 |
|
|  Παρασκευή 8/3
ΘΕΣΕΙΣ και ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ
ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΕ ΛΗΘΑΡΓΟ
Τα πάνω...κάτω!
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
Λάρισα
ΛΕΩ καμία φορά, δεν μπορεί, κάτι θα έπρεπε να μας προϊδεάσει, λίγα χρόνια πριν, ότι όλα θα πήγαιναν τόσο στραβά σ´αυτό τον τόπο. Ένα καμπανάκι έστω να κτυπούσε. Ένας συναγερμός τέλος πάντων, να μας ξυπνούσε από τον λήθαργο της επίπλαστης ευημερίας στον οποίο είχαμε ως λαός βυθιστεί. Κάτι, κάποιος να μας ταρακουνούσε. Να μας έλεγε ξυπνήστε ωρέ λεβέντες, μην κάνετε τους καμπόσους, που χρωστάτε της Μιχαλούς. Που ζούσαμε με δανεικά και παίζαμε στο χρηματιστήριο, φτωχοδιάβολοι, μπατιράκια και Κοσκωτάδες, όλοι μαζί! Έλα όμως, που τα πάντα ήρθαν τούμπα. Ανάποδα...
ΕΧΟΥΝ καταργηθεί στην πράξη τα κομματικά ιδεολογικά στάνταρ. Αριστεροί συνεργάζονται με δεξιούς. Ακόμα και με ακροδεξιούς! Δεξιοί που έφτυναν τον κόρφο τους όταν περνούσαν δίπλα από αριστερούς, ή και το ανάποδο, ακόμα ακόμα και από Πασοκο-σοσιαλιστές, οι πάντες κάνουν μαζί κυβέρνηση και μοιράζονται τα υπουργεία. Πολιτικοί αρχηγοί αλλά κυρίως οι βουλευτές, ακόμα και με τον διάβολο θα πάνε, προκειμένου να γευτούν λίγο από εξουσία. Καμία αξιοπρέπεια για πολλούς εθνοπατέρες, ελάχιστοι αποτελούν εξαίρεση σε αρχές και αξία και δυστυχώς αυτοί είναι μειοψηφία και απομονώνονται και χάνονται στο γενικό ανάθεμα.
ΔΕΝ είναι αναληθές που κάποιοι πολιτικοί αναλυτές παρομοιάζουν τον πρωθυπουργό μας με «πρωταθλητή του είδους όλων των αιλουροειδών του ζωικού Βασιλείου». Το αντιμνημονιακό προπέτασμα καπνού που εκτόξευσε, προκειμένου να υπνωτίσει τον ψηφοφόρο, κατέληξε σε υπεράσπιση με σθένος και ηρωισμό (ωσάν την υπεράσπιση των Θερμοπυλών απο τον Λεωνίδα), του τρίτου και βαρύτερου μνημονίου. Οι «φονιάδες των λαών Αμερικάνοι» έγιναν φίλοι και αδελφοί. Την Μέρκελ που την διώχναμε με βαριές κατάρες, (Angela go home) της ζητήσαμε να «γυρίσει σπίτι», όπως έκανε πριν χρόνια με το «Γιώργο γύρνα σπίτι...» ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, απευθυνόμενος στον Σουφλιά, χρόνια μετά την διαγραφή του. Τα μνημόνια αντί να σκιστούν και οι αγορές αντί να χορεύουν στον ρυθμό της αριστερής κυβέρνησης, πήραν τον αντίθετο δρόμο. Έγιναν περισσότερα και πιο βαριά για τους Έλληνες. Όχι μόνο τώρα αλλά και από πριν. Ο δρόμος που χάραξε εν άγνοία μας το «Καστελόριζο» μας οδήγησε στο γκρεμό. Πέσαμε σε φουρτούνα και δέκα χρόνια τώρα κολυμπάμε να βγούμε στη στεριά.
ΤΙΠΟΤΑ δεν έμεινε όρθιο... Οι αξίες, της πολιτικής και των πολιτικών, έχασαν το νόημά τους. Όλα κάτω από ιδιοτέλεια το συμφέρον και το εύκολο χρήμα. Ο χθεσινός εχθρός σήμερα είναι φίλος, κολλητός. Φιλίες, τι φιλιες, λυκοφιλίες δηλαδή. Γεμάτη διεφθαρμένα υλικά και τούτη η Βουλή. Αλλά και τούτη η κυβέρνηση. Μόλις σκουριάσουν τα αντικαταθιστά. Στα έδρανα πάντα θα βρίσκονται οι «πρόθυμοι». Μόνο που τέτοιες κινήσεις δείχνουν πανικό. Και ο ηγέτης που διακατέχεται από φόβο απώλειας της εξουσίας, οσο και αν ανακατέψει την τράπουλα στο τέλος ζημιά στην χώρα θα καταφέρει. Ελπίζω οι τρόποι επίλυσης των εθνικών μας θεμάτων, να μην επιφέρουν άλλα χειρότερα δεινά στον τόπο. Όλοι το ελπίζουμε ακόμα και οι κυβερνητικοί. Ας μην το μαρτυρούν...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
