 |
|
|  Τρίτη 20/8
Με δάκρυα στα μάτια, η βουλεύτρια των Δημοκρατικών, Ρασίντα Τλάιμπ, καταγγέλλει τον Ντόναλντ Τραμπ και τον Μπενιαμίν Νετανιάχου
AFP,AΠΕ-ΜΠΕ
Η μοναδική αμερικανίδα βουλεύτρια παλαιστινιακής καταγωγής, η Ρασίντα Τλάιμπ, εξήγησε χθες Δευτέρα με δάκρυα στα μάτια γιατί πήρε την απόφαση να ακυρώσει το σχέδιό της να επισκεφθεί τη γιαγιά της στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, κατηγορώντας τον ισραηλινό πρωθυπουργό Μπενιαμίν Νετανιάχου ότι, υπακούοντας στον αμερικανό πρόεδρο Ντόναλντ Τραμπ, επέβαλε δρακόντειους περιορισμούς στις μετακινήσεις της.
Οι αρχές του Ισραήλ ανακοίνωσαν την Παρασκευή ότι αποφάσισαν να επιτρέψουν την είσοδο στην Τλάιμπ, για να κάνει «ανθρωπιστικής» φύσης «επίσκεψη στη γιαγιά της», ενώ αρχικά της είχαν απαγορεύσει την πρόσβαση στην κατεχόμενη παλαιστινιακή περιοχή, επικαλούμενες το ότι έχει υποστηρίξει την εκστρατεία μποϊκοτάζ εναντίον του εβραϊκού κράτους και μια προτροπή του Ρεπουμπλικάνου ενοίκου του Λευκού Οίκου.
Η Τλάιμπ, γεννημένη στο Ντιτρόιτ, κόρη μεταναστών από τη Δυτική Όχθη, δεσμεύθηκε σε επιστολή της να σεβαστεί τους περιορισμούς που της επέβαλαν οι ισραηλινές αρχές, αλλά μερικές ώρες αργότερα ανακοίνωσε ότι αποφάσισε να μην κάνει το ταξίδι, καταγγέλλοντας τους «καταπιεστικούς» όρους που της επιβλήθηκαν.
Η Δημοκρατική βουλεύτρια εξήγησε, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε στο Σεντ Πολ, στην Πολιτεία Μινεσότα (κεντρικές ΗΠΑ), πως άλλαξε γνώμη αφού μίλησε με μέλη της οικογένειάς της, ειδικά τη γιαγιά της, που ζει στο χωριό Μπέιτ Ουρ αλ Φάουκα, κοντά στη Ραμάλα, στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη.
«Μου είπε πως είμαι το όνειρό της που έγινε πραγματικότητα, το ελεύθερο πουλί της», αφηγήθηκε, με ραγισμένη φωνή. «Γιατί να γυρίσω, να τους αφήσω να με βάλουν στο κλουβί, να τους κάνω υπόκλιση, ενώ με την εκλογή μου (...) της προσέφερα αξιοπρέπεια για πρώτη φορά;», συνέχισε.
«Έτσι, κλαίγοντας, στις τρεις το πρωί, αποφασίσαμε όλοι, ως οικογένεια, ότι δεν μπορώ να πάω παρά μόνο όταν θα είμαι απολύτως ελεύθερη», πρόσθεσε η αμερικανίδα πολιτικός.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
