 |
|
|  Τετάρτη 13/2
ΘΕΣΕΙΣ και ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ
Τα χρόνια
που άλλαξαν
την ζωή μας!
Γράφει ο Δημοσιογράφος,Χρήστος Τσαντήλας
Λάρισα
ΜΟΥ ήρθε ξαφνικά να κάνω σήμερα έναν πρόχειρο και πολύ στενάχωρο συλογισμό. Και καθώς γύριζα σε θύμησες του πολύ πρόσφατου παρελθόντος, σκέψεις σαν αυτές που κάνουμε όλοι ανεξαιρέτως δηλαδή πριν πέσουμε να κοιμηθούμε τα βράδια, να, κάτι από παιδιά, σπουδές, αποκατάσταση, γονείς, υποχρεώσεις, ασθένειες, έσοδα, έξοδα, ταξίδια, λύπες και χαρές, όνειρα απατηλά, μέτρησα ένα - ένα τα χρόνια που άλλαξαν την ζωή μας, τα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, που ακόμα διαρκεί, τα σκληρά χρόνια των μνημονίων που υποδούλωσαν έναν γενναίο και περήφανο λαό, μέτρησα τα χρόνια που «πάγωσαν» τα σχέδια και τις προσδοκίες εκατομμυρίων ελληνικών νοικοκυριών, τα μέτρησα μια και δυο φορές, ξανά και ξανά και πάλι όμως τα βρήκα πολλά. Μα πάρα πολλά. Υπερβολικά πολλά για να αφαιρεθούν από την ζωή μας. Δέκα ολόκληρα συναπτά έτη, καθοριστικά, βασανιστικά...
ΚΑΙ με τέτοιες σκέψεις, ή κάπως έτσι, περνά κανείς και ψάχνεται ματαίως, στην σφαίρα του ...ανεξήγητου! Σε καταστάσεις δραματικές που συνέβησαν και που μια και δύο δεκαετίες πριν, έμοιαζαν τόσο απίθανο να συμβούν. Δεν χώνεψα ακόμη το πόσο παθητικά όλοι μας δεχθήκαμε τόσες και τόσες καταστροφικές επιθέσεις στη ζωή μας, πόσο εύκολα φτάσαμε χωρίς αντίσταση δίχως την παραμικρή αντίδραση στην κοινωνική πτώχευση, πώς έγινε τέλος πάντων και μας έκλεψαν μια δεκαετία από την ζωή μας. Από τα νιάτα μας ή και τα γηρατειά μας...
ΚΑΙ είναι χρόνια πάρα πολλά, αν τα δει κανείς με ένα μέτρο υπομονής και αντοχής, στη βάση της αναμονή επανόδου σε καλύτερες ημέρες για τις σημερινές και τις επόμενες γενιές. Είναι πολλά αυτά τα απίστευτα πράγματα που συνέβησαν και άλλαξαν τον οικογενειακό μας προγραμματισμό. Τα απανωτά μνημόνια όχι μόνο δεν έσωσαν την ποιότητα της ζωής μας και το «χτίσιμο» (με αίμα και πολλές θυσίες) των νοικοκυριών μας, αλλά το αντίθετο. Εφόνευσαν ακόμα και τις ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον. Αυτά τα δέκα χρόνια της παρακμής και της προσμονής για μια πολιτική εξόδου από την κρίση, (δυστυχώς από πολιτικούς που επέδειξαν ανικανότητα και ιδιοτέλεια), πήγαν στράφι. Χάθηκαν εντελώς από την ζωή μας, ωσάν να αφαιρέθηκαν από το ηλικιακό προσδόκιμο επιβίωσης του καθενός.
ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ότι από το 2009, το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού πληθυσμού κολυμπάει στα βαθειά, έχοντας απωλέσει αξίες, δυνατότητα ανάπτυξης και προόδου, χρήματα και περιουσίες. Πέρασαν μέτρα απίστευτα. Όπως να πληρώνουμε οι Έλληνες ενοίκιο στο ίδιο μας το σπίτι και ακόμα χειρότερα την ίδια στιγμή που υπάρχουν χιλιάδες άστεγα ελληνόπουλα, να επιχορηγούμε το ενοίκιο των μεταναστών Σύριων Πακιστανών και Αφγανών! Δεχτήκαμε την καταλήστευση των ασφαλιστικών ταμείων που δεν ήταν άλλο από την αρπαγή του κουμπαρά μας οπου αποθηκεύσαμε τον ιδρώτα μιας ζωής, θελοντας να εξασφαλίσουμε αξιοπρεπή γηρατειά. Δεν αντιδράσαμε καθόλου όταν «έδιωξαν» τα παιδιά μας για εργασία μετανάστες στο εξωτερικό, δεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα δεκάδες φόρους και έκτακτα χαράτσια και μάλιστα κάναμε και ουρές στις τράπεζες για να τα εξοφλήσουμε εγκαίρως! Δεν συμπαρασταθήκαμε στους εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας που έχασαν τα σπίτια τους με τα δάνεια και ούτε ...κερί δεν ανάψαμε όταν πολλούς τους κατάπιε το τραπεζικό σύστημα.
ΚΑΙ το χειρότερο; Επικροτήσαμε στην κάλπη κυβερνήσεις οι οποίες άνοιξαν τον δρόμο για να υποστούμε τούτα τα δεινά που μας βρήκαν, ή άλλες που συνέχισαν το καταστροφικό τους έργο σε βάρος μας, κολυμπώντας σε αφρισμένη θάλασσα με στόχο όπως ήθελαν να φτάσουν στην ακτή της σωτηρίας από την κρίση. Δυστυχώς η μελαγχολία ενός λαού θα συνεχιστεί οσο συνεχίζεται η εκλογή ενός πολιτικού προσωπικού σε όλους τους χώρους το οποίο είναι πολύ κατώτερο των περιστάσεων και ανάξιο για να εκπροσωπήσει τους ψηφοφόρους του. Δυστυχώς...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
