 |
|
|  Δευτέρα 8/10
΄Αρθρο
Ζούμε επιδημία
λαϊκής ανέχειας!
Γράφει ο Δημοσιογράφος,Χρήστος Τσαντήλας
Λάρισα
ΙΣΩΣ δεν το αντιλαμβάνομαι, αλλά πρέπει και εγώ αλλά και πολλοί από μας να ζούμε σε άλλη εποχή. Μείναμε μάλλον μια εποχή πίσω και έτσι πρέπει να είναι, αφού τα απλά πράγματα, με την κοινή λογική που για αιώνες γνωρίζαμε, έχουν εντελώς αλλάξει, με όλους μας να βιώνουμε έναν παραλογισμό! Ένας παραλογισμός που, δεν εξηγείται διαφορετικά, έχει να κάνει με μια «επιδημία λαϊκής απάθειας και γενικής ανέχειας» απέναντι σε όποια βλαπτική ενέργεια θίγει την ζωή μας, την ζωή των παιδιών μας...
ΒΡΙΣΚΟΜΑΣΤΕ σίγουρα σε λάθος εποχή. Τα δημοψηφίσματα πλέον άλλαξαν πρακτική και το αποτέλεσμα καταγράφει ως νικητές, τους...ηττημένους! Μόδα Τσίπρα; Προφανώς. Το «όχι» να γίνεται «ναι» και το «ναι» να γίνεται «όχι»! Πρωτοτυπία. Μόνο στην Ελλάδα συμβαίνει αυτό. Βαπτίζεις δημαγωγούς τους νικητές και πανηγυρίζεις ως ηττημένος! «Το είχαμε υποσχεθεί το κάναμε πράξη»! Τώρα το εξάγουμε κιόλας. Με πρώτο πελάτη (και μαθητή) τον πρωθυπουργό των Σκοπίων! Με τον ανεκδιήγητο υπουργό Κοτζιά να πανηγυρίζει την «νίκη» των ...ηττημένων του δημοψηφίσματος των Σκοπίων!
ΕΙΠΑΜΕ όμως, βρισκόμαστε σε άλλη εποχή. Ούτε ο παπάς πλέον δεν σου λέει καλημέρα στο δρόμο, αλλά ούτε και κανείς του φιλάει από σεβασμό το χέρι! Ακόμα και αν σκοντάψεις πάνω του, πιο πιθανό είναι ...να τον στολίσεις με κοσμητικά, παρά να πεις συγνώμη. Σε λάθος εποχή βρεθήκαμε, απωλέσαμε τον αυτοσεβασμό, μας ταπείνωσαν, μας πρόσβαλαν τον εγωισμό. Σε λίγο θα μας στερήσουν και τον αέρα που αναπνέουμε και θα μας φαίνεται και...φυσιολογικό! Καμία αντίσταση ως τώρα στον παραλογισμό. Περίεργες αντοχές στην φτωχοποίηση των νοικοκυριών.
ΕΝΝΙΑ χρόνια λιτότητας και μνημονίων ήταν αρκετά για να αλλοτριώσουν την ψυχή, το συναίσθημα και την αντίσταση των Ελλήνων. Σχεδόν μια δεκαετία ληστρικών επιδρομών στις οικονομίες μιας ζωής, αλλά το κυριότερο στην διάλυση των οικογενειών με την μετανάστευση της νέας γενιάς και την φτωχοποίηση της παλιάς, έφεραν έναν παραλογισμό. Να θεωρούνται πλέον τα παράλογα ως φυσιολογικά! Οι χήρες πλέον, αναγκάζονται σε μεγάλη ηλικία να δουλέψουν. Στις οικογένειες των θανόντων ποτέ δεν θα επιστραφούν οι κρατήσεις μιας ζωής. Τα παιδιά θα «αξιοποιούν» τα πτυχία τους, εργαζόμενοι ως σερβιτόροι στα ξένα και οι συνταξιούχοι ποτέ δεν θα αισθανθούν την «περηφάνεια των γηρατειών»!
ΚΑΙ όλα αυτά, σε λίγο θα μας φαίνονται φυσιολογικά! Και θα πανηγυρίζουμε γιατί θα μετατεθεί για αργότερα η νέα περικοπή των συντάξεων. Θα νιώθουμε ικανοποίηση που θα πληρώνουμε τα απίστευτα χαράτσια με περισσότερες δόσεις. Θα είμαστε ευγνώμονες που πήρε αναβολή η κατάσχεση του σπιτιού. Θα αισθανόμαστε υποχρεωμένοι και τυχεροί που βρήκαν τα παιδιά δουλειά με 400 ευρώ το οκτάωρο! Θα θεωρούμε φυσιολογική υποχρέωση να πληρώνουμε ενοίκιο στο ίδιο μας το σπίτι. Θα έχουμε συνηθίσει τόσα και άλλα τόσα χαράτσια που έρχονται και που προσβάλουν τον οικογενειακό μας προϋπολογισμό. Εν κατακλείδι, θα μας φαίνονται τόσο φυσιολογικά και εύπεπτα τα μνημόνια που μας επέβαλαν οι δανειστές, που θα μας κακοφανεί αν βγούμε από την θεραπευτική αγωγή για την αντιμετώπιση της ασθένειας που λέγεται «λαϊκή ανοχή» και η οποία δεν φαίνεται να υποχωρεί ακόμα και μια δεκαετία από την διάγνωση της. Βρεθήκαμε σε μια καινούργια αρρωστημένη εποχή και κανείς δεν γνωρίζει πέρα από την αρχή της, την διαρκειά της. Ιδιαίτερα εκείνοι που μας οδήγησαν σε αυτήν την σκληρή κατάσταση...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
