 |
|
|  Πέμπτη 23/8
Ενω η πείνα θερίζει ψυχές...
Τα τρόφιμα που πετιούνται στα σκουπίδια μπορεί να αυξηθούν κατά ένα τρίτο παγκοσμίως έως το 2030
Thomson Reuters Foundation
Τα τρόφιμα που πετιούνται στα σκουπίδια μπορεί να αυξηθούν κατά σχεδόν ένα τρίτο σε ολόκληρο τον κόσμο έως το 2030 και να ξεπεράσουν τους δύο δισ. τόνους ετησίως, ανακοίνωσαν ερευνητές, προειδοποιώντας για μια «απίστευτη” κρίση που πυροδοτείται από τη μεγάλη αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού και τις αλλαγές των συνηθειών στα αναπτυσσόμενα κράτη.
Ο ΟΗΕ έχει θέσει στόχο τη μείωση κατά το ήμισυ της απώλειας και της απόρριψης τροφίμων έως το 2030. Ωστόσο μελέτη του Boston Consulting Group (BCG) αποκαλύπτει ότι αν συνεχιστεί η τρέχουσα τάση, θα αυξηθεί σε 2,1 δισεκατ. τόνους η ποσότητα των τροφίμων που πετιούνται στα σκουπίδια ετησίως — η αξία τους υπολογίζεται σε περίπου 1,5 τρισεκατ. δολάρια.
«Προβλέπουμε μια πραγματική κρίση σε παγκόσμιο επίπεδο”, δήλωσε στο Thomson Reuters Foundation ο Έσμπεν Χέγκνσολτ, ένας από τους συντάκτες της σχετικής μελέτης.
«Οι ποσότητες των απορριμμάτων και οι κοινωνικές, οικονομικές και περιβαλλοντικές επιπτώσεις που θα έχουν είναι σοβαρές αν δεν αλλάξουμε πορεία. Όταν αγωνιζόμαστε κατά της απώλειας και της απόρριψης τροφίμων, αγωνιζόμαστε ταυτοχρόνως κατά της πείνας, της φτώχειας και της υπερθέρμανσης του πλανήτη”, υπογράμμισε ο ίδιος.
Περίπου ένα τρίτο των τροφίμων σε όλο τον κόσμο πάει χαμένο ή πετιέται ετησίως. Σήμερα πετάμε 1,6 δισεκατ. τόνους τροφίμων ετησίως, αξίας περίπου 1,2 τρισεκατ. δολαρίων.
Σε μεγάλο μέρος της η αύξηση της ποσότητας των τροφίμων που πετιούνται μπορεί να αποδοθεί στη διόγκωση του παγκόσμιου πληθυσμού –περισσότεροι άνθρωποι, περισσότερα σκουπίδια–, εξήγησε ο Χέγκνσολτ, συνεταίρος και γενικός διευθυντής στον όμιλο αυτό παροχής συμβουλών σχετικά με θέματα διαχείρισης.
Τα σκουπίδια των νοικοκυριών θα αυξηθούν επίσης στις αναπτυσσόμενες χώρες καθώς οι καταναλωτές θα αποκτούν περισσότερο διαθέσιμο εισόδημα, επισημαίνεται στην έκθεση, στην οποία αναφέρονται ορισμένες σημαντικές αλλαγές, οι οποίες θα μπορούσαν να εξοικονομήσουν σχεδόν 700 δισεκατ. δολάρια από την απώλεια τροφίμων.
Σε αυτές τις αλλαγές περιλαμβάνεται η μεγαλύτερη επίγνωση των καταναλωτών, οι αυστηρότερες ρυθμίσεις και η μεγαλύτερη αποδοτικότητα της εφοδιαστικής αλυσίδας και η καλύτερη συνεργασία κατά μήκος της αλυσίδας παραγωγής τροφίμων.
Η Λιζ Γκούντγουϊν, διευθύντρια του προγράμματος για την απώλεια και την απόρριψη τροφίμων στο Ινστιτούτο Παγκόσμιων Πόρων, δήλωσε ότι η έκθεση αυτή θίγει σοβαρά ζητήματα αλλά υπεραπλουστεύει κάποιες από τις λύσεις.
Το πρόβλημα αυτό «συνδέεται με την αλλαγή που έχει γίνει στις ζωές μας και το γεγονός ότι τα τρόφιμα είναι τώρα πολύ φθηνότερα”, δήλωσε, μιλώντας επίσης για μια όλο και μεγαλύτερη αναζήτηση άνεσης και μια έλλειψη μαγειρικών ικανοτήτων μεταξύ των νεότερων γενεών.
Η Γκούντγουϊν σημείωσε ότι πιστεύει πως τα μέτρα για να μειωθεί η ποσότητα των τροφίμων που πετιούνται έχουν αποτέλεσμα και ότι ο κόσμος θα καταφέρει εν τέλει να βρεθεί τουλάχιστον στα μισά του δρόμου για να πετύχει τον στόχο του να μειωθεί κατά 50% η ποσότητα των τροφίμων που καταλήγει στα σκουπίδια ως το 2030.
Οι καταναλωτές, οι επιχειρήσεις και οι ρυθμιστικές αρχές θα πρέπει όλοι να παίξουν έναν ρόλο για να έρθει η αλλαγή, υπογράμμισε.
«Χρειαζόμαστε μια αλλαγή στη στάση μας ως προς το πέταμα φαγητού – νομίζω ότι χρειάζεται να φτάσουμε στο σημείο που απλώς θα θεωρείται απαράδεκτο να πετιέται φαγητό στα σκουπίδια”, κατέληξε η Γκούντγουϊν.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
