 |
|
|  Δευτέρα 29/4
ΘΕΣΕΙΣ και ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ
Δυστυχώς αργεί
η (νεκρ)ανάσταση
της οικονομίας!
Γράφει ο Δημοσιογράφος,Χρήστος Τσαντήλας
Λάρισα
ΗΜΕΡΕΣ άγιες περνάμε, ημέρες αγάπης και ελπίδας μέσα από την νεκρανάσταση του Θεανθρώπου. Και κατ´επέκταση, ημέρες λαϊκής προσμονής, για μια άλλη ανάσταση. Την ανάσταση από την νεκροφάνεια ενός ολόκληρου λαού. Μια μαύρη κι άραχνη κατάσταση, στην οποία μας έφτασε η οικονομική κρίση και τα απανωτά εξοντωτικά μνημόνια ομηρίας, τα μνημόνια μιας επίπλαστης «σωτηρίας».
«ΜΗΝ γράφεις άσχημα πράγματα σήμερα, μέρες που είναι, μη γράφεις τέτοια δυσάρεστα, για «Μαυρογιαλούρους» και «κωλοτούμπες»- με συμβουλεύει φίλος, ο οποίος... μπούχτισε στην απαισιοδοξία και στην μαυρίλα της (στερημένης από θετική σκέψη) καθημερινότητας. Και καλά η δική μας η γενιά, κουτσά στραβά θα τα βγάλει πέρα, άλωστε έζησε και καλά χρόνια. Αλλά, να, με πειράζει πολύ όταν βλέπω τους νέους μας, τώρα που έχουν τη δύναμη να ... στύψουν την πέτρα, να ξεχαρβαλώνουν τις καρέκλες ξαπλαρωμένοι ολημερίς κι ολονυκτίς στα καφέ της πόλης. Δεν μπορώ να μην θυμώνω με εκείνους που δεν δίνουν καμία ευκαιρία στη νεολαία μας να προκόψει εντός των συνόρων της χώρας. Δεν μπορεί να είναι ανθέλληνες αυτοί. Ανόητοι είναι. Προφανώς, ανόητοι. Και με την ανικανότητα που τους διακρίνει έσπειραν φτώχεια και τώρα θερίζουν οικογενειακά δράματα και δυστυχία.
ΜΕΓΑΛΗ φτώχεια στον πληθυσμό. Άφησαν τους Έλληνες, τους αγρίως φορολογούμενους οικογενειάρχες, να γίνουν για πολλά χρόνια βορά στα αχόρταγα στόματα των ξένων οικονομικών διευθεντηρίων και αρπακτικών που με πρόφαση να βοηθήσουν, τρέφονται από καταστάσεις δυστυχίας των λαών. Μπορούν να ξεκινούν την δράση τους ως «σωτήρε» και να την συνεχίζουν ανενόχλητοι, εκεί που βρίσκουν έδαφος. Σε χώρες όπου το πολιτικό τους προσωπικό είναι ανίκανο και η αντίστασή του ανεπαρκής. Σε χώρες όπου ο κρατικός μηχανισμός χρησιμοποιείται σε βάρος των πολιτών και όχι προς όφελός τους. Σε χώρες σαν την δίκη μας - όπως την κατάντησαν λεηλατώντας την τραγικές πολιτικές...
ΝΑ έχουν στραγγίζει στην φορολογία τους ελάχιστους εναπομείναντες πολίτες του παραγωγικού πληθυσμού και να δημιουργούν απογοητευμένους, θυμωμένους νέους και απελπισμένους συνταξιούχους. Και να πλακώνουν στα αυτόφωρα τις γιαγιάδες που ...λυμαίνονται την αγορά, πουλώντας χόρτα και τερλίκια στο δρόμο! Αλλά ποιόν θα πιάσει ο κρατικός μηχανισμός; Τον εφοπλιστή ή τον μεγαλέμπορο; Τον βιομήχανο που κάνει ότι θέλει, ή τον μοιραίο, τον φουκαρά εργάτη, τον βιοπαλαιστή και τον απόμαχο συνταξιούχο;
ΠΡΟΦΑΝΩΣ μου δίνετε δίκαιο και δικαιολογημένο θυμό που τα γράφω. Ας είναι όμως αυτές οι ημέρες αγάπης και ελπίδας. Ημέρες που ο πολύς κόσμος στριμώχνεται στους ιερούς ναούς για να παρηγορηθεί και να αντλήσει δύναμη. Αυτές τις ημέρες λοιπόν, οι πολιτικοί στριμώχνονται στα προεκλογικά «παράθυρα» της τηλεόρασης και «λυσομανούν» προκειμένου να εξασφαλίσουν την εκλογή τους. Φέτος θα είναι η 10η χρονιά που δεν θα έχει νεκραναστηθεί η χώρα. Είθε η πραγματική Ανάσταση του Θεανθρώπου να σημάνει αυτή τη φορά και την δίκη μας ανάταση. Την ανάσταση της ελπίδας για τη νεολαία μας που θα κληθεί να ανυψώσει την χώρα από τον βάραθρο της οικονομικής και κοινωνικής εξαθλίωσης. Είθε οι ευχες για «χρόνια πολλά» φέτος να γίνουν για όλους και ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΛΑ.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
