 |
|
|  Παρασκευή 4/10
Εδω Αυστραλία
Ένα από τα πιο επικίνδυνα μανιτάρια στον κόσμο βρέθηκε σε δάσος κοντά στο Κουίνσλαντ τής Αυστραλίας
AFP,Reuters,AΠΕ-ΜΠΕ
Ένα άκρως δηλητηριώδες μανιτάρι, με τοξίνες που μπορούν να απορροφηθούν μέσω του δέρματος, εντοπίστηκε για πρώτη φορά στο τροπικό δάσος που βρίσκεται κοντά στον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο της Αυστραλίας, ανακοίνωσαν Αυστραλοί επιστήμονες.
Ο μύκητας αυτός, που είναι γνωστός ως Δηλητηριώδες Κοράλλι της Φωτιάς και είναι περισσότερο γνωστός στη Νότια Κορέα και την Ιαπωνία ως ένα από τα πιο δηλητηριώδη μανιτάρια στον κόσμο, βρέθηκε κοντά στο Κερνς, στην βόρεια Πολιτεία Κουίνσλαντ, σύμφωνα με τους επιστήμονες του Πανεπιστημίου Τζέιμς Κουκ (JCU).
"Αν το βρείτε, δεν πρέπει να το αγγίξετε και οπωσδήποτε να μην το φάτε", δήλωσε ο Ματ Μπάρετ, ειδικός στους μύκητες του τμήματος Αυστραλιανής Τροπικής Βοτανολογίας του πανεπιστημίου αυτού.
"Από τα περίπου εκατό τοξικά μανιτάρια που είναι γνωστά στους ερευνητές, αυτό είναι το μόνο οι τοξίνες του οποίου μπορούν να απορροφηθούν από το δέρμα", υπογράμμισε.
Αν φαγωθεί, ο ξεχωριστός αυτός κόκκινος μύκητας προκαλεί μια φρικτή σειρά συμπτωμάτων: πόνο στο στομάχι, εμέτους, διάρροιες, πυρετό και μούδιασμα, τα οποία ακολουθούνται έπειτα από ώρες ή ημέρες από απολέπιση του δέρματος στα χέρια και τα πόδια και συρρίκνωση του εγκεφάλου, πρόσθεσε.
Το πιο πιθανό είναι, σύμφωνα με τους επιστήμονες, ο επικίνδυνος αυτός μύκητας να εμφανίστηκε φυσικά στο Κερνς, αν και υπάρχουν αναφορές για την παρουσία τους και από την Ινδονησία και την Παπούα Νέα Γουινέα, αναφέρει ο Μπάρετ σε ανακοίνωσή του.
Το είδος αυτό μύκητα, το οποίο φέρει την επιστημονική ονομασία "podostroma cornu-damae", βρέθηκε από έναν φωτογράφο σε ένα προάστιο του Κερνς, προτού αναγνωριστεί από τους ερευνητές, σύμφωνα με το Πανεπιστήμιο Τζέιμς Κουκ.
"Το γεγονός ότι μπορούμε να βρούμε έναν τόσο ξεχωριστό και ιατρικά σημαντικό μύκητα όπως το Δηλητηριώδες Κοράλλι της Φωτιάς ακριβώς μέσα στην αυλή μας δείχνει ότι έχουμε ακόμη πολλά να μάθουμε για τους μύκητες στην βόρεια Αυστραλία", κατέληξε ο Μπάρετ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
