 |
|
|  Τρίτη 16/10
Ομογένεια-ΗΠΑ
Ομογενής δώρισε περισσότερα από 600 εκατ. δολάρια για φιλανθρωπικούς σκοπούς
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος τίμησε τη μνήμη του
ΑΘΗΝΑ/ΑΠΕ-ΜΠΕ
Το Μετάλλιο Α' Τάξεως του Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτου, ανώτατη τιμητική διάκριση της Αρχιεπισκοπής Αθηνών, απένειμε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος στην κ. Rebecca Brune, πρόεδρο και CEO του «The San Antonio Area Foundation», ως φόρο τιμής και μνήμης στον Έλληνα ομογενή Ιωάννη Λ. Σαντίκο (John L. Santikos), ο οποίος διέθεσε το σύνολο της περιουσίας του προς όφελος ευπαθών κοινωνικών ομάδων στις ΗΠΑ, αλλά και στην Ελλάδα ,μέσω των προγραμμάτων του «IOCC» και της «Αποστολής».
Ο σπουδαίος Έλληνας επιχειρηματίας, δημιουργός ενός κινηματογράφου και μιας αυτοκρατορίας ακινήτων στο Σαν Αντόνιο του Τέξας, πέθανε τον Δεκέμβριο του 2014. Ρητή επιθυμία του ήταν ποσοστό από τα κέρδη των επιχειρήσεων του, τα οποία διαχειρίζεται ετησίως το Ίδρυμα «The San Antonio Area Foundation», να δίδεται στο διεθνή ανθρωπιστικό οργανισμό «International Orthodox Christian Charities (IOCC)», ο οποίος με τη σειρά του υλοποιεί προγράμματα και στην Ελλάδα μέσω του Φιλανθρωπικού Οργανισμού «Αποστολή» της Αρχιεπισκοπής Αθηνών. Μέλημα του Ιωάννη Σαντίκου ήταν να διαθέσει την περιουσία του με τέτοιο τρόπο ώστε να στηρίξει ανθρώπους που το είχαν ανάγκη και στη χώρα καταγωγής του.
«Αποτελεί τιμή αλλά και χρέος για την Αρχιεπισκοπή Αθηνών να τιμήσει τη μνήμη και το φιλανθρωπικό παράδειγμα ενός μεγάλου Έλληνα, ο οποίος δεν λησμόνησε ποτέ τον τόπο καταγωγής του πατέρα του, Λούι Σαντίκου, και μετά θάνατον συνεχίζει να βοηθάει την πατρίδα των προγόνων του», τόνισε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος κατά την παράδοση του μεταλλίου.
Από την πλευρά της, η κ. Rebecca Brune ανέφερε πως το φιλανθρωπικό ίδρυμα που διαχειρίζεται τη διαθήκη του ευεργέτη έχει την τιμή και τη χαρά να συμβάλλει σε ένα ιδιαίτερα αποτελεσματικό έργο και υπογράμμισε πως θα συνεχίσει να συμβάλλει στην εμβάθυνση αυτής της συνεργασίας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
