 |
|
|  Δευτέρα 2/11
Μελάνια Τραμπ, μια αινιγματική Πρώτη Κυρία με επιρροή
AΠΕ-ΜΠΕ
Για καιρό η Μελάνια Τραμπ εμφανιζόταν επιφυλακτική να αναλάβει τον ρόλο της πρώτης κυρίας των ΗΠΑ. Τέσσερα μετά την άφιξή της στον Λευκό Οίκο, το πρώην μοντέλο από τη Σλοβενία παραμένει φειδωλό στις παρεμβάσεις του, όμως βρίσκεται πάντα στο πλευρό του συζύγου της όταν αυτός την χρειάζεται.
Οι σκέψεις της τρίτης συζύγου του Ντόναλντ Τραμπ, η οποία πήρε την αμερικανική υπηκοότητα το 2006, παραμένουν αντικείμενο εικασιών: συμμερίζεται τις απόψεις του συζύγου της; Είναι χαρούμενη στον γάμο της και στον ρόλο της πρώτης κυρίας; Πανό αλλά και το hashtag #FreeMelania (Ελευθερώστε τη Μελάνια) εμφανίστηκαν επανειλημμένα στη διάρκεια των τελευταίων τεσσάρων ετών τόσο σε διαδηλώσεις όσο και στους ιστότοπους κοινωνικής δικτύωσης.
Η 50χρονη Μελάνια, με την αγέρωχη κορμοστασιά και το γυάλινο βλέμμα, δεν φαίνεται να επηρεάζεται.
Η πρώτη κυρία “ είναι πολύ πιο ισχυρή και έχει μεγαλύτερη επιρροή στον σύζυγό της” από όσο μπορούν να φανταστούν οι παρατηρητές, δηλώνει η δημοσιογράφος του CNN Κέιτ Μπένετ στο βιβλίο της που κυκλοφόρησε πέρυσι και αφορούσε τη Μελάνια Τραμπ, την οποία παρουσίαζε ως μια δυνατή και ανεξάρτητη γυναίκα.
Το αμερικανικό όνειρο
Γεννημένη Μελάνια Κνάους στη Σλοβενία, εγκατέλειψε τη χώρα της για το Μιλάνο και το Παρίσι επιθυμώντας να γίνει μοντέλο. Η καριέρα της την έφερε στις ΗΠΑ το 1996, συνάντησε τον Ντόναλντ Τραμπ δύο χρόνια αργότερα και τον παντρεύτηκε το 2005. Μαζί έχουν έναν γιο, τον 14χρονο Μπάρον.
Η αμερικανική της περιπέτεια την έφερε στην πιο διάσημη προεδρική κατοικία παγκοσμίως, της επέτρεψε να έχει μια πλούσια ζωή μεταξύ του Πύργου του Τραμπ που βλέπει το Σέντραλ Παρκ και των επιβλητικών ακινήτων του συζύγου της στη Φλόριντα.
Αρχικά η Μελάνια δεν είχε ενθουσιαστέι με την ιδέα ο Ντόναλντ Τραμπ να γίνει πρόεδρος, όπως είχε δηλώσει ο ίδιος στην εφημερίδα Washington Post: “ Μου είχε πει: ‘έχουμε μια τόσο ωραία ζωή. Γιατί θέλεις να το κάνεις αυτό;’”.
Τελικά έγινε η πρώτη πρώτη κυρία των ΗΠΑ που έχει γεννηθεί στο εξωτερικό εδώ και σχεδόν δύο αιώνες.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
