 |
|
|  Τρίτη 26/10
Η Αυστραλία θέτει στόχο να φθάσει στην κλιματική ουδετερότητα το 2050
AΠΕ-ΜΠΕ
Η Αυστραλία, χώρα το υπέδαφος της οποίας είναι πλούσιο σε άνθρακα, ανακοίνωσε σήμερα πως θέτει στόχο να φθάσει σε μηδενικό ισοζύγιο εκπομπής αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου και την υπερθέρμανση του πλανήτη το 2050, ωστόσο απέφυγε να ορίσει πιο βραχυπρόθεσμους στόχους, μερικές ημέρες πριν αρχίσει η κρίσιμη σύνοδος του ΟΗΕ για το κλίμα.
«Οι Αυστραλοί θέλουν ένα σχέδιο για το 2050 ως προς το μηδενικό ισοζύγιο εκπομπών αερίων που θα κάνει αυτό που είναι απαραίτητο όσον αφορά την κλιματική αλλαγή και θα εγγυάται το μέλλον τους σε έναν μεταβαλλόμενο κόσμο», συνόψισε ο συντηρητικός πρωθυπουργός Σκοτ Μόρισον ανακοινώνοντας την απόφαση.
Ωστόσο αρνήθηκε να ορίσει στόχους για τη μείωση των εκπομπών ως το 2030, που θεωρούνται κρίσιμες ώστε να καταπολεμηθεί με ουσιαστικό τρόπο η κλιματική αλλαγή, διαβεβαιώνοντας πως θα καταβάλλει προσπάθειες να μείνουν ανοικτά τα ορυχεία άνθρακα.
«Θέλουμε οι βαριές βιομηχανίες μας, όπως τα ορυχεία, να μείνουν ανοικτές, ανταγωνιστικές και να προσαρμοστούν, ώστε να γίνουν βιώσιμες για όσο η παγκόσμια ζήτηση το επιτρέπει», ξεκαθάρισε σε κείμενο που δημοσιοποίησαν οι υπηρεσίες του.
Η Αυστραλία έχει ήδη δεχθεί να μειώσει τις εκπομπές αερίων κατά 26 ως 28% ως το 2030 σε σύγκριση με το επίπεδο του 2005 και ο κ. Μόρισον διαβεβαίωσε ότι η χώρα θα «επιτύχει και θα ξεπεράσει» τον στόχο αυτό.
«Δεν δεχόμαστε διαλέξεις από άλλους, που δεν καταλαβαίνουν την Αυστραλία. Η αυστραλιανή μέθοδος είναι το πώς το κάνεις, όχι εάν θα το κάνεις. Το θέμα είναι να το κάνεις», έγραψε.
«Δεν θα αθετήσουμε τη δέσμευση που αναλάβαμε στις τελευταίες εκλογές τροποποιώντας τους στόχους μας για τη μείωση των εκπομπών ως το 2030», πρόσθεσε.
Η Αυστραλία, που γενικά θεωρείται πως καθυστερεί να αναλάβει δράση για το κλίμα, είναι η χώρα με τις μεγαλύτερες εξαγωγές άνθρακα παγκοσμίως· σε αυτήν την πρώτη ύλη βασίζει μεγάλο μέρος της ηλεκτροπαραγωγής της και για καιρό αντιστεκόταν στο να ορίσει συγκεκριμένο στόχο για την κλιματική ουδετερότητα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
