 |
|
|  Πέμπτη 17/10
Απίστευτες διαπιστώσεις έρευνας
Περισσότερα από 15.000 παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν κάθε ημέρα παγκοσμίως
ΑΠΕ-ΜΠΕ,zougla.gr,protothema.gr
Θλίψη, οργή και προβληματισμό προκαλεί η έρευνα του Ινστιτούτου Μετρολογίας και Εκτίμησης Υγείας του πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature με θέμα τον αριθμό των παιδιών που πεθαίνουν καθημερινά σε όλο τον κόσμο.
Συγκεκριμένα, περισσότερα από 15.000 παιδιά κάτω των 5 ετών πεθαίνουν κάθε ημέρα σε όλο τον κόσμο, με τεράστιες διαφορές να παρατηρούνται μεταξύ των χωρών και των περιοχών, σύμφωνα με μεγάλη έρευνα που δημοσιεύθηκε χθες Τετάρτη.
Από το 2000 ως το 2017, 123 εκατομμύρια παιδιά ηλικίας 0 έως 5 ετών πέθαναν σε 99 χώρες με χαμηλό ή μέσο εισόδημα. Αυτό αντιστοιχεί σε περισσότερο από το 90% των θανάτων παιδιών αυτής της ηλιακής ομάδας παγκοσμίως.
Αν σε αυτά προστεθούν οι προκαταρκτικές εκτιμήσεις για το 2018 καθώς και αυτές για τις χώρες που δεν συμμετείχαν στην έρευνα (όπως η Κίνα, το Μεξικό, η Βραζιλία και η Μαλαισία), το σύνολο των παιδιών κάτω των 5 ετών που πέθαναν αυτή την περίοδο ξεπερνά τα 130 εκατομμύρια.
Οι βασικές αιτίες θανάτου διαφέρουν ανά ηλικία
- Για τα παιδιά κάτω του ενός έτους, συνήθως ο θάνατός τους οφείλεται σε επιπλοκές του πρόωρου τοκετού.
- Από την ηλικία των δύο ως τεσσάρων ετών τα περισσότερα παιδιά πεθαίνουν λόγω της ελονοσίας, διαρροϊκών ασθενειών ή πνευμονολογικών μολύνσεων, όπως η πνευμονία.
- Ο κίνδυνος θανάτου για τα παιδιά κάτω των 5 ετών είναι δεκαπλάσιος σε κάποιες χώρες. Για παράδειγμα, το 2017 μόνο τέσσερα παιδιά στα 1.000 κάτω των 5 ετών πέθαιναν στην περιοχή Σάντα Κλάρα της Κούβας. Όμως το ποσοστό ανήλθε στα 195 στα 1.000 για την περιοχή Γκάρκι της Νιγηρίας.
- Οι παράγοντες που συμβάλλουν στους θανάτους συνδέονται με πιο ευρεία προβλήματα, όπως είναι η φτώχεια, οι διακρίσεις και η αδικία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
