 |
|
|  Δευτέρα 7/2
΄Αρθρο
Για να σταματήσει η ακρίβεια να αδειάζει τις τσέπες μας χρειάζεται αλλαγή πολιτικής
Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
ΑΘΗΝΑ.-
Ζήσαμε μια δεκαετία (και βάλε) σκληρής λιτότητας. Με αποτέλεσμα να διαλυθεί η μεσαία τάξη και να προκύψει η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία αυτών που τα φέρνουν δύσκολα ή και καθόλου… βόλτα! Μεγάλες μειώσεις των εισοδημάτων, αυξήσεις των χρεών των νοικοκυρών, εξανέμιση αποταμιεύσεων και περιουσιακών στοιχείων, δημόσιων και ιδιωτικών, φτώχεια και ανισότητες. Και μετά ήρθε η πανδημία με επιδόματα σε κάποιους από όσους είχε ήδη εξαθλιώσει η πολιτική της δεκαετίας. Μόνο που σε όσα είχαν ήδη χαθεί άρχισαν να χάνονται ακόμα περισσότερα: αυτά που ροκανίζει η ακρίβεια! Είναι πια αδύνατο με κάποια επιδόματα με ημερομηνία λήξης να χτίσει το μέλλον του ένας εργαζόμενος, πολύ περισσότερο ένας άνεργος. Με τον πληθωρισμό να εξαφανίζει τον μισθό, το μεροκάματο, ότι έχει απομείνει από τις καταθέσεις του. Με την απαισιοδοξία να κάθεται βαριά στις πλάτες της πλειοψηφίας των Ελλήνων που πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο.
Απέναντι σε αυτή τη σκοτεινή πραγματικότητα, η κυβέρνηση ρίχνει λάδι στη φωτιά. Εντείνει τη εξάρτηση της χώρας από το ακριβό εισαγόμενο φυσικό αέριο, και κλείνει τις δυνατότητες παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές αποθαρρύνοντας τους μικρούς παραγωγούς. Κρατάει ψηλά το κόστος των καυσίμων, αρνούμενη την μείωση του ειδικού φόρου κατανάλωσης με την αιτιολογία ότι «οι φτωχοί δεν έχουν αυτοκίνητα»! Επιδοτώντας την αγορά εισαγόμενων ηλεκτρικών αυτοκινήτων και οικιακών φορτιστών τους, με το εμπορικό μας ισοζύγιο ελλειμματικό, εδώ και πολλά χρόνια. Αλλά για αυτά «έχουν οι φτωχοί».
Αλλά η εξαχρείωση δεν σταματάει εδώ. Η Επιτροπή Ανταγωνισμού έχει παροπλιστεί και ουσιαστικά αδυνατεί να παίξει τον ρόλο της. Αναιτιολόγητες νέες αυξήσεις για υπαρκτές, και νέες χρεώσεις για ανύπαρκτες υπηρεσίες από τράπεζες. Ναι, αυτές που συντηρούμε από τους φόρους μας χρηματοδοτώντας αυξήσεις κεφαλαίου τους χωρίς συμμετοχή στην διοίκησή τους. Ανεξέλεγκτες αυξήσεις τιμολογίων από ολιγοπώλια. «Εμπρός στο δρόμο που χάραξαν οι τηλεπικοινωνίες» μετά την ιδιωτικοποίησή τους: οι πιο ακριβές και από τις λιγότερο ποιοτικές στην Ευρώπη! Με την καθυστερημένη αύξηση του κατώτατου μισθού περίπου σαν προαιρετικό φιλοδώρημα.
Αλλά οι λόγοι και οι πράξεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη δεν είναι αντιφατικές αδεξιότητες υπουργών. Είναι, αντιθέτως, στυγνή επιβολή μιας συνταγής που δοκιμάστηκε, απέτυχε και εγκαταλείπεται όπου εφαρμόστηκε.Μια τόσο τραγική κατάσταση δεν αντιμετωπίζεται με χαζοχαρούμενες δηλώσεις, ούτε με ανούσιες καταγγελίες. Για να ξαναρχίσει, σιγά σιγά, να «βγαίνει ο μήνας», να πάρει ξανά μπροστά η παραγωγή και η δημιουργία στην πατρίδα μας και να μην ξενιτεύονται όλο και περισσότεροι συμπατριώτες χρειάζεται αλλαγή πολιτικής. Είναι απαραίτητο να σταματήσει η ενίσχυση λίγων ισχυρών και το ξεπούλημα σε ξένους. Για να σταματήσει η πορεία προς το γκρεμό θα πρέπει να γίνει απολύτως κατανοητό ότι η σημερινή κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Η λιτότητα και ο πληθωρισμός δεν είναι ανεκτό να συντηρούν την μεταφορά πλούτου στα χέρια μια πολύ μικρής ομάδας ανθρώπων και να στερούν την χώρα από κάθε δυνατότητα οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.
Εργαλεία για την αντιστροφή της σημερινής κατάστασης υπάρχουν. Υπάρχει η εμπειρία από τις παρεμβάσεις τον κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ απολύτως χρήσιμες όσο και αν οι σημερινές συνθήκες διαφέρουν. Υπάρχουν όμως και άλλες εμπειρίες από άλλες σοσιαλιστικές και δημοκρατικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη και αλλού. Τα μέτρων λοιπόν μπορεί να βρεθούν,. αυτό που χρειάζεται είναι να μπουν μπροστά. Να αποφασίσουμε δηλαδή ότι στην πατρίδα μας χρειαζόμαστε πολιτική ανατροπή και να δώσουμε εντολή να γίνει. Αυτός είναι και ο ρόλος που ταιριάζει στον φορέα αυτών των ιδεών στη χώρα μας, το ΠΑΣΟΚ: να βάλει μπροστά την ανατροπή αυτή και να την ολοκληρώσει.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
