 |
|
|  Παρασκευή 21/1
Ενα απίστευτο κράτος
91 εγκλήματα γίνονταν κάθε μέρα (!)στο Μεξικό το 2021,δηλαδή είχαμε...μείωση σε σύγκριση με άλλες χρονιές!!!
ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
Στο Μεξικό καταγράφηκαν 33.308 ανθρωποκτονίες το 2021, με άλλα λόγια διαπράττονταν κατά μέσον όρο 91,25 φόνοι την ημέρα, κάτι που σηματοδοτεί μείωσή τους κατά 3,6% σε σύγκριση με τα δύο προηγούμενα χρόνια, σύμφωνα με τους επίσημους αριθμούς που δόθηκαν στη δημοσιότητα χθες Πέμπτη.
«Στις έξι από τις 32 πολιτείες συγκεντρώνεται το 50% των θυμάτων των ανθρωποκτονιών», τόνισε η υπουργός Δημόσιας Ασφάλειας, η Ρόσα Ισέλα Ροδρίγκες.
Πρόκειται για την πολιτεία του Μεξικού, γύρω από την πρωτεύουσα, τη Γουαναχουάτο (κεντρικά), την Μπάχα Καλιφόρνια και την Τσιουάουα (βόρεια), κατά μήκος των συνόρων με τις ΗΠΑ, καθώς και άλλες δύο περιοχές μέσω των οποίων διακινούνται ναρκωτικά, τη Χαλίσκο και τη Μιτσοακάν (δυτικά).
«Διαπιστώνουμε πτωτική τάση», ανέφερε με κάποια ικανοποίηση κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου η υπουργός της κυβέρνησης του Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ.
Το 2019 είχε καταγραφεί ρεκόρ 34.690 ανθρωποκτονιών, ενώ το 2020 είχαν σημειωθεί 34.554, παρά τη ραγδαία μείωση των κοινωνικών δραστηριοτήτων εξαιτίας της πανδημίας του νέου κορωνοϊού.
Περίπου 340.000 άνθρωποι έχουν δολοφονηθεί στο Μεξικό από το 2006, τη χρονιά που ο τότε πρόεδρος Φελίπε Καλδερόν κήρυξε ολοκληρωτικό πόλεμο εναντίον των συμμοριών που διακινούν ναρκωτικά.
Το Μεξικό μετράει επίσης πάνω από 95.000 εξαφανισμένους, σύμφωνα με τους επίσημους αριθμούς της Εθνικής Επιτροπής Ερευνών.
Οι εξαφανίσεις έγιναν μάστιγα στο Μεξικό τα χρόνια του «βρόμικου πολέμου» των Aρχών εναντίον επαναστατικών κινημάτων της Aριστεράς, τα χρόνια 1960-1980. Ο αριθμός τους εκτοξεύθηκε ξανά, όπως και αυτός των ανθρωποκτονιών, από το 2006 και μετά.
Παρά το κύμα της βίας που τη σαρώνει, η χώρα των 128 εκατ. κατοίκων κατατάσσεται στην έβδομη θέση στον κόσμο ως προς τις επισκέψεις τουριστών: έφθασαν τις 45 εκατ. το 2019, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Τουρισμού.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
