 |
|
|  Τετάρτη 27/6
Ελλάδα
Ποινή κάθειρξης 10 ετών επιβλήθηκε σε γυναίκα που είχε σκοτώσει, μέσα στα δικαστήρια, τον δολοφόνο του παιδιού της!!
ΑΘΗΝΑ/ΑΠΕ-ΜΠΕ/Τζούλη Βινιεράτου
Κάθειρξη 10 ετών επέβαλε το Δευτεροβάθμιο Κακουργιοδικείο Αθηνών σε 43χρονη η οποία το 2012 είχε σκοτώσει 33χρονο κατηγορούμενο για τη δολοφονία του γιου της, έξω από το ανακριτικό γραφείο στην Ευελπίδων, όπου το θύμα είχε οδηγηθεί για συμπληρωματική κατάθεση μαζί με τον αδελφό και συγκατηγορούμενό του στην υπόθεση.
Το δικαστήριο, όπως και πρωτόδικα, έκρινε ένοχη την 43χρονη, αναγνωρίζοντάς της μειωμένο καταλογισμό και το ελαφρυντικό του πρότερου έντιμου βίου, και της επέβαλε, κατά πλειοψηφία, ποινή κάθειρξης 10 ετών. Έτσι, η γυναίκα, η οποία είχε αφεθεί ελεύθερη από το πρωτόδικο δικαστήριο, πλέον, θα πρέπει να οδηγηθεί στην φυλακή για να εκτίσει τα 2/5 της ποινής της.
Το έγκλημα είχε γίνει πρωί της 15ης Οκτωβρίου 2012, έξω από το γραφείο της ανακρίτριας που χειριζόταν την υπόθεση της ανθρωποκτονίας τού 19χρονου γιου της 43χρονης, έγκλημα που είχε γίνει σχεδόν πριν έναν χρόνο στο Ζεφύρι. Η γυναίκα είχε ανοίξει πυρ κατά του θύματος και του συγκατηγορουμένου του, πυροβολώντας πάνω από δέκα φορές και τραυματίζοντας θανάσιμα τον 33χρονο. Από τους πυροβολισμούς είχε τραυματιστεί, επίσης, στα πόδια και ο δεύτερος κατηγορούμενος.
Απολογούμενη στο δικαστήριο, η 43χρονη δήλωσε μετανιωμένη για την πράξη της και ζήτησε συγνώμη. Ωστόσο, όπως είπε, «όταν τον σκότωσα ένιωσα ανακούφιση».
«Εκείνη τη μέρα άλλαξα λίγο την εμφάνισή μου για να μη με καταλάβουν οι συγγενείς του. Είδα να μπαίνουν στην Ευελπίδων (σ.σ. οι κατηγορούμενοι) και ακολούθησα και πήγα στο κτίριο 9. Φοβόμουν ότι θα τον αφήσουν ελεύθερο. Άδειασα όλες τις σφαίρες από το πιστόλι γιατί ήθελα να πεθάνει. Όταν πυροβόλησα περίμενα να με σκοτώσουν οι αστυνομικοί» ανέφερε η κατηγορούμενη.
Μεταξύ των μαρτύρων που εξετάστηκαν στο δικαστήριο ήταν και η διευθύντρια της ψυχιατρικής κλινικής που παρακολουθεί την 43χρονη, η οποία κατέθεσε πως η γυναίκα πάσχει από σχιζοσυναισθηματική ψύχωση, για την οποία λαμβάνει φαρμακευτική αγωγή, ενώ τόνισε πως αν οδηγηθεί στη φυλακή ενδέχεται να υποτροπιάσει. «Το να ζει με την οικογένειά της είναι ο τρόπος για να ανταπεξέρχεται στην ασθένεια της. Όταν ακολουθούνται αυτοί οι όροι, παύει η επικινδυνότητα» πρόσθεσε.
Σύμφωνα με τη γιατρό, «η γυναίκα αυτή, από 22 χρόνων, είχε νοσήσει και είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας. Έπαθε ένα τεράστιο σοκ όταν το παιδί της ξεψύχησε στην αγκαλιά της. Δεν είχε καταλάβει ότι πέθανε. Το πρώτο στάδιο του πένθους είναι η άρνηση, ο θυμός και η εκδίκηση... Κατά την άποψή μου ήταν σε βρασμό, ο βρασμός μπορεί να διαρκέσει και έναν μήνα...».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
