 |
|
|  Tρίτη 15/1
ΘΕΣΕΙΣ και ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ
---------------------
Ένα Υπουργείο
δίχως...υπουργό!
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
Λάρισα
ΔΕΝ γνωριζω σε πόσο κόσμο συμβαίνει το ίδιο, εμένα όμως πολύ με ανησυχεί το γεγονός ότι με τέτοια γεωπολιτικο-στρατιωτική αναστάτωση στη γειτονιά μας, ως χώρα, ουσιαστικά δεν διαθέτουμε έμπειρο και προσηλωμένο στο αντικειμενό του υπουργό Εξωτερικών! Διότι όποιος πιστεύει πως ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης που (δι)όρισε τον εαυτό του στην θέση αυτή, μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του και να παίρνει τόσο μεγάλες και κρίσιμες εθνικές ευθύνες επάνω του, ή δεν έχει επίγνωση της πραγματικότητας, (συνεπώς ως τέτοιος, τίποτα δεν τον νοιάζει και τίποτα δεν τον ανησυχεί), ή απλώς δεν θέλει να βγει από το κομματικό μαντρί και συνεπώς... τρέμει το φυλλοκάρδι του - ασχέτως που δεν το λέει...
ΟΙ τελευταίες προκλητικές δηλώσεις του Τούρκου προέδρου Ερντογάν, ο οποίος εξαπέλυσε απειλές και βαρύτατες προσβολές εναντίον των Ελλήνων πολιτών και πολιτικών, (θα μας πετάξει στη θάλασσα...) θα πρέπει πολύ σοβαρά να μας ανησυχήσουν. Όχι γιατί η Τουρκία φέρνει με λεονταρισμούς πιο κοντά από ποτέ μια πολεμική ατμόσφαιρα, αλλά γιατί οι αντιδράσεις της δικής μας πλευράς, των πολιτικών δηλαδή, υπήρξαν κάτι περισσότερο από χαλαρές έως ανύπαρκτες. Αντιθέτως, η συμπεριφορά του Τούρκου προέδρου όλους εμάς τους απλούς πολίτες, μας θύμωσε πολύ, μας έκανε πραγματικά...τούρκους!
ΠΑΡΑ το γεγονός ότι, με κάποια καθυστέρηση (αλλά με πολύ έξυπνο και πολιτισμένο τρόπο) ο ίδιος ο πρωθυπουργός από την Σαμοθράκη «έσωσε την παρτίδα» απαντώντας με δήλωση στον Τούρκο πρόεδρο, οι αντιδράσεις μας δεν γίνονται αισθητές ούτε στο εσωτερικό της γείτονος χώρας, ούτε στα μέλη της στρατιωτικής συμμαχίας στην οποία και η ίδια η Τουρκία ανήκει.
ΕΙΔΕ ή άκουσε κανείς, κάποιον ή και σύσσωμη την αντιπολίτευση της χωρας μας να αναχαιτίζουν με «δηλώσεις-πάτριοτ» τις ωμές και συνεχείς βαριές προσβολές και τις απειλές πολέμου του Τούρκου προέδρου και των αξιωματούχων του καθεστώτος; Σταμάτησε κανείς την φρενίτιδα των αμφισβητήσεων της ελληνικότητας των νησιών μας, με σοβαρές αντιδράσεις σε διπλωματικό επίπεδο και προσφυγές ουσίας (ή και πράξεις) στα αρμόδια πολιτικοστρατιωτικά όργανα στο Διεθνές Δίκαιο και την Νατοϊκή συμμαχία;
ΕΧΕΙ δυστυχώς αποδειχθεί (με την κατοχή της Κύπρου), οτι αν υποστούμε γεωπολιτική καταστροφή (προσβολή με θερμό επεισόδιο, κατοχή και απόπειρα αλλαγής των συνόρων) δεν πρόκειται αυτό να το αλλάξουμε ποτέ. Η οικονομική κρίση πιο εύκολα μπορεί να αλλάξει. Τα σύνορα όμως ποτέ. Με τους Τούρκους και τους λεωνταρισμούς τους, δεν πρόκειται εύκολα να αποφύγουμε τον καβγά! Οι γεωπολιτικές αλλαγές και οι διακρατικές ζυμώσεις (με κυρίαρχο στόχο για όλους τους «παίχτες» την ενδυνάμωση και την αυτάρκεια στους εξοπλισμούς), απαιτούν για την χώρα μας ένα ικανότατο σε πρόσωπα και εμπειρία διπλωματικό σχήμα στο υπουργείο των Εξωτερικών, που θα χειρίζεται τα εθνικά θέματα κάτω από πέπλο σοβαρότητας και επιτέλους συμφιλίωσης όλων των κομμάτων. Αυτή θα ήταν η καλύτερη και ισχυρότερη ελληνική απάντηση στον Τούρκο πασσά, που διαστρεβλώνει την ιστορία και υποτιμά την δύναμη των Ελλήνων.
ΟΙ ΧΑΡΙΣΜΑΤΙΚΟΙ ηγέτες στην την χώρα μας, δυστυχώς έχουν περάσει στην ιστορία και κανείς σημερινός πολιτικός δεν φαίνεται ικανός να διαχειριστεί μόνος του εθνικά θέματα τόσο σημαντικά, που η έκβασή τους μπορεί να φέρει ανυπολόγιστες καταστροφές. Και βέβαια όπως ο Έλληνας πρωθυπουργός έτσι και ο τούρκος αυτοκράτορας δεν μπορούν να αποφύγουν λάθη τα οποία μπορεί να καταστούν μοιραία, όταν ενεργούν από μόνοι τους. Αυτό θα πρέπει,εκατέρωθεν, τους λαούς να ανησυχεί...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
