 |
|
|  Παρασκευή 17/9
ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΡΩΤΗΣ ΠΡΟΒΟΛΗΣ
Ο θρυλικός Κλιντ Ίστγουντ επιστρέφει στη μεγάλη οθόνη
AΠΕ-ΜΠΕ
Μετά από ένα μπαράζ από πρεμιέρες και επανεκδόσεις των τελευταίων εβδομάδων, το νέο επταήμερο που ξεκινά , διαθέτει μόλις τέσσερις καινούργιες ταινίες, αλλά ίσως και το κινηματογραφικό γεγονός της χρονιάς, το τελευταίο φιλμ του 90χρονου Κλιντ Ίστγουντ "Cry Macho" στο οποίο και πρωταγωνιστεί! Από τις υπόλοιπες τρεις ταινίες ξεχωρίζει εμφανώς το δράμα εποχής "Μαθήματα Περσικών" του Βαντίμ Πέρελμαν, ενώ την τύχη τους θα αναζητήσουν στα ταμεία και η κωμωδία "Αντίο Ηλίθιοι", μια πολυβραβευμένη και τεράστια επιτυχία στη Γαλλία, και το ντοκιμαντέρ "Βασιλιάς Ότο", για τον Ρεχάγκελ.
Cry Macho- Δραματική περιπέτεια, αμερικανικής παραγωγής του 2021, σε σκηνοθεσία Κλιντ Ίστγουντ, με τον ίδιο και τους Εντουάρντο Μίνετ, Νατάλια Τρέιβεν, Ντουάιτ Γιοακάμ, Φερνάντα Ουρεχόλα κ.ά.
Η επιστροφή του γερόλυκου Κλιντ Ίστγουντ, ως πρωταγωνιστής, εκτός από σκηνοθέτης, δυο χρόνια μετά το "Βαποράκι" κι ενώ έχει πατήσει τα 90, αποτελεί ένα αξεπέραστο κινηματογραφικό ρεκόρ. Όχι, γιατί είναι ο γηραιότερος πρωταγωνιστής που έπαιξε σε ταινία, αλλά γιατί είναι ο γηραιότερος σταρ που κρεμιέται πάνω του ένα φιλμ και μάλιστα περιπέτεια. Ένα δραματικό νέο-γουέστερν με το οποίο κάνει τον απαραίτητο απολογισμό και αυτοκριτική της μακροχρόνιας σταδιοδρομίας του και ζητά με ένα δημιουργικό τρόπο τη συγχώρεση για τα όποια λάθη του.
Ο ακατάβλητος Ίστγουντ πιάνει ένα μυθιστόρημα του Ρίτσαρντ Νας, που η κινηματογραφική του περιπέτεια ξεκίνησε από το μακρινό 1975, όταν προσπάθησε να το διασκευάσει ο Ρόι Σάιντερ, αλλά το σχέδιο έμεινε στα χαρτιά, το εμπιστεύεται στον συνεργάτη του σεναριογράφο Νικ Σενκ ("Gran Torino") και το απογειώνει, ολοκληρώνοντας ουσιαστικά την φιλμική του τριλογία- το καταστάλαγμα μιας ζωής.
Κι αυτό γιατί ο Ίστγουντ, το σύμβολο του λευκού Αμερικανού μοναχικού ήρωα, παρατηρεί αποσβολωμένος την εξέλιξη της ιστορίας, της ανθρωπότητας, των ΗΠΑ και εμφανώς διαφωνεί με πολλά απ' όσα έπαιξε και γύρισε, ορισμένους λόγους που τον έκαναν είδωλο, στερεότυπα που υπηρέτησε. Μια τριλογία, που ξεκίνησε με το συγκλονιστικό, και μια από τις σημαντικότερες δημιουργίες του, το "Gran Torino", και τον Ίστγουντ, πλήρως απογοητευμένο από τον "σαπιοκοιλιά" γιο του, τον Αμερικανό που ζει για να μαζεύει χρήματα, αλλά και τα ανόητα εγγόνια του, να προτιμά να χαρίσει το δικό του σύμβολο, το όνειρό του, μια συλλεκτική Φορντ Γκραντ Τορίνο του 1972, σε ένα νεαρό Κορεάτη, ελπίζοντας ότι έστω θα την πάει λίγο παραπέρα. Στο συμπαθές και πιο προσωπικό "Βαποράκι" ο τελευταίος θρύλος εν ζωή, ζητά συγνώμη από την οικογένειά του, για την απουσία του, την τρέλα της δουλειάς, τη ματαιοδοξία. Κι εδώ, εν έτει 2021, ο Κλιντ Ίστγουντ, ολοκληρώνει την ανασκόπηση της ζωής του, αλλά και την επανεξέταση ισχυρών δογμάτων με τα οποία μεγάλωσε, πιστεύοντας ότι μπορεί να υπάρξει μέλλον μέσα από τα μάτια και την καρδιά ενός έφηβου Μεξικανού. Κι επιτέλους, βλέπουμε μια ταινία που δεν διαβάλει τον μεξικανικό λαό, αλλά αντιθέτως, αναδεικνύει την ομορφιά και την ψυχή του απλού Μεξικανού και μιας χώρας που το Χόλιγουντ, σε μεγάλο βαθμό, θέλει πηγή κακών, όπως με τη Ρωσία ή τις αραβικές χώρες, σε ένα μακροχρόνιο κρεσέντο ρατσισμού και μισαλλοδοξίας.
