 |
|
|  Σάββατο 29/8
’ Αρθρο
ΕΠΙΛΕΓΟΝΤΑΣ ΤΗ ΣΑΛΑΜΙΝΑ ΜΑΣ…-
Γιατί Καταψηφίζω τις συμφωνίες με Ιταλία και Αίγυπτο
Γράφει ο Δρ ΓΑΒΡΙΗΛ ΜΑΝΩΛΑΤΟΣ,
ΚΑΘΗΓΗΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
ΑΘΗΝΑ
Καταψηφίζω τις συμφωνίες για τις ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική
Ζώνη):
ΟΧΙ λόγω των ατελειών και των σοβαρών μειονεκτημάτων που
περιέχονται σ’ αυτές, για την Ελλάδα, όπως η μη εφαρμογή του κανόνα της
«μέσης γραμμής» ακόμα και για νησιά όπως η Κεφαλλονιά και η Κρήτη.
Καταψηφίζω, όχι γιατί υπογράφηκαν οι συμφωνίες με την Ιταλία και την
Αίγυπτο που έχουν χορικά ύδατα 12 μίλια ενώ η Ελλάδα 6 μίλια. Αυτό
σημαίνει ότι η μέτρηση της Ελληνικής ΑΟΖ αρχίζει από τα 6 μίλια, ενώ για
Ιταλία και Αίγυπτο η μέτρηση αρχίζει από τα 12 μίλια…
Καταψηφίζω, όχι λόγω των πολλών υποχωρήσεων της ελληνικής
πλευράς και της μειωμένης επήρειας των νησιών μας στη διαμόρφωση της
ελληνικής ΑΟΖ ή επειδή υπάρχουν πολλές ασάφειες ιδίως στη συμφωνία με
την Αίγυπτο.
Καταψηφίζω τις συμφωνίες γιατί αδυνατίζει η διαπραγματευτική
μας ισχύ με την Άγκυρα.
Καταψηφίζω, γιατί οι συμφωνίες ενισχύουν αφάνταστα τη
διαπραγματευτική θέση της Τουρκίας και της δίνουν επιχειρήματα. Το δήλωσε
εξάλλου και ο υπουργός εξωτερικών της Τουρκίας.
Καταψηφίζω γιατί η τακτική που ακολούθησε η Ελλάδα, μας φέρνει
αντιμέτωπους σε ένα νομοτελειακό διάλογο που θα μας οδηγήσει, φοβάμαι
πολύ, σε συνθηκολόγηση έτσι ή αλλιώς και ελπίζω όχι μετά από θερμό
επεισόδιο. Εύχομαι να μη συμβεί κάτι τέτοιο.
Λέγεται, ότι είναι στρατηγικό λάθος είναι η μη συμφωνία ανακήρυξης
ΑΟΖ με την Κύπρο. Άλλο τόσο είναι στρατηγικό λάθος και οι συμφωνίες με
Ιταλία και Αίγυπτο.
Δυστυχώς, η διπλωματία μας, βλέπει μερικά μόνο μέτρα μπροστά,
ελάχιστα βήματα θα έλεγα. Ενώ η τουρκική διπλωματία κοιτάζει μπροστά,
μέχρι πέρα και από τον ορίζοντα.
Αναρωτιέμαι σε τι μας βοήθησαν οι συμφωνίες-συμμαχίες με Ισραήλ,
Αίγυπτο, ΗΑΕ και Χαφτάρ της Λιβύης;;; Ας μας πουν όσοι βλέπουν έστω και
ελάχιστα ωφελήματα από αυτές τις «συμμαχίες». Οι συμμαχίες αυτές έδωσαν
το πρόσχημα και τη δυνατότητα στον Ερντογάν για να συσπειρώσει τον
τουρκικό λαό και να κερδίσει τη συναίνεση του μουσουλμανικού κόσμου. Και
φθάσαμε στο τουρκολιβυκό μνημόνιο. Αυτά δεν τα είδε η διπλωματία μας
κάνοντας τις πιο πάνω συμφωνίες. Αυτά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε
σήμερα. Οι επιτυχίες του Ερντογάν, και στη Λιβύη, τον καθιστούν έναν
πολύτιμο σύμμαχο και όργανο των ΗΠΑ στην ευρύτερη περιοχή.
Δύσκολα έως καθόλου θα τύχουμε ουσιαστικής βοήθειας από την
Ευρωπαϊκή Ένωση (της Γερμανίας) διότι η Γερμανία είναι δεμένη με την
Τουρκία μέσω των γερμανικών πολυεθνικών και των Γερμανών ολιγαρχών
που δρουν στην Τουρκία αλλά και με τα 4 εκατομμύρια Τούρκους
ψηφοφόρους στη Γερμανία.
Καταψηφίζω τις συμφωνίες, γιατί χρησιμοποιείται διπλός πολιτικός
λόγος και διπλοπροσωπία. Άλλος στο εξωτερικό και άλλος στους Έλληνες...
Στο Εξωτερικό, συναινετικοί και διαλεκτικοί, μέχρι και μυστικές διαβουλεύσεις
με Τούρκους και Γερμανούς. Στους Έλληνες, ανένδοτοι και αδιάλλακτοι και
αποκρύπτοντας την αλήθεια την οποία μαθαίνουμε από Τούρκους
αξιωματούχους. Αυτό δημιουργεί όχι μόνο σύγχυση στο λαό αλλά αποτρέπει
και την ομοψυχία.
Καταψηφίζω τις συμφωνίες γιατί πατριωτισμός σημαίνει, στη σύγχρονη
εποχή μας, ευημερία του λαού μας και αειφόρο ανάπτυξη της πατρίδας μας.
Στο μέλλον, το κοντινό μέλλον, η γεοστρατηγική υπεροχή, δεν θα είναι τα
πετρέλαια και οι υδρογονάνθρακες αλλά η πράσινη ενέργεια. Η Ελλάδα έχει
όλες τις δυνατότητες να αναπτύξει πλεονάζουσα παραγωγή από καθαρές
πηγές ενέργειας, πολύ φθηνότερα από ότι απαιτεί η εξόρυξη
υδρογονανθράκων, που να εξάγουμε κιόλας. Άνθρακες ο θησαυρός των
υδρογονανθράκων στη Μεσόγειο και στις θάλασσές μας. Και γιατί να κάμουμε
πόλεμο στις θάλασσες και τους ουρανούς της Μεσογείου για ανύπαρκτο
θησαυρό;
Πατριωτισμός στη σύγχρονη εποχή μας σημαίνει παραγωγή καθαρών
πηγών ενέργειας που να εξάγουμε κιόλας.
Όχι όλα, για να κερδίσουμε πόντους επικοινωνιακά στο εγχώριο κοινό
και στους οπαδούς…
Να πολεμήσουμε, ναι, αν χρειαστεί, αλλά να επιλέξουμε εμείς τη
Σαλαμίνα μας που θα δώσουμε τη μάχη.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
