 |
|
|  Tρίτη 16/10
Εδώ Αυστραλία
Ο «ελληνικός» πονοκέφαλος των Starbucks στην Αυστραλία λέγεται Mikel και προέρχεται από τη… Λάρισα!!!
capital.gr
Τα Starbucks έχουν έναν ελληνικό πονοκέφαλο, την ταχέως αναπτυσσόμενη κοινότητα των καφέ Mikel, την αλυσίδα με έδρα τη Λάρισα που άνοιξε το πρώτο της κατάστημα στο Σίδνεϊ τον περασμένο μήνα, ενώ σχεδιάζει τη δημιουργία άλλων 12 μέσα στα επόμενα τρία χρόνια.
Η είσοδος των Starbucks στην Αυστραλία θεωρήθηκε μεγάλη αποτυχία, με την εταιρεία να χάνει μεγάλα ποσά, σύμφωνα με ρεπορτάζ του CNBC.
Τι πήγε όμως στραβά; Ένα-δύο σημαντικά πράγματα.
Το πρώτο ήταν η αποτυχία των Starbucks να εντάξουν δομικά τοπικά στοιχεία στο επιχειρηματικό τους μοντέλο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το γεγονός ότι δεν προσέθεσαν στο μενού τους εδέσματα τα οποία αποτελούν κανόνα για ένα μέσο αυστραλιανό καφέ.
Ίσως τα Starbucks να μην έκαναν την απαραίτητη προπαρασκευαστική δουλειά. Ίσως πάλι να μην ήθελαν το φαγητό να “νοθεύσει” την γλυκιά οσμή του εσπρέσο, φοβούμενα ότι θα επαναλάμβαναν το λάθος που έκαναν το 2003 στην Αμερική, όταν πρόσθεσαν ζεστά σάντουιτς στο μενού τους για πρωινό.
Το να προσθέτει κανείς φαγητό στο μενού ενός coffee shop είναι αναμφισβήτητα θελκτικό. Αυξάνει άλλωστε και τα χρήματα που αφήνει ο πελάτης στο μαγαζί. Από την άλλη πλευρά, αναμφισβήτητα, αλλοιώνει τη φυσιογνωμία ενός καταστήματος όπου κυριαρχεί ο φρεσκοκομμένος καφές και η μυρωδιά του.
Αυτό ακριβώς έπαθαν πριν από 15 χρόνια τα Starbucks στις ΗΠΑ.
“Τα σάντουιτς κάλυψαν μια ανάγκη” αναφέρει ο ιδρυτής της εταιρείας, Howard Schultz. “Ως αποτέλεσμα, αύξησαν τις πωλήσεις και τα κέρδη των καταστημάτων. Ωστόσο εγώ ήμουν αντίθετος με την παροχή ζεστού φαγητού από την πρώτη ημέρα. Μολονότι πάντοτε ενθάρρυνα την καινοτομία, ποτέ δεν ήταν μέσα στο όραμά μου το να μπαίνει κόσμος στα Starbucks για Να φάει ένα σάντουιτς”.
Τελικώς η εταιρεία σταμάτησε την παροχή ζεστών σάντουιτς στα καταστήματά της στη Βόρεια Αμερική το 2008.
Ο λόγος όμως της αποτυχίας στην Αυστραλία δεν είναι μόνον αυτός. Είναι το γεγονός ότι οι Αυστραλοί είχαν εισαχθεί στα μυστικά των ευρωπαϊκού τύπου espresso drinks πολύ καιρό πριν ο Howard Schultz τα ανακαλύψει στην Ιταλία και τα εισάγει στην αμερικανική ήπειρο. Πολύ καιρό πριν την έλευση των Starbucks, οι Αυστραλοί απολάμβαναν espresso latte σε καφέ τα οποία “στήσει” Έλληνες και Ιταλοί μετανάστες.
Αυτά όμως είναι παλιά προβλήματα για τα Starbucks στην Australia. Από τον Σεπτέμβριο, ο νέος πονοκέφαλος λέγεται Mikel.
Το επιχειρηματικό μοντέλο των Mikel συνενώνει πολλά παραδοσιακά concept γύρω από τον τρόπο που καταναλώνει κανείς τον καφέ του κατά τη διάρκεια της μέρας:
Το παραδοσιακό coffee shop (καφενείο), που ανοίγει νωρίς το πρωί για την παροχή καφέ για ανθρώπους που θέλουν να καθίσουν και να τον απολαύσουν σε ένα λιτό περιβάλλον
Την παραδοσιακή καφετέρια, που ανοίγει αργότερα μέσα στο πρωί, παρέχει εκτός από καφέ και χυμούς, ενώ προσφέρει ένα περιβάλλον χαλάρωσης με απαλή μουσική.
Το coffee stand, που προσφέρει καφέ στο χέρι.
Τα Mikel έχουν ήδη νικήσει τα Starbucks στην ελληνική αγορά, με περίπου 200 καταστήματα έναντι 27.
Τι ωθεί ωστόσο τα Mikel να επεκταθούν στην άλλη άκρη του κόσμου;
“Στόχος μας είναι να κάνουμε την Mikel εταιρεία παγκόσμιου βεληνεκούς μέχρι το τέλος του 2018, κατοχυρώνοντας την παρουσία της σε πέντε ηπείρους” τονίζει ο πρόεδρος της εταιρείας Λευτέρης Κυριακάκης. “Με καταστήματα στο Ηνωμένο Βασίλειο, τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, την Αίγυπτο και τις ΗΠΑ, το όνειρο βρίσκεται εγγύτερα στο να γίνει πραγματικότητα”.
Προσθέτει δε ότι “θέλουμε να το κάνουμε μελετώντας προσεκτικά κάθε τοπική αγορά και προσαρμόζοντας το επιχειρηματικό μας μοντέλο ανάλογα με τη φυσιογνωμία της”.
Ακριβώς αυτό συνέβη στην πραγματικότητα στην Αυστραλία. “Επισκεφθήκαμε πολλά coffee shops μαζί με τον Λευτέρη” σημειώνει ο Βασίλειος Βαρνάς, ένας εκ των ιδιοκτητών του αυστραλιανού Mikel. “Όλα είχαν φαγητό στον κατάλογό τους. Έπρεπε λοιπόν κι εμείς να προσθέσουμε φαγητό στο μενού του Mikel”.
Πρόκειται για αρκετά μεγάλη διαφοροποίηση σε σχέση με τα ελληνικά Mikel, όπου το μόνο προϊόν φαγητού που σερβίρεται είναι κρύα σάντουιτς.
Θα πετύχουν τα Mikel εκεί που απέτυχαν τα Starbucks; Μόνον ο χρόνος και οι καταναλωτές θα απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα. Μέχρι στιγμής, τουλάχιστον, ο Βάρνας είναι χαρούμενος με την κίνηση στο κατάστημά του. “Στους πελάτες αρέσει το στήσιμο του μαγαζιού”, τονίζει. “Τους αρέσουν τα ροφήματα με βάση τον espresso, ειδικά ο Fredo cappuccino, μολονότι εδώ είναι χειμώνας”.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
