβεια δοκιμάζει τις αντοχές των νοικοκυριών, ο πληθωρισμός ροκανίζει τις αποταμιεύσεις μας, οι λογαριασμοί του ηλεκτρικού παρά την κρατική επιδότηση παραμένουν δυσβάστακτοι και το δημόσιο χρέος μας μεγαλώνει διαρκώς και έχει ξεπεράσει κατά πολύ τα προ μνημονίων επίπεδα. Μοιάζει αναπόφευκτο, όποτε η χαλάρωση τερματιστεί, να βρεθούμε ξανά αντιμέτωποι με νέες πιέσεις για εκχώρηση δικαιωμάτων και κυριαρχίας.
Μέσα σε όλα αυτά, η Γερμανίδα Υπουργός των Εξωτερικών ήρθε να μας διαμηνύει ότι η κυβέρνησή της δεν σκοπεύει να ξοφλήσει όσα μας οφείλει. Και εμείς να της απαντήσουμε, για πολλοστή φορά, ότι μας χρωστάει, αλλά, δυστυχώς, χωρίς να κάνουμε τα αναγκαία ώστε να τα διεκδικήσουμε δικαστικά και, τελικά, να τα εισπράξουμε. Ας μην υπενθυμίσω εδώ την τουρκική απειλή, επειδή απλούστατα δεν έχει συγκυριακό, αλλά μόνιμο χαρακτήρα. Και την οποία καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε με τις δικές μας δυνάμεις, αν θέλουμε να επιβιώσουμε ως έθνος.
Είναι προφανές ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας». Όσες δικαιολογίες και αν επικαλείται η σημερινή κυβέρνηση, βάσιμες και αβάσιμες, όσο και αν η ρητορική της αυτή αναπαράγεται από το συναλλασσόμενο μαζί της ολιγοπώλιο των εγχώριων ΜΜΕ και άλλων κύκλων του κατεστημένου μας, καταλαβαίνουμε όλοι ότι αδυνατεί να αντιστρέψει την αρνητική τροπή των πραγμάτων. Αυτή η κυβερνητική αδυναμία δεν αποτελεί βέβαια τεκμήριο δυνατότητας άλλων. Ιδιαιτέρως όσων δοκιμάστηκαν ακριβώς πριν, «τα έκαναν ρόιδο» και σήμερα περιορίζονται στην, αιτιολογημένα ανηλεή, κριτική της κυβέρνησης. Χωρίς να μας κάνουν λιανά τι διαφορετικό/καλύτερο θα έκαναν αν έρχονταν ξανά στα πράγματα.
Το διαφορετικό που χρειαζόμαστε
ΕφΆ όσον (κάπως) έτσι έχουν τα πράγματα, ας τα δούμε με άλλο μάτι, μπας και αποφύγουμε τα χειρότερα. Αντί να σπαταλάμε σκέψη, χρόνο και ενέργεια παρακολουθώντας παίγνια των κομμάτων μας εν ου παικτοίς, ας τους διαμηνύσουμε ρητά την δική μας επιθυμία. Και ας διαμηνύσουμε στην επόμενη κυβέρνηση, όποια και αν είναι αυτή, ότι θέλουμε να κάνει τρία πράγματα.
1)Να επαναφέρει τις σχέσεις Ελλάδας- Γερμανίας σε εταιρική βάση. Η εξόφληση των οφειλών προς την Ελλάδα και η αναβίωση του προγράμματος εξαγωγών ελληνικής ηλιακής ενέργειας στην Γερμανία είναι τα δυο βασικά θέματα αυτής της επανατοποθέτησης.
2) Να ζητήσει την στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ένα δεκαετές ρεαλιστικό πρόγραμμα παραγωγικής μας ανασυγκρότησης με βάση δημόσιες επενδύσεις στην υποκατάσταση του φυσικού αερίου από ήπιες μορφές ενέργειας και την παραγωγική εκμετάλλευση των σκουπιδιών.
3)Να αποκαταστήσει την αντιπροσώπευση. Με πάγιο εκλογικό σύστημα με 200 μονοεδρικές και 100 έδρες επικρατείας με «άδολη και ανόθευτη» απλή αναλογική και ορισμένη σειρά προτίμησης των υποψηφίων και επαναφορά της νομοθετικής πρωτοβουλίας από το γραφείο πρωθυπουργού στην κυβέρνηση και από την κυβέρνηση στην Βουλή.
Θεωρώ πολύ δύσκολο η όποια κυβέρνηση να «σπάσει αυγά» στα τρία βασικά μέτωπα που προανάφερα. Μεγάλο μέρος των «αντιπροσώπων» μας έχει ήδη παραδοθεί σε εταίρους προστάτες και εγχώριους συμπαίκτες και δεν μπορεί πια να διεκδικήσει για τον εαυτό του ρόλο έγκυρου συνομιλητή από θέση θεματοφύλακα εθνικού και δημοσίου συμφέροντος.
Ασφαλώς η επόμενη διακυβέρνηση οφείλει να αντιμετωπίσει πολύ περισσότερα θέματα: η διαμόρφωση σχολικών προγραμμάτων σπουδών και ο σχεδιασμός Δημόσιας Διοίκησης με στελέχη διαχειριστικής επάρκειας και συνείδησης της υποχρέωσής τους να εξυπηρετούν τον πολίτη είναι δυο ζητούμενα από αυτά. Θεωρητικά μάλιστα, θα μπορούσαν τα δυο αυτά να περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα της όποιας επόμενης κυβέρνησης, είτε μονοκομματικής, είτε συνεργασίας. Αλλά αν αυτά δεν βασίζονται σε μια προσπάθεια αποκατάστασης της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας δεν πρόκειται ούτε να εμπνεύσουν, ούτε, τελικά, να αποδώσουν.
Για το πως λοιπόν μπορούμε να προωθήσουμε αυτό το διαφορετικό που χρειαζόμαστε και δεν προσφέρουν οι διεκδικούντες την ψήφο μας, αναλυτικότερες σκέψεις σύντομα. Μέχρι τότε… καλό μήνα!
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
