 |
|
|  Δευτέρα 25/7
΄Αρθρο
ΣΕ ΕΞΕΛΙΞΗ Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ-
Η Αλώπηξ τα Ανδρείκελα και ο Βλάξ
Γράφει ο Δρ. ΓΑΒΡΙΗΛ ΜΑΝΩΛΑΤΟΣ,
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
ΑΘΗΝΑ.-
Το μεγάλο μέτωπο του ήδη εξελισσόμενου παγκόσμιου πολέμου δεν είναι οι
μάχες στην Ουκρανία. Είναι η αναδιάταξη της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων. Είναι
μια νέα μορφή παγκοσμιοποίησης που θα περιλαμβάνει περισσότερα από ένα
κέντρο πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Είναι κυρίως το μέτωπο ενός
οικονομικού οικουμενικού πολέμου και παγκόσμιας επιρροής και εξουσίας για το
μοίρασμα του Πλανήτη. Η παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ οδεύει στο τέλος της.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία δείχνει ότι «φθάνουμε στο τέλος της πολιτικής και
οικονομικής κυριαρχίας της Δύσης».
Ο Πόλεμος της Ουκρανίας δεν είναι «ο πόλεμος το Πούτιν». Είναι το
αποτέλεσμα των διεργασιών των αλεπούδων των ΗΠΑ που έβλεπαν ότι χάνουν το
παιχνίδι τόσο στην παγκόσμια σφαίρα επιρροής τους όσο και στην επιρροή τους
στην ίδια την Ευρώπη. Η Μέρκελ και η Γερμανία είχαν συμβάλει στη δημιουργία
μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης πολύ απείθαρχης... Ο Μακρόν είχε μιλήσει για
«εγκεφαλικά νεκρό ΝΑΤΟ». Ο χαρακτηρισμός ταίριαζε βέβαια όχι μόνο για το ΝΑΤΟ
αλλά και για τη Δύση στο σύνολο της σαν μιας κυρίαρχης πολιτικής και οικονομικής
δύναμης.
Στη Δύση κυριαρχούσε μια έλλειψη προορισμού και στόχων. Η Κίνα και η
Ρωσία είχαν αναπτυχθεί σε μεγάλο βαθμό σε υπολογίσιμες παγκόσμιες δυνάμεις
στον οικονομικό τον τεχνολογικό και τον πολεμικό τομέα. Η Ινδία, το Ιράν και η
Τουρκία χάραζαν δικούς τους δρόμους... Η Δύση έχανε διαρκώς από την παγκόσμια
ισχύ της. Έμοιαζε εγκεφαλικά νεκρή… Κινδύνευε να παραγκωνιστεί στο νέο
παγκόσμιο γίνεστε που αναδυόταν με γρήγορους ρυθμούς. Έπρεπε κάτι να γίνει. Η
αμερικανική Αλώπηξ ανακάλεσε τότε τον Ουκρανό Βλάκα. Θα του τάξουμε αυτά
που ζητάει, θα κάνουμε ότι δήθεν τηρούμε τις δεσμεύσεις μας. Θα του στέλνουμε
και κάποιους οπλισμούς. Η Ρωσία σίγουρα θα αντιδράσει, θα επιτεθεί, θα πάρει αν
όχι όλη την Ουκρανία, μεγάλα τουλάχιστον τμήματα αυτής. Όμως αυτό δεν μας
ενοχλεί γιατί η Ουκρανία έτσι και αλλιώς δεν μας ανήκει. Σε τελευταία ανάλυση, αν
δώσουμε την ευκαιρία στην Ρωσία να κερδίσει και κάποιο δωράκι ή έπαθλο την
Ουκρανία, αυτό μακροχρόνια ίσως μας βοηθήσει για να συνασπιστούμε εμείς, ΗΠΑ
και Ρωσία, ώστε να αντιμετωπίσουμε μαζί, την πρώτη κυρίαρχη παγκόσμια δύναμη
την Κίνα, που θα γίνει αναμφίβολα με τον καιρό… Θα επιβάλουμε πρωτοφανείς
κυρώσεις στην Ρωσία και η Ευρώπη με τα Ανδρείκελά τους θα μας ακολουθήσει. Ας
πλήξουν οι κυρώσεις αυτές την Ευρώπη την ίδια και όχι την Ρωσία. Εμείς, οι ΗΠΑ θα
βγούμε κερδισμένες.
Και πράγματι οι κυρώσεις έπληξαν και πλήττουν κυρίως την Ευρωπαϊκή
Ένωση και όχι την Ρωσία η οποία πουλάει το πετρέλαιό της και το φυσικό αέριο
όπως και η Αμερική και ο Καναδάς σε τιμές μαυραγορίτη… Οι κυρώσεις «κατά της
Ρωσίας» χρηματοδοτούν τον πόλεμο της Ρωσίας στην Ουκρανία…
Η διατλαντική συμμαχία, Ευρώπη και ΗΠΑ, απέκτησε πλέον ενότητα και
πειθαρχία και μαζί, αίσθηση και αντίληψη προορισμού και στόχων.
Η Αλώπηξ των ΗΠΑ κατάφερε να τιθασεύσει την Ευρωπαϊκή Ένωση με τη
αμέριστη βοήθεια των ανδρεικέλων της. Οι ΗΠΑ ηγούνται πλέον του Δυτικού
Συνασπισμού εμφανώς και αδιαμφισβήτητα, που πριν τον πόλεμο έμοιαζε με
ουτοπία. Η Αλώπηξ των ΗΠΑ χρειαζόταν μια συμπαγή Διατλαντική Συμμαχία χωρίς
απείθαρχα στοιχεία και αντιρρήσεις ούτε «μα... μου…» για να έχει λόγο στη νέα
παγκόσμια τάξη πραγμάτων που δημιουργείται. Το πέτυχε με τη βοήθεια των
Ανδρεικέλων και του Βλάκα.
Τα ανδρείκελα της Ευρώπης δεν άρθρωσαν καμία αντίρρηση. Πρόθημα
μπήκαν στο παιχνίδι των ΗΠΑ και τις υπερθεμάτισαν στις κυρώσεις «κατά της
Ρωσίας». Ικανοποιούνται με τις ονειρώξεις τους πως κάτι κάνουν πυροβολώντας τα
πόδια τους και τους πολίτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης…
Ο Βλάξ της Ουκρανίας και αυτός ικανοποιημένος που παίζει άψογα το
παιχνίδι των ΗΠΑ και ας οδήγησε το λαό της σε μακελειό και την Ουκρανία σε
οδυνηρό ακρωτηριασμό. Ικανοποιείται και κομπορρημονεί με την ψευδαίσθηση
ηρωικών δήθεν πράξεων.
Οι μόνοι ήρωες του πολέμου της Ουκρανίας είναι ο Λαός της και όχι ο
κωμικός πρόεδρός της ούτε οι στρατηγοί που συντάσσονται με τον Βλάκα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
