 |
|
|  Δευτέρα 3/1
ΔΑΚΡΥΑ ΣΤΗΝ ΚΙΝΑ...
Τον απήγαγαν όταν ήταν 4 ετών και ξαναβρήκε τη μητέρα του 33 χρόνια μετά, χάρη σε ένα... σκίτσο!
ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
Η συγκινητική ιστορία ενός 37χρονου άνδρα από τη Χενάν της βορειοκεντρικής Κίνας, ο οποίος ξαναβρήκε τη μητέρα του 33 χρόνια μετά από την απαγωγή του ,με τη βοήθεια ενός σκίτσου που ζωγράφισε από μνήμης,απασχολεί τα ΜΜΕ τής χώρας και όχι μόνο.
Σύμφωνα με την Daily Mail, ο Λι Τζινγουέι απήχθη όταν ήταν μόλις 4 ετών από μια συμμορία παράνομης διακίνησης και εμπορίας παιδιών. Μετά την αρπαγή του ο Τζινγουέι μεγάλωσε στη Χενάν, αλλά όλα αυτά τα χρόνια δεν έπαψε να νοσταλγεί το σπίτι του και «πέρασε αμέτρητες νύχτες λαχταρώντας» να ξαναβρεθεί σε αυτό.
Όταν ο άνδρας έμαθε για άλλες περιπτώσεις παιδιών που κατάφεραν να ξαναβρούν την οικογένειά του, οι ελπίδες του αναπτερώθηκαν. Έτσι, αποφάσισε να ζωγραφίσει από μνήμης έναν χάρτη του χωριού όπου γεννήθηκε και πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του....
Οι λεπτομέρειες του χάρτη που σχεδίασε ο 37χρονος και στη συνέχεια πόσταρε στην εφαρμογή Douyin, εντυπωσίασαν πολύ κόσμο, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη πόσο μικρό ήταν το αγοράκι όταν η συμμορία το άρπαξε και το πούλησε σε μια άλλη οικογένεια. Το σκίτσο ήταν τόσο ακριβές που η αστυνομία κατάφερε να το αντιστοιχίσει με το Ζαοτόνγκ, ένα ορεινό χωριό στα βουνά της Γιουνάν, που βρίσκεται στη νοτιοδυτική Κίνα.
Μετά από διενέργεια εξετάσεων DNA επιβεβαιώθηκε ότι ο Τζινγουέι ήταν ο αγνοούμενος γιος μιας κατοίκου του χωριού. Μάνα και παιδί ξανασυναντήθηκαν μετά από 3 ολόκληρες δεκαετίες την Πρωτοχρονιά...
Ο Λι Τζινγουέι απήχθη το 1989 από το χωριό του και πουλήθηκε σε μια οικογένεια στο Λανκάο, εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του. Από μικρό, το αγοράκι ζωγράφιζε το σπίτι του τουλάχιστον μία φορά τη μέρα για κρατήσει ζωντανή την ανάμνηση στο μυαλό του.
Πολλά παιδιά στην Κίνα που απήχθησαν μικρά και μαθαίνουν κάποια στιγμή στη ζωή τους ότι οι γονείς τους τα αγόρασαν αποφασίζουν τελικά να μην ακολουθήσουν τη νομική οδό, καθώς με τα χρόνια έχουν αγαπήσει τους ανθρώπους που τα μεγάλωσαν.
Ο Τζινγουέι, που σήμερα είναι παντρεμένος και έχει παιδιά, δήλωσε ότι η οικογένεια που τον μεγάλωσε ,τον δίδαξε αρχές και ανθρωπιά. «Έτσι κατάφερα να σπουδάσω και να αναπτύξω τις δεξιότητές μου», είπε χαρακτηριστικά μιλώντας σε τοπικό μέσο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
