 |
|
|  Παρασκευή 3/12
ΘΡΙΛΕΡ ΣΤΙΣ ΗΠΑ
Έγινε διάσημη συγγραφέας καταγγέλλοντας εναν άνδρα πως τη βίασε
22 χρόνια μετά, αποδείχθηκε πως είναι αθώος και τώρα τού ζητάει συγγνώμη...
NYT,iefimerida.gr
Δημόσια συγγνώμη από έναν άνδρα που καταδικάστηκε άδικα πως τη βίασε το 1982, αφότου τον αναγνώρισε ως δράστη, ζήτησε η Άλις Σέμπολντ, συγγραφέας των απομνημονευμάτων «Lucky» και του μυθιστορήματος «The Lovely Bones».
Η απολογία ήρθε οκτώ ημέρες αφότου ακυρώθηκε η καταδικαστική απόφαση του Άντονι Μπροντγουότερ, από δικαστή του κρατικού δικαστηρίου στις Συρακούσες της Νέας Υόρκης, ο οποίος κατέληξε στο συμπέρασμα πως η υπόθεση εναντίον του ήταν βαθιά εσφαλμένη.
Ως αποτέλεσμα της καταδίκης, ο 61χρονος Μπροντγουότερ πέρασε 16 χρόνια στη φυλακή, πριν αποφυλακιστεί το 1998.
Σε δήλωση που δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο Medium, η συγγραφέας, η οποία είχε περιγράψει τον βιασμό και τη δίκη που ακολούθησε στο «Lucky», είπε ότι μετάνιωσε που έπαιξε «άθελά της» ρόλο σε ένα «σύστημα που έστειλε έναν αθώο άνδρα στη φυλακή». «Λυπάμαι κυρίως για το γεγονός πως σας έκλεψαν άδικα τη ζωή που θα μπορούσατε να ζήσετε», έγραψε. «Και ξέρω ότι καμία συγγνώμη μου δεν μπορεί να αλλάξει αυτό που σας συνέβη και δεν θα αλλάξει ποτέ. Μου πήρε 8 μέρες για να καταλάβω πώς συνέβη αυτό».
Η συγγραφέας έγινε διάσημη γράφοντας τα απομνημονεύματά της, στα οποία περιέγραφε τον βιασμό της.
Σύμφωνα με τον εκδότη της πάντως, δεν σχεδιάζεται να γίνει ενημέρωση των κειμένων των απομνημονευμάτων της με βάση την αθώωση του Μπροντγουότερ. Ωστόσο, η εταιρεία της είπε ότι θα σταματήσει τη διανομή του «Lucky».
O Μπροντγουότερ, σε συνέντευξή του στους «New York Times» , είπε ότι είναι «ανακουφισμένος και ευγνώμων» για τη συγγνώμη της συγγραφέως. «Χρειάστηκε πολύ θάρρος και υποθέτω ότι είναι γενναία όπως κι εγώ», είπε. «Το να κάνει αυτή τη δήλωση είναι κάτι πολύ δυνατό, κατανοώντας πως ήταν και εκείνη θύμα, αλλά κι εγώ».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
