 |
|
|  Σάββατο 4/8
Τέχνη και Οικονομία
Η αγορά τέχνης ευημερεί από την ακόρεστη δίψα των μουσείων για έργα
AFP
Παύουν οι αγορές έργων τέχνης από εκατομμυριούχους, πλέον τα μουσεία είναι αυτά που αποκτούν το μεγαλύτερο μέρος από τα έργα που βγαίνουν σε δημοπρασία, σύμφωνα με την εξαμηνιαία έκθεση της Artprice, που κάνει λόγο για ιδιαίτερα εύρωστη αγορά τέχνης.
Με αύξηση 18% το πρώτο εξάμηνο, η αγορά αυτή παρουσιάζει εξαιρετικά καλή εικόνα: το προϊόν των πωλήσεων στις δημοπρασίες στον τομέα (ζωγραφική, γλυπτική, σκίτσο, φωτογραφία, χαρακτική, καλλιτεχνική εγκατάσταση) διαμορφώθηκε στα 8,45 δισεκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, αναφέρει η έκθεση της μεγαλύτερης παγκοσμίως τράπεζας δεδομένων για τις τιμές και τους δείκτες της τέχνης.
Είναι αξιοσημείωτο ότι "σχεδόν τρίτα τέταρτα (72%) των αγορών που ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο δολάρια πραγματοποιούνται από μουσεία", υπογραμμίζει ο πρόεδρος και ιδρυτής της Artprice, Τιερί Ερμάν, ενώ εγκαινιάζονται όλο και περισσότερα μουσεία. "Περισσότερα μουσεία ιδρύθηκαν μετά το 2000 απ' ό,τι σε ολόκληρο τον 19ο και τον 20 αιώνα. Στην Κίνα δημιουργούνται 700 κάθε χρόνο".
Στις αρχές του 2018, οι ΗΠΑ (3,3 δισεκατομμύρια δολάρια από τις πωλήσεις, 40% της αγοράς) κατείχαν την πρώτη θέση, ακολουθούσε η Κίνα (2 δισεκατομμύρια, 24%) με την οποία οι ΗΠΑ δίνουν συχνά μάχη στήθος με στήθος, ενώ στην τρίτη θέση ήταν η Βρετανία (1,9 δισεκατ. από πωλήσεις, 22% της αγοράς).
Ο 20ος αιώνας έχει την τιμητική του
Η ευρωστία και η άνθηση της αγοράς τέχνης συνοδεύεται από μια κυριαρχία των έργων του 20ου αιώνα (που αντιπροσωπεύουν το 80% του προϊόντος των πωλήσεων το 1ο εξάμηνο), με ένα ενδιαφέρον να παρατηρείται για την περίοδο από το 1900 μέχρι το 1940, και περιλαμβάνουν ταυτόχρονα "τα τελευταία αριστουργήματα των ιμπρεσιονιστών και την άνοδο της μοντέρνας τέχνης".
Ανάμεσα στα δέκα ακριβότερα έργα στις αρχές του έτους, οκτώ ανήκουν σε αυτές τις δεκαετίες, όπως μια σύνθεση του Ρώσου Μάλεβιτς που πωλήθηκε τον περασμένο Μάιο στα 85,8 εκατομμύρια δολάρια από τον οίκο Christie's στη Νέα Υόρκη, δηλαδή 25 εκατομμύρια περισσότερα σε σχέση με την πώλησή του 10 χρόνια νωρίτερα.
Αλλά το μεγάλο ενδιαφέρον των επενδυτών εστιάζεται στα έργα κυρίως της σύγχρονης τέχνης, όπως αυτά του Γουόρχολ και του Μπασκιά, οι οποίοι περιλαμβάνονται στους πέντε πιο περιζήτητους καλλιτέχνες στον κόσμο, ενώ ακολουθεί ο Κινέζος Zao Wou-Ki (στην 6η θέση) για τον οποίο αυτή την περίοδο παρουσιάζεται αναδρομική έκθεση το Παρίσι.
Παρότι υστερούσε αρκετά χρόνια, η Κίνα σήμερα κατέχει σημαντική θέση στην αγορά τέχνης και πλέον έχει 128 καλλιτέχνες ανάμεσα στους 500 πιο περιζήτητους παγκοσμίως, όπως οι Zhang Daqian, Qi Baishi, Fu Baoshi, με αποτέλεσμα να προηγείται μακράν των ΗΠΑ (82) και της Βρετανίας (27).
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