Η ταινία μάς γυρίζει στο Τέξας του 1979, όταν ένας παλαίμαχος του Ροντέο, ένας παλιός καουμπόι αναγκάζεται, από μία υποχρέωση που είχε στο πρώην αφεντικό του, να του κάνει μια χάρη, να του φέρει από το Μεξικό τον γιο του, που κακοπερνά δίπλα στη μητέρα του, που την εγκατέλειψε, όπως και το παιδί του, πριν πολλά χρόνια. Ο γεροκαουμπόι θα βρει τον μικρό και καταλαβαίνοντας ότι η μητέρα του τον κακοποιεί για να εκδικηθεί τον πατέρα του θα τον πάρει μαζί του στο δύσκολο ταξίδι της επιστροφής στις ΗΠΑ. Μέχρι που θα εγκλωβιστεί σε ένα μεξικάνικο χωριό και θα γνωρίσει την καλοσύνη, την προσφορά, την ωραιότητα της ψυχής των απλών Μεξικανών και ειδικά μέσα από τη γοητεία μίας μεσήλικης που αντιλαμβάνεται, χωρίς να ξέρει πολλά, ότι ο γεροκαουμπόι και το παιδί θέλουν τη βοήθειά της και τους την προσφέρει απλόχερα.
Στο νέο-γουέστερν αυτό, που η μοναδική διαφορά από το κλασικό γουέστερν, είναι η αντικατάσταση των αλόγων από τα αυτοκίνητα, ο Ίστγουντ δεν κάνει μια δυναμική περιπέτεια -αν και μερικές φορές τής λείπει η απαραίτητη για το είδος ένταση- προτιμά τον λυρισμό, την ανάδειξη τού συναισθηματικού φορτίου που κουβαλά και ρίχνει σταλιά- σταλιά τις εμπειρίες μιας ζωής στο υποδειγματικό σενάριο. Δένει την εφηβική ορμή, τον ψημένο χαρακτήρα ενός ταλαιπωρημένου παιδιού 13 χρόνων, με την ωριμότητα των γηρατειών και σε κάποια στιγμή του λέει με νόημα ότι «αυτά που κάναμε στα νιάτα μας, νομίζοντας ότι είμαστε "μάτσο", ήταν ανοησίες, δεν ξέραμε και αργήσαμε να καταλάβουμε ότι δεν γνωρίζουμε τίποτα».
Ένα από τα χαρακτηριστικά της ταινίας είναι η σκοτεινή φωτογραφία, του μάστορα Μπεν Ντέιβις, πολλά νυχτερινά πλάνα, το λυκόφως με το οποίο λούζει τις σκηνές του. Ο Ίστγουντ, πιθανότατα κλείνει τον τεράστιο κύκλο που άνοιξε στα μέσα της δεκαετίας του '50 ως ηθοποιός, από το 1971 και ως σκηνοθέτης, με το τελευταίο πλάνο θολό, που παραπέμπει σε όνειρο, ίσως και στη μαγεία της ζωής, να χορεύει ένα λάτιν αργό χορό με την Μεξικάνα Κυρία. Άλλωστε, στο τέλος διαλέγει να παραμείνει στο Μεξικό, να εγκαταλείψει τη "Χώρα της Ελευθερίας".
Η ερμηνεία του Κλιντ Ίστγουντ, για την ηλικία του, είναι εντυπωσιακή, στεγνή όπως το αποστεωμένο κορμί του, δεν κρύβει το γήρας του, αλλά βασίζεται σε αυτό και στέλνει το μήνυμα ότι τουλάχιστον αυτός δεν έχασε την ψυχή του. Καλές ερμηνείες και από τους υπόλοιπους δουλεμένους χαρακτήρες, συμπαθής ο νεαρός που παίζει δίπλα του, ενώ, για να μην υπάρχουν εσφαλμένες εντυπώσεις, ο "Μάτσο" είναι ένα ζωηρό κοκοράκι, σταρ στις κοκορομαχίες....
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
