 |
|
|  Tρίτη 25/6
"Tiny Houses", τα σπιτάκια που προσελκύουν όλο και περισσότερους Αμερικανούς
AFP,AΠΕ-ΜΠΕ
Μια μικρή επανάσταση στη χώρα του γιγαντισμού: όλο και περισσότεροι Αμερικανοί επιλέγουν τα "Tiny Houses", τα μικροσκοπικά σπίτια έκτασης μικρότερης των 40 τ.μ. για το χαμηλό τους κόστος, τον μινιμαλισμό τους και τις μικρότερες επιπτώσεις τους στο περιβάλλον.
Το κίνημα, που περιλαμβάνει σπίτια πάνω σε τροχούς ή λυόμενα, έλκει τις ρίζες του δεκαετίες πριν, αλλά η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 και η άφιξη των "millenials" στην ενεργή ζωή τού έδωσε μια νέα ώθηση.
Πρώτο ισχυρό στοιχείο, το κόστος. Σχεδόν 50.000 δολάρια για ένα καινούργιο σπίτι μικρότερο των 20 τ.μ. με εξατομικευμένο εσωτερικό χώρο, όπως αυτά που δείχνουν τα αμερικανικά τηλεοπτικά δίκτυα που ειδικεύονται στη διακόσμηση και στα μαστορέματα τύπου 'κάν' το μόνος σου', που πολλαπλασίασαν τις θεματικές εκπομπές τα τελευταία πέντε χρόνια.
"Αντιμετωπίζουμε κρίση στην κατοικία και έχουμε ένα γηράσκον πλήθος ακινήτων", παρατηρεί η Μπράντι Τζόουνς, που μετακόμισε μαζί με τον σύζυγό της και τα δυο παιδιά τους σε ένα "Tiny House" πριν από οκτώ μήνες στο Ρίντινγκ, περίπου εκατό χιλιόμετρα δυτικά της Φιλαδέλφειας.
Για ένα καινούργιο σπίτι, όπως η ίδια τονίζει, πρέπει να υπολογίσουμε "τουλάχιστον 30.000 δολάρια". Η επιλογή ενός μίνι-σπιτιού "κάνει τεράστια διαφορά, και το κόστος διαβίωσης διαχειρίσιμο".
Ωστόσο, συχνότερα, μόνο ο οικονομικός παράγοντας δεν αρκεί για να πάρει κανείς την απόφαση σε μια χώρα όπου κατά μέσο όρο ένα καινούριο σπίτι για μια οικογένεια έχει έκταση 228 τ.μ., σύμφωνα με την υπηρεσία απογραφής.
Αυτά τα τελευταία 40 χρόνια "η αμερικανική κοινωνία στράφηκε στα γιγάντια μεγέθη, κτίζοντας πελώρια σπίτια", εξηγεί ο Μάρκους Στόλτσφους, εμπορικός διευθυντής και διευθυντής marketing της Liberation Tiny Homes, που βρίσκεται κοντά στο Ρίντινγκ.
Ωστόσο σήμερα δηλώνει ότι "εν μέρει, οι άνθρωποι συνειδητοποιούν πως είναι ιδιαίτερα πλεονεκτικό να ζουν με λιγότερα".
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
