 |
|
|  Πέμπτη 12/4
Η φτώχεια, την οποία δεν μπορέσαμε να νικήσουμε, παραμένει το κύριο πρόβλημα στην Ρωσία, δήλωσε ο Ρώσος πρωθυπουργός Ντμίτρι Μενβέντεφ
TASS
Ο Ρώσος πρωθυπουργός Ντμίτρι Μενβέντεφ , παρουσιάζοντας τον τελευταίο απολογισμό του έργου της κυβέρνησης του, η οποία ολοκληρώνει την εξαετή θητεία της, παραδέχθηκε ότι η φτώχεια παραμένει το κύριο πρόβλημα στην Ρωσία.
«Αντιλαμβανόμαστε καλά ότι η φτώχεια παραμένει ένα οξύτατο πρόβλημα στη χώρα, ασφαλώς το μεγαλύτερο. Τα όσα καταφέραμε να κάνουμε όλα αυτά τα χρόνια δυστυχώς δεν ήταν επαρκή για να την νικήσουμε», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ.
Ο Ρώσος πρωθυπουργός είπε ότι παρόλα αυτά, μέτρα για την αντιμετώπιση της φτώχειας ελήφθησαν και θα συνεχίσουμε να λαμβάνουμε, αναφέροντας ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της σύγχρονης Ρωσίας αυξήθηκε ο κατώτατος μισθός ώστε να φθάσει να εξασφαλίζει το ελάχιστο όριο διαβίωσης , τονίζοντας ωστόσο ότι το πρόβλημα της φτώχειας δεν λύνεται μόνο με την αύξηση του κατώτατου μισθού. Ανέφερε μάλιστα ότι από το 2013 ο κατώτατος μισθός αυξήθηκε δύο φορές και από 1ης Μαΐου θα φθάσει τα 11.163 ρούβλια( 142 ευρώ). Η αύξηση αυτή θα αφορά, όπως είπε, περίπου 3 εκατομμύρια εργαζόμενους εκ των οποίων το 50% απασχολείται στον δημόσιο τομέα.
Ο Ρώσος πρωθυπουργός επεσήμανε επίσης ότι, όταν στις αρχές της δεκαετίας του 2000 η κυβέρνηση άρχισε να αντιμετωπίζει το πρόβλημα της φτώχειας, στην Ρωσία οι άνθρωποι που ανήκαν στην κατηγορία των φτωχών έφθαναν τα 30 εκατομμύρια, ενώ σήμερα φθάνουν τα 20 εκατομμύρια. «Ο αριθμός αυτός δυστυχώς αυξήθηκε λίγο στη διάρκεια της κρίσης» παραδέχθηκε ο Μενβέντεφ και κατέληξε λέγοντας ότι «πρέπει να κάνουμε τα πάντα ώστε να επιστρέψουμε τουλάχιστον στους δείκτες που υπήρχαν πριν από μερικά χρόνια , αλλά πρέπει να προσπαθήσουμε να λύσουμε γενικά το πρόβλημα αυτό».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
