 |
|
|  Σάββατο 2/3
ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΑ ΠΑΡΑΞΕΝΑ
Ευρωπαϊκή πόλη γιορτάζει την Πρωτοχρονιά τον... Αύγουστο!
flashnews.gr,perierga.gr
Μια μικρή ευρωπαϊκή πόλη και συγκεκριμένα η ισπανική πόλη Berchules γιορτάζει τον ερχομό του νέου έτους όχι στις 31 Δεκεμβρίου, όπως συνηθίζεται, αλλά το πρώτο Σαββατοκύριακο του Αυγούστου.
Μπορεί για πολλούς να φαντάζει παράδοξο στο μυαλό μας ο εορτασμός της Πρωτοχρονιάς γίνεται τον Αύγουστο, αλλά για αυτή την μικρή πόλη στην Ανδαλουσία, αποτελεί μια παράδοση με ιστορία 25 χρόνων.
Η ιστορία ξεκινά πίσω στο 1993, όταν λίγο πριν την καθιερωμένη πρωτοχρονιά – αυτή του Δεκεμβρίου – τα ρολόγια… δεν χτύπησαν ποτέ τα μεσάνυχτα.
«Γύρω στις 8 το βράδυ τα φώτα της πόλης είχαν σβήσει», δηλώνει ο Ismael Padilla Gervilla, σημερινός δήμαρχος της πόλης, εξαιτίας μιας διακοπής ρεύματος λόγω του καιρού που σήμαινε ότι οι κάτοικοι θα γιόρταζαν την πρωτοχρονιά στο σκοτάδι. «Τρώγαμε με κεριά και ακούγαμε ένα μικρό ραδιόφωνο με μπαταρίες που είχαν οι γονείς από τότε που ζούσαν στη Γερμανία. Δεν το χρησιμοποιούσαμε ποτέ γιατί βλέπαμε τηλεόραση, αλλά εκείνο το βράδυ ήταν χρήσιμο».
Τελικά το ρεύμα ήρθε την επόμενη μέρα και πολλοί από τους κατοίκους ήταν σχεδόν εξαγριωμένοι που αναγκάστηκαν να περάσουν το πρώτο βράδυ του χρόνου χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα. Σε μια συνέλευση που πραγματοποίησαν οι κάτοικοι της πόλης λίγες μέρες αργότερα, κάποιος είχε την ιδέα να εορταστεί η πρωτοχρονιά τους με τον παραδοσιακό τρόπο που όλοι επιθυμούσαν, με ημερομηνία τις 6 Αυγούστου!
Η επιλογή του εορτασμού της Πρωτοχρονιάς μια άλλη στιγμή μέσα στο χρόνο θεωρήθηκε μια καλή αφορμή για να βοηθηθούν τα εστιατόρια, τα μπαρ, και τα κλαμπ από τον κόσμο που δεν βγήκε την Πρωτοχρονιά, αλλά και γιατί θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν τον καλοκαιρινό τουρισμό. Η ιδέα αυτή τελικά πέτυχε, οπότε οι κάτοικοι αποφάσισαν να καθιερώσουν αυτή την ημερομηνία για τον εορτασμό της έλευσης του νέου έτους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
