 |
|
|  Σάββατο 16/5
John «Sonny» Franzese
Πέθανε σε ηλικία 103 ετών ο Νονός της Μαφίας που δεν «έσπασε» ποτέ
ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
«Ποτέ δεν σκότωσα ή έβλαψα κάποιον που να ήταν αθώος» είπε πριν ένα χρόνο ο John «Sonny» Franzese στην τελευταία συνέντευξη της ζωής του, που τέλειωσε σε ένα γηροκομείο.
Ο νονός της Μαφίας που δεν έσπασε ποτέ, έφυγε σε ηλικία 103 ετών και παρέμεινε πιστός στην ομερτά υιοθετώντας στο απόλυτο την φράση από την ταινία «Τα καλά παιδιά»: «Ποτέ δεν καρφώνεις τους φίλους σου και πάντοτε κράτα το στόμα σου κλειστό».
Ο John το κράτησε με το παραπάνω, αρνούμενος να «καρφώσει» έστω και ένα όνομα στις αρχές, με αντάλλαγμα μειωμένη ποινή και την ένταξη του σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων..
Παρέμεινε ως το τέλος το αρχετυπικό πρότυπο του μαφιόζου που έφτασε να είναι το Νο2 στην οικογένεια Colombo, μόνο που αυτό του κόστισε μισό αιώνα στην φυλακή.
Κέρδισε όμως τα εύσημα όλων, ειδικά αυτά του διαβόητου John Gotti, ο οποίος αναφερόμενος στην στάση του έκανε λόγο για «έναν σκληρό καρ…η».
Το πόσο σκληρός ήταν αποδείχτηκε όταν οι δυο γιοι του-που ακολούθησαν τα χνάρια του-συνελήφθησαν και «κάρφωσαν» μαφιόζους για να ελαφρύνουν την θέση τους.
Αμφότεροι επικηρύχτηκαν από την Μαφία και ο πατέρας τους συμφώνησε σιωπηρά στην εκτέλεση τους, παρότι αυτή δεν έγινε δυνατό να πραγματοποιηθεί.
Αντίθετα ο ίδιος, πραγματοποίησε πολλές, πάρα πολλές εκτελέσεις για τις οποίες δεν μετάνιωσε ποτέ.
Όταν το 2017 ο John «Sonny» Franzese αποφυλακίσθηκε δεν βγήκε όρθιος από την φυλακή, αλλά καθισμένος σε αναπηρικό καροτσάκι.
Τότε ήταν εκατό ετών δεν έβλεπε σχεδόν καθόλου, ήταν κουφός και καταβεβλημένος, αλλά παρέμεινε μέχρι την τελευταία ημέρα του εγκλεισμού του ένας αμετανόητος μαφιόζος παλαιάς κοπής.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
