 |
|
|  Παρασκευή 27/4
Εγκαινιάστηκε στις ΗΠΑ το πρώτο μνημείο για τους χιλιάδες μαύρους, θύματα λιντσαρίσματος στη διάρκεια του 19ου και του 20ου αιώνα
AFP, New York Times
Οι χιλιάδες μαύροι που λιντσαρίστηκαν από λευκούς στη διάρκεια του 19ου και του 20 αιώνα στις ΗΠΑ έχουν πλέον το δικό τους μνημείο στις νότιες πολιτείες όπου ήταν πιο διαδεδομένη η δουλεία και ο διαχωρισμός των φυλών.
Το Εθνικό Μνημείο για την Ειρήνη και τη Δικαιοσύνη, που εγκαινιάστηκε χθες Πέμπτη, έχει στόχο να προάγει την ενημέρωση για τη φυλετική ανισότητα στις ΗΠΑ, οι επιπτώσεις της οποίας είναι ακόμη αισθητές στην αμερικανική κοινωνία, και να τιμήσει τα θύματα μιας από τις λιγότερο αναγνωρισμένες ωμότητες της χώρας: του λιντσαρίσματος χιλιάδων μαύρων από υπέρμαχους της ανωτερότητας της λευκής φυλής στη διάρκεια μιας εκστρατείας τρόμου που διήρκησε δεκαετίες.
«Αυτή η σκιά δεν μπορεί να σβήσει αν δεν ρίξουμε φως στην αλήθεια της καταστροφικής βίας που διαμόρφωσε το έθνος μας, τραυμάτισε τους μαύρους και εξέθεσε τη δέσμευσή μας υπέρ του κράτους δικαίου και της ισόνομης δικαιοσύνης», επεσήμανε ο Μπράιαν Στίβενσον διευθυντής της οργάνωσης Equal Justice Initiative (EJI) που είχε την πρωτοβουλία για την ανέγερση του μνημείου.
Περισσότεροι από 4.400 μαύροι λιντσαρίστηκαν στις ΗΠΑ από το 1877 ως το 1950, σύμφωνα με την οργάνωση αυτή. Χιλιάδες λευκοί Αμερικάνοι, περιλαμβανομένων κοινοβουλευτικών, συγκεντρώνονταν για να παρακολουθήσουν τα δημόσια λιντσαρίσματα των θυμάτων, που βασανίζονταν, ακρωτηριάζονταν και διαμελίζονταν. «Τίποτα περισσότερο δεν στήριξε τη φυλετική ανισότητα όσο το λιντσάρισμα», τόνισε η οργάνωση.
Το μνημείο βρίσκεται στο Μοντγκόμερι της πολιτείας Αλαμπάμα και εκτείνεται σε έναν χώρο 24 στρεμμάτων. Αποτελείται από 800 ατσάλινες πλάκες που κρέμονται αρχικά στο επίπεδο των ματιών του επισκέπτη και στη συνέχεια όλο και πιο ψηλά, μία για κάθε κομητεία όπου διαπράχθηκαν λιντσαρίσματα. Τα ονόματα των θυμάτων είναι γραμμένα σε κάθε πλάκα.
Παράλληλα, κατά μήκος του διαδρόμου περιγράφονται σύντομα κάποιοι από τους λόγους για τους οποίους τιμωρήθηκαν οι μαύροι: Ο Παρκς Μπανκς λιντσαρίστηκε στον Μισισιπή το 1922 επειδή είχε στην κατοχή του τη φωτογραφία μιας λευκής. Ο Κέιλεμπ Γκάντλι απαγχονίστηκε στο Κεντάκι το 1894 επειδή «περπατούσε πίσω από τη σύζυγο του λευκού εργοδότη του». Η έγκυος Μέρι Τέρνερ, αφού κατήγγειλε το λιντσάρισμα του συζύγου της από μια συμμορία λευκών, κρεμάστηκε ανάποδα, κάηκε ζωντανή και στη συνέχεια της άνοιξαν την κοιλιά ώστε να πέσει στο έδαφος το έμβρυο.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
