 |
|
|  Παρασκευή 18/6
Πέθανε στα 97 του ο πρώτος Πρόεδρος και ήρωας της ανεξαρτησίας της Ζάμπιας
AΠΕ-ΜΠΕ
Τρεις ημέρες μετά την εισαγωγή του σε στρατιωτικό νοσοκομείο στη Λουζάκα με πνευμονία, ο Κένεθ Καούντα, ηγέτης του αγώνα για την ανεξαρτησία της Ζάμπιας και πρώτος πρόεδρος της νοτιοαφρικάνικης χώρας, πέθανε σε ηλικία 97 ετών, ανακοίνωσαν οι γιοι του.
Ο θάνατός του ανακοινώθηκε την ώρα που τη Ζάμπια πλήττει κύμα μολύνσεων από τον νέο κορονοϊό.
«Πέθανε ήσυχα» χθες στις 14:30 (τοπική ώρα· 15:30 ώρα Ελλάδας) στο νοσοκομείο, επιβεβαίωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Σάιμον Μίτι. Οι αρχές κήρυξαν εθνικό πένθος 21 ημερών.
Είχαν κυκλοφορήσει φήμες πως η κατάστασή του ήταν κρίσιμη ήδη προτού ανακοινωθεί ο θάνατός του και πολλοί στη Λουζάκα είχαν καρφωμένα τα βλέμματα στους τηλεοπτικούς δέκτες τους χθες. Για «μαύρη μέρα για τη Ζάμπια» μίλησε 50χρονος κάτοικος της πρωτεύουσας, μέλος της ενορίας του πρώην αρχηγού του κράτους επί 27 χρόνια (1964-1991).
Ο Κάουντα, γνωστός απλά ως «ΚΚ» είχε αποκτήσει επίσης το προσωνύμιο «αφρικανός Γκάντι» για την προσήλωσή του σε μη βίαιες μεθόδους πάλης. Οδήγησε το πάλαι ποτέ βρετανικό προτεκτοράτο, γνωστό με την ονομασία Βόρεια Ροδεσία, στην ανεξαρτησία χωρίς αιματοχυσία τον Οκτώβριο του 1964.
Γεννημένος την 28η Απριλίου 1924, το στερνό από τα οκτώ παιδιά της οικογένειάς του, γιος δασκάλας -σπάνιο την εποχή- κι ιεραπόστολου της εκκλησίας της Σκοτίας, που πέθανε όταν ακόμη ήταν οκτώ ετών, εκπαιδευτικός και ο ίδιος, ο Καούντα χαρακτηριζόταν ένας από τους τελευταίους ήρωες των κινημάτων για την ανεξαρτησία των κρατών της Αφρικής.
Επί των ημερών του στην προεδρία η Ζάμπια έγινε μονοκομματικό κράτος, με τον ίδιο να έχει τον απόλυτο έλεγχο. Ασπαζόταν τη σοσιαλιστική ιδεολογία - θεωρείτο για χρόνια προσκείμενος στη Μόσχα - αλλά την αναμίγνυε με χριστιανικές πεποιθήσεις και αφρικανικές παραδοσιακές αξίες, δημιουργώντας ένα ιδιαίτερο πολιτικό δόγμα, που ο ίδιος αποκαλούσε «ουμανισμό».
Είχε επαινεθεί διότι οικοδόμησε σχολεία και νοσοκομεία, πεδία στα οποία η αποικιοκρατική κυβέρνηση ουδέποτε έδωσε σημασία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
