 |
|
|  Kυριακή 6/1
' Αρθρο
ΠΕΙΡΑΜΑ ΑΝΤΟΧΗΣ
————————-
Κάποιοι αδικούν
το αίσθημα
«περί δικαίου»!
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
Λάρισα
ΕΝΑ πείραμα ανθρώπινης αντοχής θα επιχειρήσουμε σήμερα. Προτρέπω λοιπόν να βάλουμε για λίγα μόνο δευτερόλεπτα στη σκέψη μας, επειδή περισσότερο χρόνο δεν αντέχεται, τον εξής εφιάλτη: Ότι παρακολουθούμε από τηλεοράσεως και σε ζωντανή μετάδοση, τον άνθρωπο που σκότωσε το παιδί μας ή τον πατέρα μας, να βγαίνει από την πόρτα της φυλακής, θριαμβευτής και αδειούχος, ώστε να χαρεί μαζί με το δικό του παιδί και την δίκη του οικογένεια τις γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. (Τέρμα ως εδώ ο εφιάλτης, για όσους αντέχουμε τον υποτιθέμενο σκληρό συλλογισμό... Επιστροφή αμέσως σε άλλες σκέψεις...).
ΣΤΗΝ τηλεόραση, οι «ειδικολόγοι» - μαϊντανοί επί όλων των θεμάτων που αφορούν την κοινωνία, στήνουν συζητήσεις, εκπομπές και αντιπαραθέσεις, κάνουν αναλύσεις, περί νομοθεσίας και δημοκρατίας. Άλλοι πιστεύουν πως έτσι πρέπει να γίνει, οι βαρυποινίτες να εξέρχονται με αδειες της φυλακης, η δικαιοσύνη να διαφυλάττει την πιστή εφαρμογή των νόμων και η πολιτεία το Σύνταγμα. Άλλοι πάλι σκέπτονται το εντελώς αντίθετο. Δεν μπορεί ένας καταδικασμένος σε ισάριθμα ισόβια δεσμά, για έντεκα δολοφονίες (!) να βγαίνει περιχαρής εν μέσω τηλεοπτικών συνεργείων, σαν «αστέρας της τηλεόρασης», με δηλώσεις και χειρονομίες νίκης, να πανηγυρίζει και να εναγκαλίζεται με ομοϊδεάτες του παρατρεχάμενους, προκαλώντας την κοινή αγανάκτηση στο πανελλήνιο - και τον γέλωτα (για το χάλι της χώρας μας) στο εξωτερικό - αλλά κυρίως τον πόνο ψυχής και την αηδία για τον ανώτατο θεσμό της δημοκρατίας στους συγγενείς των θυμάτων του.
ΟΜΩΣ στην πραγματικότητα, όλοι εμείς που φρίττουμε με την εικόνα του δολοφόνου να εξέρχεται προκλητικός και χαμογελαστός από την φυλακή εν μέσω επευφημιών ομοϊδεατών του, έχουμε καταλάβει πως, η δημοκρατία, για την οποία θα πρέπει να αισθανόμαστε υπερήφανοι ως Έλληνες, διάλεξε για μια ακόμα φορά να πάει με το μέρος του... Βαραβά, «σταυρώνοντας» την κοινή γνώμη και τους συγγενείς των δολοφονημένων.
ΕΠΟΣΤΡΕΦΟΝΤΑΣ προσωπικά στον εφιάλτη, το μόνο που δεν μπορώ να υπολογίσω, είναι το πώς και με ποιόν τρόπο θα ξεπλήρωνα τον λογαριασμό μου με τον φονιά, ρισκάροντας με την σειρά μου την αίσθηση ικανοποίησης που θα ένιωθα εξερχόμενος των φυλακών να με υποδέχεται με ανακούφιση η «κοινή γνώμη» ύστερα από την καταδίκη μου - αν και πολύ αμφιβάλω αν θα τύχαινε θετικής κατάληξης μια δική μου αίτηση για ολιγοήμερη άδεια - έξοδο από την φυλακή.
ΟΡΙΣΜΕΝΑ θέματα σίγουρα δεν τα έπιασε καλά η δικαιοσύνη. Όσο «τυφλή» και να είναι, υποθέσεις όπως αυτή της διάπραξης 11 εκτελέσεων συνανθρώπων μας, θα πρέπει να εξαιρούνται των οιονδήποτε νόμων ανθρωπιστικής προσέγγισης. Με τέτοιες προκλητικές αποφάσεις που αγγίζουν τις ευαίσθητες χορδές της κοινωνίας χάνεται η εμπιστοσύνη στον ανώτατο θεσμό και το περί δικαίου αίσθημα καταργείται.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
