 |
|
|  Πέμπτη 26/7
Σεργιάνι στον Κόσμο
Αγόρασε αποθήκη για 15.000 δολάρια και ανακάλυψε θησαυρούς εκατομμυρίων
newsbeast.gr,ΑΠΕ-ΜΠΕ
Εξετάζοντας τα αντικείμενα που υπήρχαν μέσα στην αποθήκη ενός συντηρητή τέχνης για τα οποία πλήρωσε 15.000 δολάρια, ένας έμπορος τέχνης ανακάλυψε έξι πίνακες που πιστεύει ότι ανήκουν στον ζωγράφο Βίλεμ ντε Κούνινγκ, η αξία των οποίων πιθανόν ανέρχεται σε εκατομμύρια δολάρια.
Ο χώρος αποθήκευσης, που βρίσκεται κοντά στην πόλη Χο-Χο-Κας, στο Νιου Τζέρσι, ανήκε στον συντηρητή τέχνης 'Οριν Ρίλεϊ που πέθανε το 1986 και ο οποίος είχε αφήσει τα υπάρχοντά του στη σύντροφό του Σούζαν Σνάιτσερ, η οποία πέθανε το 2009.
Αφότου προσπάθησαν, μάταια, να πουλήσουν χωριστά τα περίπου 200 έργα που βρίσκονταν μέσα στον χώρο αυτό, οι κληρονόμοι της Σούζαν Σνάιτσερ αποφάσισαν να πουλήσουν μαζικά ό,τι υπήρχε μέσα στην αποθήκη αυτή.
«Ειλικρινά, ήξερα ότι κανένας άλλος οίκος δημοπρασιών δεν έδειχνε ενδιαφέρον, συνεπώς έλεγα μέσα μου ότι αυτά ήταν φτηνοπράγματα», εξηγεί ο Ντέιβιντ Κίλεν που έχει γκαλερί στη Νέα Υόρκη και οργανώνει δημοπρασίες.
«Όλα ήταν συσκευασμένα», θυμάται, διευκρινίζοντας μια πληροφορία που είχε δημοσιεύσει η New York Post. «Είπα: "σας δίνω γι αυτά 15.000 δολάρια και παίρνω το ρίσκο"».
Μόνο αφού είχε αδειάσει το δωμάτιο αυτό, ο έμπορος αντιλήφθηκε ότι έξι πίνακες έμοιαζαν με πίνακες ζωγραφικής του Αμερικανο-ολλανδού Βίλεμ ντε Κούνινγκ (1904-1997).
Στη συνέχεια έδειξε τους πίνακες στον συντηρητή τέχνης Λόρενς Καστάνγκα, που δούλεψε με τον ίδιο τον Κούνινγκ αλλά και με τον Ρίλεϊ. Ο επαγγελματίας επιβεβαίωσε την εντύπωση του Κίλεν ότι τα έργα πολύ πιθανόν ανήκουν στον Κούνινγκ, τονίζοντας ότι ήταν η προσωπική του γνώμη.
Ο έμπορος τέχνης που δηλώνει ότι έχει επίσης ανακαλύψει έναν πίνακα του ελβετού ζωγράφου Πάουλ Κλέε, προτίθεται να πουλήσει τους πίνακες, από τους οποίους μπορεί να αποκομίσει έσοδα από 10.000 δολάρια έως 10 εκατομμύρια.
Ο ίδιος τονίζει ότι δεν το κάνει για τα λεφτά αλλά για να διαφημίσει τον οίκο δημοπρασιών του.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
