 |
|
|  Δευτέρα 9/9
Σχολικές τσάντες στήθηκαν σε σειρές, σαν επιτύμβιες πλάκες σε νεκροταφείο,έξω από το κτίριο των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, για να θυμίσουν στους ηγέτες του κόσμου τι σημαίνουν οι πόλεμοι για τα παιδιά
dpa,AΠΕ-ΜΠΕ
Πάνω από 3.700 γαλάζιες σχολικές τσάντες στήθηκαν σε σειρές, κατά τρόπο ώστε να θυμίζουν επιτύμβιες πλάκες σε νεκροταφείο, σε μια εγκατάσταση η οποία αποκαλύφθηκε χθες Κυριακή έξω από το κτίριο των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, για να προσελκύσει την προσοχή στον αριθμό των παιδιών που σκοτώνονται και ακρωτηριάζονται σε εμπόλεμες ζώνες.
Καθένα από τα 3.758 σακίδια πλάτης στην εγκατάσταση του Ταμείου των Ηνωμένων Εθνών για την Παιδική Ηλικία (UNICEF) αντιπροσωπεύει τον χαμό ενός παιδιού σε εμπόλεμη ζώνη το 2018, εξηγείται σε ανακοίνωση της οργάνωσης.
Η εγκατάσταση αυτή δημιουργήθηκε για να σταλεί ένα μήνυμα στους αρχηγούς των κρατών και των κυβερνήσεων που θα συμμετάσχουν στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη, προστίθεται στο δελτίο Τύπου [1].
Η Χενριέτα Φορ, εκτελεστική διευθύντρια της οργάνωσης, επισήμανε ότι στην επικείμενη Γενική Συνέλευση θα εορταστεί η 30ή επέτειος από την υπογραφή της Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού και ότι η εγκατάσταση αυτή έχει σκοπό να θυμίσει στους ηγέτες των χωρών του κόσμου πόσο μεγάλους κινδύνους αντιμετωπίζουν τα παιδιά που ζουν σε εμπόλεμες ζώνες.
«Καθώς πολλά παιδιά επιστρέφουν στο σχολείο αυτή την εβδομάδα, εφιστούμε την προσοχή στα χιλιάδες παιδιά που σκοτώνονται σε εμπόλεμες ζώνες, την οδύνη για την τραγική απώλεια των οποίων θα συνεχίσουν να τη νιώθουν για πάντα στα σπίτια τους, στις σχολικές τάξεις τους, στις κοινότητές τους σε όλο τον κόσμο», σημειώνει η Φορ στο δελτίο Τύπου.
Πάνω από 12.000 παιδιά σκοτώθηκαν ή ακρωτηριάστηκαν σε εμπόλεμες ζώνες πέρυσι. Πρόκειται για τον υψηλότερο αριθμό αφότου ο ΟΗΕ άρχισε να συγκεντρώνει και να δημοσιοποιεί σχετικά δεδομένα.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
