 |
|
|  Σάββατο 11/5
Οι μητέρες ανθρώπων που έχουν εξαφανιστεί --υπολογίζονται σε περισσότερους από 40.000-- διαδηλώνουν σε όλο το Μεξικό
AFP,AΠΕ-ΜΠΕ
Οι μητέρες ανθρώπων που έχουν εξαφανιστεί πραγματοποίησαν πορεία χθες Παρασκευή στην πρωτεύουσα του Μεξικού και σε άλλες πόλεις της χώρας, αξιώνοντας την απονομή δικαιοσύνης και διαμαρτυρόμενες για την ανικανότητα των αρχών να βρουν τους δικούς τους που αγνοούνται.
Περισσότεροι από 40.000 άνθρωποι φέρονται ως αγνοούμενοι στο Μεξικό, τη χώρα που γνωρίζει εδώ και πολλά χρόνια ένα κύμα βίας που συνδέεται με τα καρτέλ των ναρκωτικών.
"Γιατί τους ψάχνουμε; Γιατί τους αγαπάμε!", φώναζαν οι περίπου 2.000 διαδηλώτριες στην πρωτεύουσα του Μεξικού. Πολλές δεκάδες από αυτές, οι οποίες βρίσκονταν στην αρχή της πορείας, κρατούσαν φωτογραφίες των παιδιών τους που αγνοούνται.
Η διαδήλωση αυτή, η οποία ονομάστηκε "Πορεία για την Εθνική Αξιοπρέπεια", έγινε σε 16 πόλεις της χώρας με αφορμή την αυριανή Ημέρα της Μητέρας, και αποτελεί πρωτοβουλία περίπου 60 ενώσεων συγγενών αγνοουμένων στη χώρα και μη κυβερνητικών οργανώσεων.
"Κλαίω εδώ και οκτώ χρόνια. Θέλω μόνο να μάθω τι του συνέβη", δήλωσε στο AFP η 64χρονη Μαρία Γουαδαλούπε Αγκιλάρ, η οποία αναζητά τον γιο της Χοσέ Λουίς, ο οποίος εξαφανίστηκε το 2011 ενώ πήγαινε σε μια επιχειρηματική συνάντηση στην Γουαδαλαχάρα.
Ο πρόεδρος Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ απέτισε φόρο τιμής στις Μεξικάνες μητέρες κατά την συνέντευξη Τύπου που παραχωρεί καθημερινά και σημείωσε ότι η σκέψη του στρέφεται ιδιαίτερα σε αυτές "που ψάχνουν τα παιδιά τους που έχουν εξαφανιστεί".
Τους πρώτους τρεις μήνες αυτού του έτους, η βία έφτασε σε νέα επίπεδα ρεκόρ στο Μεξικό με 8.943 δολοφονίες, σημειώνοντας αύξηση σχεδόν 10% σε σχέση με την ίδια περίοδο πέρυσι.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
