 |
|
|  Κυριακή 3/3
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ ΔΕΛΦΩΝ
Δεν συμμερίζομαι τη διάχυτη απαισιοδοξία για το μέλλον της Ευρώπης, λέει ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν, Ζοζέ Μπαρόζο
ΑΠΕ-ΜΠΕ/Αλαξάνδρα Γούτα
«Δεν συμμερίζομαι την απαισιοδοξία που υπάρχει όταν μιλάμε για την Ευρώπη. Ναι, έχουμε σοβαρά προβλήματα ν΄ αντιμετωπίσουμε, το BREXIT, την παράνομη μετανάστευση, τον λαϊκισμό και τον εθνικισμό και ότι το ότι η Ευρώπη μένει πίσω στην ψηφιακή επανάσταση, αλλά έχουμε και τους πόρους και τα μέσα για να τα ξεπεράσουμε (...) Να εξηγήσουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας ότι, ναι, υπάρχουν πράγματι σημαντικά προβλήματα και ισχυρές προκλήσεις, αλλά η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα να τα αντιμετωπίσει (...) και να γίνει ο προμαχώνας προάσπισης αξιών και εννοιών όπως η ειρήνη, η δημοκρατία και η ασφάλεια»: με τις φράσεις αυτές, ο πρώην πρόεδρος της Κομισιόν, Zοζέ Μπαρόζο (Jose Barroso), επικεφαλής της Goldman Sachs International και πρώην πρωθυπουργός της Πορτογαλίας, εξήγησε από το βήμα του 4ου Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών γιατί δεν συμμερίζεται τη διάχυτη απαισιοδοξία για το μέλλον της ενωμένης Ευρώπης, υπενθυμίζοντας μεταξύ άλλων ότι σήμερα μόνο η ευρωζώνη έχει περισσότερα μέλη από όσα είχε το 2004 η Ευρωπαϊκή Ένωση στο σύνολό της. Όπως είπε, η ΕΕ διήλθε από μια μεγάλη κρίση, χωρίς την οποία όμως δεν θα είχε δημιουργήσει μια σειρά από εργαλεία και δεν θα είχε λάβει μέτρα, όλα μέχρι πρότινος αδιανόητα. «Φαίνεται πως ο Ζαν Μονέ, ένας από τους πατέρες της ΕΕ, είχε δίκιο όταν είπε ότι η ευρωπαϊκή κοινότητα θα φτιαχτεί μέσα από τις κρίσεις και θα είναι αποτέλεσμα των απαντήσεων στις κρίσεις αυτές» είπε χαρακτηριστικά.
Αναφερόμενος στην περίπτωση της Ελλάδας είπε ότι ήταν η πιο δύσκολη στη διάρκεια της κρίσης, σε επίπεδο τόσο οικονομικό όσο και κοινωνικό και πρόσθεσε ότι στη διάρκεια μιας συνάντησής του -με την ιδιότητα του προέδρου της Κομισιόν τότε- στο κτίριο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με Ευρωπαίους και Αμερικανούς τραπεζίτες, τους είχε ρωτήσει αν θεωρούν ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στην ΕΕ και όλοι, εκτός από έναν, απάντησαν ότι αυτό δεν είναι εφικτό. Κάποιοι, όπως είπε, πίστευαν τότε και ότι δεν πρέπει να μείνει, αλλά προς διάψευση των περισσότερων η Ελλάδα τα κατάφερε και παραμένει σήμερα στην ενωμένη Ευρώπη.
Ο Ζοζέ Μπαρόζο, που σημειωτέον είναι επίτιμος δημότης Δελφών, αναφερόμενος στο BREXIT εξέφρασε την πεποίθηση ότι μια λύση είναι πιθανή και πρόσθεσε ότι θα ήταν προς το συμφέρον όλων να βρεθεί και διατύπωσε την εκτίμηση ότι μέχρι σήμερα η εξέλιξη αυτή έχει λειτουργήσει περισσότερο σαν ...εμβολιασμός απέναντι στην πιθανότητα άλλων αντίστοιχων εξόδων, παρά σαν μολυσματικός παράγοντας.
«Από το 2004 ως το 2014 η ΕΕ σχεδόν διπλασίασε τα μέλη της, από τα 15 στην αρχή της περιόδου στα 28, αντιμετώπισε μια χρηματοπιστωτική κρίση και την εισβολή της Ρωσίας στην Κριμαία, τη συνταγματική κρίση και τα θεσμικά προβλήματα στον πυρήνα της ευρωζώνης. «Τελικά όμως, η ΕΕ όχι απλά επιβίωσε αλλά έγινε ισχυρότερη» υπογράμμισε.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
