 |
|
|  Παρασκευή 26/10
Ο Γάλλος Σπάιντερμαν,Αλέν Ρομπέρ, σκαρφάλωσε, χωρίς εξοπλισμό, σε ουρανοξύστη 230 μέτρων στο Σίτι του Λονδίνου
AFP,Reuters,AΠΕ-ΜΠΕ
Ο Γάλλος Σπάιντερμαν, Αλέν Ρομπέρ, ηλικίας 56 ετών, κατάφερε να σκαρφαλώσει τους 46 ορόφους ενός ουρανοξύστη στο Σίτι του Λονδίνου, ενός εκ των ψηλότερων κτιρίων της πόλης, με αποτέλεσμα να παραλύσει η κυκλοφορία σε ένα τμήμα της οικονομικής συνοικίας της βρετανικής πρωτεύουσας.
Ο Ρομπέρ χρειάστηκε περίπου μία ώρα για να ανέβει με τα γυμνά του χέρια, χωρίς εξοπλισμό, όπως άλλωστε το συνηθίζει, τον πύργο Heron, ύψους 230 μέτρων, υπό το βλέμμα πολλών περίεργων αλλά και της αστυνομίας, η οποία απέκλεισε τη γύρω περιοχή.
«Αυτό είναι που αγαπώ να κάνω» εξήγησε ο 56χρονος ο οποίος έκανε δηλώσεις σε μια μικρή ομάδα δημοσιογράφων σε ένα κοντινό ξενοδοχείο πριν από το εγχείρημά του.
«Έχω στην κυριολεξία αφιερώσει όλη μου τη ζωή στο να σκαρφαλώνω σε βουνά, σε απόκρημνες ακτές, πάντα, όμως free solo, χωρίς εξοπλισμό ασφαλείας».
Ο Αλέν Ρομπέρ, ο οποίος έχει κάνει ανάβαση σε περισσότερους από 150 ουρανοξύστες και φιγουράρει στο βιβλίο Γκίνες των ρεκόρ. Μεταξύ των επιτυχιών του, η ανάβαση στο υψηλότερο κτίριο του κόσμου (828 μέτρα) το Μπουρτζ Χαλίφα στο Ντουμπάι και στον Πύργο του Άιφελ.
Όλα ξεκίνησαν σαν ένα χόμπι για εκείνον όταν ήταν ηλικίας 11 ετών.
Ο ίδιος παραδέχθηκε ότι νιώθει «πολύ νευρικός» πριν από την προσπάθειά του, όπως κάθε φορά.
«Όμως, μόλις αρχίσω να σκαρφαλώνω, όλα πάνε καλά διότι γνωρίζω ότι θα είμαι απόλυτα αφοσιωμένος σε αυτό».
Κόσμος συγκεντρώθηκε έξω από τον ουρανοξύστη κατά τη διάρκεια της ανάβασης, ενώ λίγα λεπτά αργότερα ήρθε και η αστυνομία.
«Είναι παράξενο, εκεί βρίσκεται το γραφείο μου» είπε ο Τζον Ντόχερτι, 36 ετών, που εργάζεται στον χρηματοπιστωτικό τομέα. «Μόλις επέστρεψα από το διάλειμμά μου και να… μια έκπληξη!».
Αφού έφθασε στην κορυφή, ο Ρομπέρ χαιρέτισε προτού εξαφανιστεί και κατόπιν συνελήφθη.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
