 |
|
|  Τρίτη 4/8
Τα παιδιά θύματα βίας ή τραυματικής εμπειρίας γερνάνε πιο γρήγορα, σύμφωνα με έρευνα
AΠΕ-ΜΠΕ
Τα παιδιά που έχουν βιώσει βία ή άλλη τραυματική εμπειρία, φαίνεται να γερνάνε πιο γρήγορα, μπαίνουν πιο νωρίς στην εφηβεία και δείχνουν πιο έντονα σημάδια κυτταρικής γήρανσης, σύμφωνα με μια νέα έρευνα επιστημόνων στις ΗΠΑ. Η μελέτη επιβεβαιώνει προηγούμενα ευρήματα ότι οι πρώιμες αρνητικές εμπειρίες αφήνουν μονιμότερο βιολογικό «αποτύπωμα» και όχι μόνο ψυχολογικό.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής την αναπληρώτρια καθηγήτρια ψυχολογίας Κέιτι ΜακΛόφλιν του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο αμερικανικό περιοδικό ψυχολογίας «Psychological Bulletin», αξιολόγησαν σχεδόν 80 μελέτες, οι οποίες αφορούσαν συνολικά περισσότερα από 116.000 άτομα, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι η βία ή το ψυχικό τραύμα επιταχύνουν τη διαδικασία της γήρανσης.
Η επανειλημμένη έκθεση στη βία στα κορίτσια φέρνει αρκετούς μήνες νωρίτερα την πρώτη τους περίοδο και την είσοδο στην εφηβεία. Είναι γνωστό ότι η πρώιμη εφηβεία συνδέεται με διάφορα σωματικά και ψυχικά προβλήματα αργότερα στη ζωή.
Επίσης, τα παιδιά θύματα βίας ή τραυματικής εμπειρίας έχουν μεγαλύτερη βιολογική ηλικία κατά μερικούς μήνες ή ακόμη και χρόνια, σε σχέση με τη χρονολογική ηλικία τους, με βάση το σχετικό δείκτη που είναι το μήκος των τελομερών στα άκρα των χρωμοσωμάτων (όσο μικρότερα είναι τα τελομερή, τόσο μεγαλύτερη η βιολογική ηλικία του σώματος). Μελέτες στο παρελθόν έχουν συσχετίσει την ταχύτερη κυτταρική γήρανση με αυξημένο κίνδυνο καρκίνου, καρδιαγγειακής νόσου, διαβήτη κ.α.
Μια δεύτερη ανάλυση και συστηματική αξιολόγηση 25 μελετών με πάνω από 3.200 συμμετέχοντες, συμπέρανε ότι οι βίαιες και τραυματικές εμπειρίες κατά την παιδική ηλικία επηρεάζουν βιολογικά και την ανάπτυξη του εγκεφάλου, μειώνοντας το πάχος του εγκεφαλικού φλοιού (επίσης σημάδι γήρανσης καθώς ο φλοιός λεπταίνει όσο οι άνθρωποι γερνάνε).
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
