 |
|
|  Kυριακή 29/7
' Αρθρο
Τί περίμενες
στην χώρα
των «καμένων»;
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
Λάρισα
ΦΡΙΚΗ! Πόνος! Τραγωδία! Παράνοια! Βιβλική καταστροφή! Πανικος! Ανατριχίλα! Απελπισία! Λέξεις βγαλμένες ενίοτε μέσα από καταστροφικούς φονικούς σεισμούς, από πολύνεκρα ναυάγια, και τροχαία, μέσα από παγκόσμια μαζικά εγκλήματα, από σφαγιασμούς και γενοκτονίες, από τρομοκρατικές ενέργειες, λέξεις που συνήθως ακούει κανείς σε παραστάσεις αρχαίων θεατρικών έργων, σε καλοπαιγμένες τραγωδίες που ακόμα και αυτές μοιάζουν τόσο εξωπραγματικές, ψεύτικες, θεατρίνικες, που δεν μπορούν ακόμα και στα ψέματα να αποδώσουν τον πραγματικό ανθρώπινο πόνο, ούτε τον πανικό αλλά ούτε καν αυτόν τον ίδιο τον θάνατο...
ΟΙ κυβερνήτες και οι διοικούντες γενικώς, τοπικοί και κεντρικοί και παρατρεχάμενοι, έφτασαν ασθμαίνοντας στον τόπο της συμφοράς. Αμίλητοι, σκυθρωποί, τρομοκρατημένοι, αμήχανοι και πανικόβλητοι ανάμεσα στα αποκαίδια, από τις απίστευτες εικόνες φρίκης, αλλά και την αίσθηση της ό,ποιας ευθύνης τους, ανήμποροι να προσφέρουν παρηγοριά, ελπίδα και συμπόνοια σε καμένους πληθυσμούς, μαυρισμένους και μισολιπόθυμους ανθρώπους, με καπνό μαύρο και στάχτη στα πνευμόνια και πόνο στην καρδιά, ματωμένες σάρκες από τις πύρινες γλώσσες και θρηνούντες συγγενείς... Και κει, ανάμεσα, στον κύκλο της ανείπωτης τραγωδίας, της απερίγραπτης δυστυχίας, απανθρακωμένα μικρά παιδιά, κορμάκια άψυχα στην Ελλάδα του 2018! Στην χώρα που κάηκε πολύ πριν από αυτούς τους άμοιρους συνανθρώπους μας. Στην πατρίδα της προχειρότητας και της...ανοργανωσιάς!
ΥΠΑΡΧΕΙ άραγε λόγος να λέμε κάθε φορά τα ίδια; Όπως και το 2009 στον Πύργο με την παρόμοια τραγωδία που στοίχησε και πάλι δεκάδες ζωές; Άλλαξε κάτι στο καλύτερο από τότε; Το ότι δεν υπάρχει τοπική θωράκιση σε καμία γωνιά της χώρας, άλλαξε; Ούτε το ότι δεν υπάρχει σχεδιασμός ή αντιπυρική πρόνοια στη χώρα. Κάποτε τα «καραούλια», τα τοπικά φυλάκια των δασαρχείων στις κορυφές και τα ξέφωτα των βουνών, έκαναν δουλειά. Εντόπιζαν εγκαίρως τις εστίες πυρκαγιών οι δασοφύλακες και τις προφταίναμε πριν εξαπλωθούν. Οι αγροφύλακες πρόσφεραν πραγματική δασοπροστασία. Κάποιους λοιπόν φοβόντουσαν τότε οι εμπρηστές.
ΣΗΜΕΡΑ όλα κινούνται σε κοινό παρονομαστή. «Μπάτε σκύλοι κι αλέστε!». Η τεχνολογία δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα. Τα μηχανήματα αντικατέστησαν τους ανθρώπους. Κανένας σοβαρός σχεδιασμος. Και τα ανθρώπινα υλικά, πιεσμένοι, αλλά ήρωες, από τους μισθούς πείνας και εξαθλίωσης! Και το πληρώνουμε ως φαίνεται πολύ ακριβά αυτό. Εκείνο που διατηρεί ακόμα την δασοπυρόσβεση ικανή, δεν είναι άλλο από την ελληνική ψυχή των ανθρώπων που κινδυνεύουν για να σώσουν ζωές...
ΔΕΝ υπάρχει δυστυχώς κεντρικός συντονισμός πουθενά, όπως δεν υπήρξε και το 2009 στον Πύργο Ηλίας, καμία δασοπροστασία ούτε εμπειρία εκκένωσης πληθυσμών σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Αλήθεια, γνωρίζει κανείς που βλέπει τις τραγωδίες στην τηλεόραση, εκεί στα εξοχικά, σε βουνά και θάλασσες, τί ακριβώς θα κάνει σε περίπτωση που τον περικυκλώσουν οι φλόγες;
Γνωρίζει κανείς στις πόλεις πού θα καταφύγει για προστασία σε περίπτωση μεγάλου και καταστροφικού σεισμού; Ή σε περίπτωση πλημμυρών;
ΕΙΝΑΙ θλιβερό να το λέμε και τραγικό να το αισθανόμαστε, η χώρα μας, το κράτος αυτό, δεν μπορεί να προστατέψει τους πολίτες του. Ό,τι κάνει ο καθείς από μόνος του! Τώρα οι πυρκαγιές, ύστερα οι πλημμύρες, είμαστε καταδικασμένοι να προνοούμε για την ασφάλειά μας. Διότι απεδείχθη σε πάμπολλες περιπτώσεις με μακάβρια αποτελέσματα, πως την μοναδική βοήθεια που θα περιμένουμε είναι οι υπηρεσίες να καταγράψουν τον αριθμό των θυμάτων και τις υλικές ζημιές. Είμαστε όλοι υπεύθυνοι. Και είμαστε μόνοι μας. Ο σώζων εαυτόν που λέμε...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
